REMBRANDT-TENTOONSTELLING.

25

Galicië). Dit is een zeer weinig bekend schilderij, waarvan
ik nog nóóit een reproductie gezien had, — vooral het
vaalgrauwe paard is zeer schoon, en er ligt zooveel
sentiment in de diepe, fluweelzwarte oogen en in het fijne,
even omhoog geheven kopje; de houding van den man is
ook biezonder mooi, en het lichte, klare gezicht, klaar-
blijkelijk niet dat van een Hollander, dat zoo opgewekt in
de verte ziet. Het landschap ook is opvallend goed gedaan
en doet ons meer en meer betreuren, dat Rembrandt niet
meer landschappen geschilderd heeft, hoewel ik in bijna
al zijn landschappen zeer duidelijk de hand van Herkules
Seghers meen te herkennen.

Tot deze kategorie behoort ook, in mijn oogen,
« Studie naar Rembrandts broeder met een helm op het
hoofd », i65o (Keizer Frederiks-Museüm vereeniging,
Berlijn), hoew'el de glans van den heerlijken helm reeds
eenigszins aan de glorie van de verhevenste doeken, aan
den geharnasten Man en de Staalmeesters herinnert.

Legend man bij een venster (de namen in den kataloog
zijn al biezonder eenvoudig, biezonder droog!) is een
allerliefst, intiem genrestukje, dat omstreeks 1645 werd
geschilderd en ingezonden was door de Glyptotheek,
Nieuw Carlsberg, Kopenhagen. Wat was het, dat mij zoo
zeldzaam aantrok in dit schilderijtje? Was het de onge-
dwongen houding van den lezenden man, eigenlijk nog
niet veel meer dan een jongeling, een lieve jongen met
trouwe oogen, die toch ook alweer een geringe gelijkenis
met den Meester zelf vertoont? Was ’t, ‘t mooie, droome-
rige verschiet, het uitzicht uit het venster over een
sluimerend avondlandschap, of de teere, in toon gehouden
achtergrond van de kamer, waar de ouderwetsche, echt
Hollandsche « bedsteê », volstrekt geen afbreuk doet aan
het aantrekkelijk geheel.

Eigenlijk zou deze schilderij door zijn rijk koloriet
reeds tot de volgende, de derde kategorie behooren.