Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1887)

67

ΣΚΥΦΟΙ ΒΟΙΩΤΙΚΟΙ ΔΤΟ

68

λίθων άλλη αναγραφή υπάρχει και έντή Β πλευρά,
μόνον βραχυτέρα κατά 9 στίχους. *Ας σημειωθή
δέ, ότι ο'ι λίθοι ούδαμοΰ έν τή επιγραφή ταύτη ονο-
μάζονται έκ τόπου τινός, ώς τοΰτο γίνεται μάλιστα
έν τη Ελευσινιακή επιγραφή, τη έν Έφημ. Άρχ.
1886, σελ. 186 κ.έξ. ένθα μνημονεύονται λίθοι έξ
"Ακτής, έξ Αίγίνης, Πεντελήθεν, και Ελευσινιακή
πέτρα. Αλλά θεωρώ πιθανόν, δτι και οι έν τή
ημετέρα επιγραφή λίθοι και έν γένει το ύλικόν έξ
Αθηνών εις Δήλον έκομίσθησαν (ίδε Α, στ. 10-
13. 58. Β, στ. 43). Καί εκείνα τά « τγοκ Λίθον
εκαστον 3ρ(αχ(Λη(;)», τά έν Α, στ. 29 άκολου-
θουντα ευθύς μετά τον αριθμόν ΓΡΗΡΔΠΙΙ = 667,
ουδέν άλλο δηλοΟσιν ή ό'τι ή κομιδή ή Ό ναΟλος εις
Δήλον ήτο μιας δραχμής δι.'εκαστον λίθον μικρόν
η μεγαν .

Πολλά άλλα τής έπιγραφής, δεόμενα έπιστα-
σίας, παραλείποντες, ιδίως τά έν τω άνω μέρει τής
Α πλευράς άτελώς ή καί κακώς παρ ημών άνε-
γνωσμένα, άπερ έμειναν και άοιανόητα, όφείλομεν
ομως νά είπωμέν τι περί στίξεως, τής έν αύτη,
καί περί σφαλμάτων, ά θεωρητέα ώς παρά του χα-
ράξαντος τήν πλάκα γενόμενα. Αοιπόν πρώτον τά
σφάλματα1 τοιούτο θεωρώ έν Α, στ. 10 τό περιτ-
τευον ΟΥ, πλην άν τις εϊ'πη, δτι θετέον προ αύτοΟ

εν Τ. Έν στ. 12 τό είς άντί' ες. Περί τοΟ έν στ. 42
Δ ήδη έλάλησα έν τή προηγηθείση σημειώσει, Τήν
δίστιγμον στίξιν του αρχετύπου τήν μεταξύ τών-
αριθμητικών γραμμάτων καί είπου άλλα/ου, έτή-
ρησα άκριβώς'δπου δέ έν τοιαύταις χώραις δεν τήν-
βλέπει τις έν τή μεταγραφή μου,εκεί ας πιστεύση,
δτι καί Ό λίθος δεν τήν Ι'χει. ΑλλαχοΟ δέ τή τοΟ-
λόγου έννοια έπικουρών εθηκα έξ έμοΟ νεωτερικά.
στίξεως σημεία το κόμμα καί τήν άνω τελείαν, ού-
δέποτε δέ τήν τελείαν, διότι ταύτην μετεχειρίσθην
κατά το κοινόν εθος προς δήλωσιν των όντως ή τών
έξ ύποθέσεως έκλιπόντων γραμμάτων, καί περί
τούτο δση μοι δύναμις έσπούδασα νά είμαι ακριβής.

Δύω έτι σημειωμάτια περί δύω ονομάτων αν-
δρών. Ό έν Α, στ. 30 πατήρ έγγυητου Πίσζωτ
Άθμονεύς είναι πρόγονος ή άλλως συγγενής τοΟ-
Πιβτωνίδο'Αθμονέως του έν τή Ελευσίνια επι-
γραφή, τή έν Έφ. 'Αργ. 1886, σελ. 186. Τό έν
Β, στ. 53-54 όνομα Επαφροόίτον, τό τόσον
συχνά έν τοις ύστερον Έλληνορρωμαϊκοΐς χρόνοις
έν βιβλίοις τε καί έπιγραφαΓς άπαντών, πρώτον-
ίσως εδώ χρονολογικώς ένεφανίσθη.

Έν Αθήναις, τ5) 13 "Ιουλίου 1887.

ΪΤΚΦΑΝΟΣ Α. ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗΣ

ΣΚΥΦΟΙ ΒΟΙΩΤΙΚΟΙ ΔΥΟ

(Πίνας- 5)

Τον Μάρτιον του 1884 έξεδώκαμεν έν τή εφη-
μέριοι ταύτη δύο σκύφους Βοιωτικούς, έχοντας έκ-
τύπους παραστάσεις έκ τής άρχαίας ήρωολογίας

( Περίεργα δέ τά περί τόν κατάλογον τών λίθων τούτων. Μελετη'-
σας εγο'ί αύτο'ν, ο'ντα μετά το'σον θαυμαστής ποικιλίας με'τρων συντε-
ταγμε'νον. εύρον, δτι έν Α, στ. 42 τό αριθμητικών γράμμα Δ, ο μετ'έ'
ρωτηματικοΰ αμφιβολίας ένε'Οηκα έν τή μεταγραφή μου, δύναται και ώ;
Ρ νά αναγνωσθή. Άλλ' είτε έναράχθη ποτέ ώς Ρ είτε ώς Δ, θεωρη-
τε'ον κατ'άμφω ώς ήμαρτημένον τυπικώς· διο'τι δεν έ'πρεπε νά κατα-
λενθώσι χωριστά δύο διάφορα η δύο Ί'σα ποσά λίθων, έχοντα το αντό
μήκος και πλάτος, δπως γίνεται εύθϋς έκεΐ έν τω αύτω στί/ω και τώ
εφεξής, ούδαμου δέ άλλοθι- άλλ'έ'πρεπε νά συμπροστεθώσι τά δύο
ποσά λίθο.ιν και γίνωσιν εν. Έν τούτοις μδνον άν πιστευθή τό Δ, Ιχ-
βαίνει ό αριθμός πάντων τών έπι με'ρους καταλενΟε'ντων λίθων ών 667,
δηλ. αυτός ό έν στ. 28 άναγεγραμμε'νος ΡΗΡΔΡΙΙ σωστο'τατος.

μετ'έξηγήσεων πολυγραμμάτων, καί τους έθεωρή-
σαμεν ώς καινοφανή μνημεία, άνάλογα τών έκ λί-
θου έκείνων ή γύψου πινάκων, όποιος εινε Ό Ιλια-
κός (ΐαΐ)ιιία. Ιΐίαοα.) καί άλλοι, όσους περιέλαβέ ποτε
ό Ο. 3α1ιη έν τω βιβλίω του Οτΐβοΐιϊδοϊιβ ΒΐΜβΓ-
οΙίΓΟηϋίβη, Βοηη^ 1873. Είχομεν δέ τότε είπή,
δτι καί τρίτον σκύφον δυ.οιον, περιελθόντα είς τό
Μουσεΐον τής 'Αρχαιολογικής Εταιρίας, έμέλλομεν
προσεχώς νά έκδώσωμεν' άλλ'άνεβλήθη ύστερον τό
πράγμα. Τώρα δέ, άφου το Μουσεΐον τής Εταιρίας
άπέκτησε νεωστί έξ αγοράς καί τέταρτον άλλον
δμοιον σκύφον, ώσαύτως έκ Βοιωτίας, έκδίδομεν