DOI Artikel:
Weißhäupl, Rudolf: Parastaseis Graias Methyousēs
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14598#0086
151
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΡΑΙΑΣ ΜΕΘΤΟΥΣΗΣ
152
γνώμη αυτή, λέγω, του ΡυΓί\νίίΠ§ΐ6Γ ένεχα του
άναποβείχτου των προϋποτιθέμενων βέν φαίνεται
έμοί τουλάχιστον άσπαστη. Η βυσχέρεία όμως
αίρεται ίσως εάν λάβωμεν ύπ" οψεί τά έξης:
Παρεβοθη ήμΐν έξ επιγραφών ότι Μόρων όέν ώ-
νομάζετο μόνος ο περιβόητος χαλχών έργων τε-
χνίτης* βίότί Μόρων τις έν αρχή του τρίτου αίώ-
νος έποίησε, χατά τον Παυσανίαν (VI, 8. 5) χαί
την παρά Ρδ\νγ (ΚΰηδίΙθΓίηδϋΗπΑ. άρ. 126) επι-
γραφήν, άγαλμα παίβος άθλητου Φιλίππου του
'Αζάνος έν "Ολυμπία, έτερος οέ Μόρων Θηβαίος
περί τό τέλος του τρίτου αίώνος είργάσθη εις τά έν
Περγάμω άναθηματίχά μνημεία (Ρί)\\γ άρ. 164
τη.η.). Φαίνεταί μοί λοιπόν οΰχί άπίθανον οτί
αυτός ουτος ο Μόρων έχ Περγάμου εις Σμύρνην
έλθών έποίησεν έχει, ίνα ως χόσμος χήπου (κρή-
νης έπίθημα;) χρησίμεόση, τό άγαλμα τής γραίας.
"Οτι Οε το εργον αρμόζει εις τους χρόνους τής χα-
τασχευής χαί την τεχνοτροπίαν τής σχολής των
περγαμηνών έργων, τούτο είναι φανερόν έχ πρώ-
της οψεως' έχτος τής χατά φυσίν άπείχασίας τών
σαρχών χαί τών ένουμάτων ένυπάρχεί έν τοΐς έρ-
Όί
ς τής Περγάμου χαί ή έπίτήοευσίς μάλιστα
έχείνη ήν βλέπομεν έχόηλουμένην χαί έπί τής χε-
φαλής του έν Μονάχω αγάλματος εις τους περί τό
μέτωπον χαί τους χροτάφους χαταπίπτοντας μί-
χρους βοστρύχους τής χόμης. Οΰβέν λοιπόν εχεί
το παράοοξον ή υπόθεσές οτί οΠλίνίος συνέχεε τους
βόο ομώνυμους τεχνίτας χαί μάλιστα άν λάβη τις
ΰπ' όψεί την φόρβην μίγβην συγγραφήν του μέ-
ρους τουτου τής ιστορίας αΰτου (πρβ. Ρδ\\γ 11η-
ίθΓδυοΗ. ζ. §Γΐ6ϋΙι. Κηη8ίίθΓ§68ΰΡ. σ. 51 έξ.).
Εν τοΐς άνωτέρω προσεπάθησα νά χαταστήσω
πιθανόν,ότι αμφοτερα τα πήλινα αγγεία χατεσχευά-
σθησαν χατά πρότυπον μη άνήχον είς τον χόχλον
τής χεραμευτίχής. Αλλ είναι τό πρότυπον τοΰτο
το αυτό χαί το προυποτίθέμενον πρωτότυπον τών
μαρμαρίνων άγαλμάτων, ή έν Σμύρνη γραία βηλ.
του Θηβαίου Μόρωνος ; Εάν άποβλέψωμεν εις την
Οίαφοράν του τόπου του προσώπου, τών ένβυμά-
των χαί του οίνοφορου άγγείου, φαίνεται ότι πρέ-
πει ν'άποχρίθώμεν άρνητίχώς εις τό έρώτημα.Καί
όμως ή μεγάλη όμοίότης έν τή χαθόλου βίαπλάσει
τών πηλίνων χαί μαρμαρίνων μορφών άποxλείε^
την περί έγγυτέρας ή άπωτέρας σχέσεως αυτών
άμφίβολίαν. Κατ έμέ μίαν τών έξής βόο γνωμών
όφείλομεν ν άποόεχθώμεν : Η τά πρωτότυπα χαί
τών άγαλμάτων χαί τών άγγείων άνάγονταί εις
χοίνόν τί πρότυπον χαί τότε αί τών άγγείων μορ-
φαί —πλήν τής στάσεως τής χεφαλής —θά ήβυ-
ναντο νά θεωρηθώσίν ως πιστότερα αΰτου άντί-
τυπα, ή οί χεραμεΐς είχον ώς πρότυπον έλευθε-
ραν άπομίμησίν του αγάλματος του Μόρωνος.
Κατά βέ ταυτα χαί οί χρόνοι χαθ' ους τά άγγεΐα
έποίήθησαν βέν θά ήοόναντο νά ΰποτεθώσίν άρχαίό-
τεροί εχείνων
γάζετο.
, χαθ
ους ο
υρων εν
ΙΊε
ργαμω είρ-
Έν Β^νν^ χατά Μάρτιον 1891.
Η. \ΎΕ[88ΗΑΕΕί'ί,
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΡΑΙΑΣ ΜΕΘΤΟΥΣΗΣ
152
γνώμη αυτή, λέγω, του ΡυΓί\νίίΠ§ΐ6Γ ένεχα του
άναποβείχτου των προϋποτιθέμενων βέν φαίνεται
έμοί τουλάχιστον άσπαστη. Η βυσχέρεία όμως
αίρεται ίσως εάν λάβωμεν ύπ" οψεί τά έξης:
Παρεβοθη ήμΐν έξ επιγραφών ότι Μόρων όέν ώ-
νομάζετο μόνος ο περιβόητος χαλχών έργων τε-
χνίτης* βίότί Μόρων τις έν αρχή του τρίτου αίώ-
νος έποίησε, χατά τον Παυσανίαν (VI, 8. 5) χαί
την παρά Ρδ\νγ (ΚΰηδίΙθΓίηδϋΗπΑ. άρ. 126) επι-
γραφήν, άγαλμα παίβος άθλητου Φιλίππου του
'Αζάνος έν "Ολυμπία, έτερος οέ Μόρων Θηβαίος
περί τό τέλος του τρίτου αίώνος είργάσθη εις τά έν
Περγάμω άναθηματίχά μνημεία (Ρί)\\γ άρ. 164
τη.η.). Φαίνεταί μοί λοιπόν οΰχί άπίθανον οτί
αυτός ουτος ο Μόρων έχ Περγάμου εις Σμύρνην
έλθών έποίησεν έχει, ίνα ως χόσμος χήπου (κρή-
νης έπίθημα;) χρησίμεόση, τό άγαλμα τής γραίας.
"Οτι Οε το εργον αρμόζει εις τους χρόνους τής χα-
τασχευής χαί την τεχνοτροπίαν τής σχολής των
περγαμηνών έργων, τούτο είναι φανερόν έχ πρώ-
της οψεως' έχτος τής χατά φυσίν άπείχασίας τών
σαρχών χαί τών ένουμάτων ένυπάρχεί έν τοΐς έρ-
Όί
ς τής Περγάμου χαί ή έπίτήοευσίς μάλιστα
έχείνη ήν βλέπομεν έχόηλουμένην χαί έπί τής χε-
φαλής του έν Μονάχω αγάλματος εις τους περί τό
μέτωπον χαί τους χροτάφους χαταπίπτοντας μί-
χρους βοστρύχους τής χόμης. Οΰβέν λοιπόν εχεί
το παράοοξον ή υπόθεσές οτί οΠλίνίος συνέχεε τους
βόο ομώνυμους τεχνίτας χαί μάλιστα άν λάβη τις
ΰπ' όψεί την φόρβην μίγβην συγγραφήν του μέ-
ρους τουτου τής ιστορίας αΰτου (πρβ. Ρδ\\γ 11η-
ίθΓδυοΗ. ζ. §Γΐ6ϋΙι. Κηη8ίίθΓ§68ΰΡ. σ. 51 έξ.).
Εν τοΐς άνωτέρω προσεπάθησα νά χαταστήσω
πιθανόν,ότι αμφοτερα τα πήλινα αγγεία χατεσχευά-
σθησαν χατά πρότυπον μη άνήχον είς τον χόχλον
τής χεραμευτίχής. Αλλ είναι τό πρότυπον τοΰτο
το αυτό χαί το προυποτίθέμενον πρωτότυπον τών
μαρμαρίνων άγαλμάτων, ή έν Σμύρνη γραία βηλ.
του Θηβαίου Μόρωνος ; Εάν άποβλέψωμεν εις την
Οίαφοράν του τόπου του προσώπου, τών ένβυμά-
των χαί του οίνοφορου άγγείου, φαίνεται ότι πρέ-
πει ν'άποχρίθώμεν άρνητίχώς εις τό έρώτημα.Καί
όμως ή μεγάλη όμοίότης έν τή χαθόλου βίαπλάσει
τών πηλίνων χαί μαρμαρίνων μορφών άποxλείε^
την περί έγγυτέρας ή άπωτέρας σχέσεως αυτών
άμφίβολίαν. Κατ έμέ μίαν τών έξής βόο γνωμών
όφείλομεν ν άποόεχθώμεν : Η τά πρωτότυπα χαί
τών άγαλμάτων χαί τών άγγείων άνάγονταί εις
χοίνόν τί πρότυπον χαί τότε αί τών άγγείων μορ-
φαί —πλήν τής στάσεως τής χεφαλής —θά ήβυ-
ναντο νά θεωρηθώσίν ως πιστότερα αΰτου άντί-
τυπα, ή οί χεραμεΐς είχον ώς πρότυπον έλευθε-
ραν άπομίμησίν του αγάλματος του Μόρωνος.
Κατά βέ ταυτα χαί οί χρόνοι χαθ' ους τά άγγεΐα
έποίήθησαν βέν θά ήοόναντο νά ΰποτεθώσίν άρχαίό-
τεροί εχείνων
γάζετο.
, χαθ
ους ο
υρων εν
ΙΊε
ργαμω είρ-
Έν Β^νν^ χατά Μάρτιον 1891.
Η. \ΎΕ[88ΗΑΕΕί'ί,