DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.29798#0127
Jak już mówiłem, druidowie tworzyli jedną z głównych kias
celtyckiej społeczności, nie tyłko jednak ze względu na godności
kapłańskie i umiejętności wróżebno-magiczne, łecz także z powodu
ważnych czynności połitycznych i sądowych. Niewątpliwie możli-
wość spełniania tych ostatnich wynikała z ogromnego autorytetu
kapłanów, a także z ich wykształcenia. Wszystko to, co zostało
w tym zakresie powiedziane o iryjskich filidach, może być także
odniesione do druidów.
Cezar pisze, że raz w roku druidowie gromadzili się w świętym
miejscu na terytorium plemienia Carnutów, gdzie też przybywali
wszyscy, którzy pragnęli wstąpić w szranki turnieju dysputy i argu-
mentacji. Strabon zaś poświadcza, że w świętym miejscu zwanym
„święta dąbrowa", raz w roku u Galatów w Małej
Azji zbierało się dwunastu tetrarchów i trzystu innych ludzi, aby
sądzić zabójców.
Interesujący jest stosunek druidów do władców. We wczesno-
średniowiecznej Irlandii druidowie byli wysokimi urzędnikami
dworu królewskiego, niekiedy mieli prawo pierwszeństwa głosu
przed królem. W opowieści 7a;ń Fó CMa/nge czytamy, że „u Ulatów
działo się w ten sposób: zakaz dla Ulatów przemawiania przed
swym królem, zakaz dla króla przemawiania przed swymi druida-
mi"^. Przekaz ten dotyczy królestwa Ulsteru. Dion Chryzostom
tak zaś pisze o druidach u boku królów: „Bez nich nie godziło się
królowi ani działać, ani decydować, tak że w efekcie to oni roz-
kazywali, a królowie nie byli czym innym, jak ich sługami i wy-
konawcami ich woli"^. Ogromną moc zyskiwali druidowie dzięki
prawu gca-M. Były to zakazy i nakazy nakładane na poszczególnych
ludzi, także panujących, wiążące ich magiczną mocą, na przykład
zakaz zabijania pewnych zwierząt, podróżowania w określone dni,
zjadania pewnych potraw — rodzaj indywidualnego tabu. Pogwał-
cenie mogło ściągnąć zemstę sił nadprzyrodzonych. Druido-
wie określali zasady postępowania w wielu szczegółowych sprawach
i biada temu, kto ich nie posłuchał. Spadały nań wtedy klęski, jak
w opowieści /w/waw cMrmg Mm/g-Dthń fZgg/Mga
125
celtyckiej społeczności, nie tyłko jednak ze względu na godności
kapłańskie i umiejętności wróżebno-magiczne, łecz także z powodu
ważnych czynności połitycznych i sądowych. Niewątpliwie możli-
wość spełniania tych ostatnich wynikała z ogromnego autorytetu
kapłanów, a także z ich wykształcenia. Wszystko to, co zostało
w tym zakresie powiedziane o iryjskich filidach, może być także
odniesione do druidów.
Cezar pisze, że raz w roku druidowie gromadzili się w świętym
miejscu na terytorium plemienia Carnutów, gdzie też przybywali
wszyscy, którzy pragnęli wstąpić w szranki turnieju dysputy i argu-
mentacji. Strabon zaś poświadcza, że w świętym miejscu zwanym
„święta dąbrowa", raz w roku u Galatów w Małej
Azji zbierało się dwunastu tetrarchów i trzystu innych ludzi, aby
sądzić zabójców.
Interesujący jest stosunek druidów do władców. We wczesno-
średniowiecznej Irlandii druidowie byli wysokimi urzędnikami
dworu królewskiego, niekiedy mieli prawo pierwszeństwa głosu
przed królem. W opowieści 7a;ń Fó CMa/nge czytamy, że „u Ulatów
działo się w ten sposób: zakaz dla Ulatów przemawiania przed
swym królem, zakaz dla króla przemawiania przed swymi druida-
mi"^. Przekaz ten dotyczy królestwa Ulsteru. Dion Chryzostom
tak zaś pisze o druidach u boku królów: „Bez nich nie godziło się
królowi ani działać, ani decydować, tak że w efekcie to oni roz-
kazywali, a królowie nie byli czym innym, jak ich sługami i wy-
konawcami ich woli"^. Ogromną moc zyskiwali druidowie dzięki
prawu gca-M. Były to zakazy i nakazy nakładane na poszczególnych
ludzi, także panujących, wiążące ich magiczną mocą, na przykład
zakaz zabijania pewnych zwierząt, podróżowania w określone dni,
zjadania pewnych potraw — rodzaj indywidualnego tabu. Pogwał-
cenie mogło ściągnąć zemstę sił nadprzyrodzonych. Druido-
wie określali zasady postępowania w wielu szczegółowych sprawach
i biada temu, kto ich nie posłuchał. Spadały nań wtedy klęski, jak
w opowieści /w/waw cMrmg Mm/g-Dthń fZgg/Mga
125