DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.51478#0150
136 Th. II. C. II. Einzelheiten des täglichen Lebens.
vgl. Tischbeins Vasengem. I. 45—49 , II. 35. 42. 45. 52, III. 10.
35. 36, 54 , IV. 31, auch Mon. dell’ Inst. arch. I. 32 und Schnei-
dewins Philol. I, S. 54.
24) Ath. I. 33: vgl. Nitzsch z. Odyss. VII, 127 und Valer.
Max. II. 6. 1: primosque lones unguenti coronarumque in convivio
dandarum et secundae mensae ponendae consuetudinem, haud parva
luxuriae irritamenta reperisse.
25) Diog. L. I. 104 : “ Ελληνις άρχόμινοι μιν iv μικροΐς πίνουσι,
πλησ&ίντις δ'ι ϊν μιγάλοις: vgl. oben §. 20, not. 14 und Cic. Ver-
rin. II. 1. 26: graeco more bibere s. v. a. majoribus poculis; auch
Ath. II. 51, XI. 4, XIII. 47 u. s.w.
26) Λπνιυστί oder άμυστί πίνιιν, Plut. qu. symp. III. 3, Ath.
X. 88, Lucian. Lexiph. c. 8, vgl. Schol. Eurip. Rhes. 416 oder
Aristoph. Acharn. 1229 mit Valcken. ad Callim. Eleg. p. 252—261
und Plin. Hist. N. XIV. 28: plurimum hausisse uno potu, optima
fide non respirasse in hauriendo neque exspuisse, nihilque ad elidendum
in pavimentis sonum ex vino reliquisse, diligenti scito legum contra
bibendi fallacias. Den Sieger, der nach durchzechter Nacht das
Feld behauptete, lohnte ein Kuchen, πυραμοϋς α&λα ταΐς παννυχίσι
τω διαχρυπνήσαντι, Ath. XIV. 56; vgl. Poll. VI. 108 und d. Schol.
zu Aristoph. Equ. 271 oder Pind. ΟΙ. IX. 1.
27) Schon bei Homer διιδίχ&αι s. v. a. δι^ιοϋο&αι διπάισσι, Eu-
stath. ad Iliad. IV. 4, Terpstra p. 159; später φιλοτησίαν προτιί-
vnv oder προπίνιιν, propinare, post potum tradere, Nonius p. 33; vgl.
Kritias bei Ath. X. 41 : καί προποσιις όρίχιιν ιπί 4ίξια καί προκαλιΐ-
σ&αι ιίςονομακλήδην (Cic. Tuscul. I. 40) ω προπιΐΐν ιϋΐλιι·. obgleich
derselbe V. 20 noch unterscheidet: προϊπινον d’ άλλήλοις ουχ ωςηιρ
ημιΐς· τοΰτο γαρ προικπιιΐν Ιστίν · αλλα μιστόν σκυφον: und mehr bei
Plut. qu. symp. I. 2. 2, Lucian. Hermot. c. 11, Gall. c. 16,
Conviv. c. 15, Alciphr. III. 55, auch Panofka in Gerhards hyperb.
röm. Stud. S. 318 fgg.
28) ΊΊιριάγίΐν (Diog. L. II. 139) oder πιριιλαΰνιιν τάς κύλικας,
Poll. VI. 30, vgl. Xenoph. Sympos. II. 27 mit d. Erkl. und Berg-
ler ad Alciphr. I. 22. Επιδέξια, Ath. XIII. 74, vgl. oben §. 27,
not. 11 ; obgleich diese Rangordnung auch wieder als lästiger
Zwang verschmäht ward, Lucian. Cronos. c. 18: πάντις πασι προ-
πινίτωσαν, ην ι&ίλωσι προπιόντις τον πλουσίου, μηδ'ι Ιπάναγκις Ι'οτω
πίνιιν, ην τις μη δύνηται, also wie in Sparta, Ath. X. 41.
29) Συμποσίαρχος, Plut. qu. symp. I. 4; vgl. Apophth. Lac.
p. 208, Lucian. Saturn, c. 4 mit Böttiger kl. Sehr. III, S. 213,
und mehr bei Christ de magisteriis veterum in poculis, Lpz. 1745. 4,
Becker Gallus I, S. 189, Char. I, S. 465 fgg.
30) Vgl. St. John II, p. 170 fgg., Becker Char. 1, S.473 fgg.,
und Einzelnes mehr unten §. 51. 52.
31) Ath. XV. 49: τριών γινών ovtojv , Ιν οις τά πιρί τάς συνου-
σίας ην αδόμινα, ojv το μιν πρώτον ην ο δη παντας άδιιν νόμος ην,
τό δ'ι διΰτιρον ο δη πάντις μιν ήδον ου μην αλλά pe κατα τινα πι-
ρίοδον ίξ υποδοχής , τρίτον δε καί την επί πάσι τάξιν ιχον, ου μιτιϊ-
χον ουκίτι πάντις, άλλ' οι συνιτοί δοκοϋντις ιίναι μονοί καί κατα το-
πον τινα εν τΰχοιίν οντις' διόπιρ ως αταξίαν τινα μόνον παρά τάλλα
εχον τό μή& άμα μήόΕ έξης γινόμινον αλλ οπού ΐτυχιν ιίναι, σκολιον
ικλή&ηι vgl. Plut. qu. symp. I. 1 und mehr bei C. D. Ilgen Car-
mina convivalia Graecorum , Jena 1798. 8; auch Weicker zu
vgl. Tischbeins Vasengem. I. 45—49 , II. 35. 42. 45. 52, III. 10.
35. 36, 54 , IV. 31, auch Mon. dell’ Inst. arch. I. 32 und Schnei-
dewins Philol. I, S. 54.
24) Ath. I. 33: vgl. Nitzsch z. Odyss. VII, 127 und Valer.
Max. II. 6. 1: primosque lones unguenti coronarumque in convivio
dandarum et secundae mensae ponendae consuetudinem, haud parva
luxuriae irritamenta reperisse.
25) Diog. L. I. 104 : “ Ελληνις άρχόμινοι μιν iv μικροΐς πίνουσι,
πλησ&ίντις δ'ι ϊν μιγάλοις: vgl. oben §. 20, not. 14 und Cic. Ver-
rin. II. 1. 26: graeco more bibere s. v. a. majoribus poculis; auch
Ath. II. 51, XI. 4, XIII. 47 u. s.w.
26) Λπνιυστί oder άμυστί πίνιιν, Plut. qu. symp. III. 3, Ath.
X. 88, Lucian. Lexiph. c. 8, vgl. Schol. Eurip. Rhes. 416 oder
Aristoph. Acharn. 1229 mit Valcken. ad Callim. Eleg. p. 252—261
und Plin. Hist. N. XIV. 28: plurimum hausisse uno potu, optima
fide non respirasse in hauriendo neque exspuisse, nihilque ad elidendum
in pavimentis sonum ex vino reliquisse, diligenti scito legum contra
bibendi fallacias. Den Sieger, der nach durchzechter Nacht das
Feld behauptete, lohnte ein Kuchen, πυραμοϋς α&λα ταΐς παννυχίσι
τω διαχρυπνήσαντι, Ath. XIV. 56; vgl. Poll. VI. 108 und d. Schol.
zu Aristoph. Equ. 271 oder Pind. ΟΙ. IX. 1.
27) Schon bei Homer διιδίχ&αι s. v. a. δι^ιοϋο&αι διπάισσι, Eu-
stath. ad Iliad. IV. 4, Terpstra p. 159; später φιλοτησίαν προτιί-
vnv oder προπίνιιν, propinare, post potum tradere, Nonius p. 33; vgl.
Kritias bei Ath. X. 41 : καί προποσιις όρίχιιν ιπί 4ίξια καί προκαλιΐ-
σ&αι ιίςονομακλήδην (Cic. Tuscul. I. 40) ω προπιΐΐν ιϋΐλιι·. obgleich
derselbe V. 20 noch unterscheidet: προϊπινον d’ άλλήλοις ουχ ωςηιρ
ημιΐς· τοΰτο γαρ προικπιιΐν Ιστίν · αλλα μιστόν σκυφον: und mehr bei
Plut. qu. symp. I. 2. 2, Lucian. Hermot. c. 11, Gall. c. 16,
Conviv. c. 15, Alciphr. III. 55, auch Panofka in Gerhards hyperb.
röm. Stud. S. 318 fgg.
28) ΊΊιριάγίΐν (Diog. L. II. 139) oder πιριιλαΰνιιν τάς κύλικας,
Poll. VI. 30, vgl. Xenoph. Sympos. II. 27 mit d. Erkl. und Berg-
ler ad Alciphr. I. 22. Επιδέξια, Ath. XIII. 74, vgl. oben §. 27,
not. 11 ; obgleich diese Rangordnung auch wieder als lästiger
Zwang verschmäht ward, Lucian. Cronos. c. 18: πάντις πασι προ-
πινίτωσαν, ην ι&ίλωσι προπιόντις τον πλουσίου, μηδ'ι Ιπάναγκις Ι'οτω
πίνιιν, ην τις μη δύνηται, also wie in Sparta, Ath. X. 41.
29) Συμποσίαρχος, Plut. qu. symp. I. 4; vgl. Apophth. Lac.
p. 208, Lucian. Saturn, c. 4 mit Böttiger kl. Sehr. III, S. 213,
und mehr bei Christ de magisteriis veterum in poculis, Lpz. 1745. 4,
Becker Gallus I, S. 189, Char. I, S. 465 fgg.
30) Vgl. St. John II, p. 170 fgg., Becker Char. 1, S.473 fgg.,
und Einzelnes mehr unten §. 51. 52.
31) Ath. XV. 49: τριών γινών ovtojv , Ιν οις τά πιρί τάς συνου-
σίας ην αδόμινα, ojv το μιν πρώτον ην ο δη παντας άδιιν νόμος ην,
τό δ'ι διΰτιρον ο δη πάντις μιν ήδον ου μην αλλά pe κατα τινα πι-
ρίοδον ίξ υποδοχής , τρίτον δε καί την επί πάσι τάξιν ιχον, ου μιτιϊ-
χον ουκίτι πάντις, άλλ' οι συνιτοί δοκοϋντις ιίναι μονοί καί κατα το-
πον τινα εν τΰχοιίν οντις' διόπιρ ως αταξίαν τινα μόνον παρά τάλλα
εχον τό μή& άμα μήόΕ έξης γινόμινον αλλ οπού ΐτυχιν ιίναι, σκολιον
ικλή&ηι vgl. Plut. qu. symp. I. 1 und mehr bei C. D. Ilgen Car-
mina convivalia Graecorum , Jena 1798. 8; auch Weicker zu