140
Nr. 215.
Vier -
XV (1890) S. 330 und S. Beinach Revue des etudes grecques Ell (1890) 8. 349 (mit einer Helio-
gravüre), besprochen von E. Maass Hermes XXVI (1891) S. 178 und nach neuer Revision eines der
Freundlichkeit von Alfred Koerte verdankten Abklatsches von 0. Kern in den von P. Wendland und
ihm herausgegebenen Beiträgen zur Geschichte der griechischen Philosophie und Religion Berlin 1895
S. 79; vgl. H. Pomtow Jahrb. für klass. Philologie 1896 8. 754. 767. Von b hat die erste zuverlässige
Publikation F. Hiller von Gaertringen gegeben Athen. Mitth. XVI (1891) S. 248.
a) ÄyaBn, Tuxn..
'EttI TrpuTÖveuuq ÄKpobfiuou toö Ai-
OTeiuou 6 ofjuoc; 6 Mayvi'iTUJV errepiu-
Tot töv Geöv Tiepi toö aiiueiou toö
5 YeyovÖTOc; öti irXaTdvou kc(tü ti)v
ttöXiv KXacr6eiöT|c; tmö dveuou eü-
peGn, ev auTfj dcpeibpuua Aiovucrou,
ti aÜTii) crriuaivei r) ti av Troificrac;
dbeutc; biaTeXoüy cV öv öeorrpoiroi
10 £TT6ucp9iiffav iq AeXcpouc; 'EpuuJvaiE
'EmKpdTOuc; m ApicrTapxoc; Aiobujpou.
Qeöc, expn.crev
Maidvbpoio AuxövTec; eqp' übacnv
iepöv öicttu m Mdyvr|Teq Kiedvoig
15 eTcauuvTopec; f|ueTepoiaiv,
nXGeTe Treucröuevoi CTTOudTuuv dir' e-
ueio, Tic; uueiv h uöGoc;, errei Bok-
Xoq Gduvuj evt Keiuevoc; ujqpGn.
eEecpdvr] be eri Koöpoc;, enei tttoXi-
20 aiGpa TiGevTec; h vi]Ouq ouk lukict-
oclt' eüTurrrouc; Aiovuffuj. h dXXd
Kai wc;, üj bfjue ueYdffGevec;, i'bpue
vnoüc; m öupaoxapoö^- leprja Ti'Gei
be eüdpTiov &yvov m eXGeTe be
25 ec; Qiißnc; iepöv Trebov, öcppa Xdßnre
Maivdbac;, ai Yeve,1S Eivoöc; airo Ka-
buneinc;- h ai b' uueiv buJcrouöT Kai
öpyia Kai vouma ecrGXd h Kai Gtd-
crouc; BdKxoio KaGeibpucroumv
30 ev d'cTTei. h KaTd töv xpio"juöv öid
tujv GeoTrpÖTTUJv eboGnaav ek Orißujv
Maivubec; Tpetcj h Koctkuj h Baußiü
GerraXu,, h Kai f\ uev Kocfkuj ovvr\jajev
Giaaov töv nXaTaviö"TnvüJv,
35 f\ be Baußw töv rrpö TroXeuuc;, f] be
QerraXf| töv tujv KaTaißaxüuv
Gavoücrai be auxai eTdqpncTav
üttö MayviiTuuv, Kai f\ uev Koctkuj
Kerrai ev KocTKuußouvLu, r\ be Bau-
40 ßuj ev Taßdpvei, rj be GerraXii
rrpöq tu) GeaTpuj.
h) Qeüj Aiovuaiu
ÄTroXXuivioq MoKÖXXnc;
dpxaioq uuffTii^ dpxaiov
Xprjffuöv e[Tri] (TTnXnc; «va-
5 ypdi|ja<; öuv tüj ßujuuJ [dv|e6[r|-
K6V.
a 10 EPMQNAI Ki
Keinach 19 ET7IKOYPOI
36
Kond. Reinach 21 EYTMHTOYAION1YIQ
KAYAIBATQN
Weihung des Apollonios Mokolles an
Dionysos.
Die Inschrift gehört in die Mitte des I. Jhdts. n. Ohr.,
ist aber vielleicht nur die Erneuerung einer Urkunde aus
älterer Zeit. H. Pomtow a. a. (). setzt die Entstehung des
Orakels in dieselbe Zeit, in der die Orakel der sogen. ktiotc;
Mcrfvr|0"iac; (Nr. 17) gedichtet sind; wahrscheinlich mit Recht.
Für die prosaische Einleitung (Z. 1 ff.) vgl. Demosthenes
c. Macartatum § 66 Ayaör) xuxn. 'ETcepuuTä 6 bf|(.ioc; 6 Ä0n-
vaiujv reepi toö ffr)|ae(oi) toO ev tlu oüpaviu fevo^evou, ö ti
äv bpüuaiv AOnvaioic i) ötoi Geüj Ououaiv f\ eüxo(udvoi<; ein
erri tö a,ueivov dirö tou anueiou (Pomtow N. Jahrb. f. Philol.
1883 S. 352). Vgl. Ph. E. Legrand Quo animo Graeci
— divinationem adhibuerint Paris 1898 S. 13. Nach
Possis (Zeugn. Nr. XLI) hätte bereits Themistokles das
Choenfest des Dionysos in Magnesia eingeführt.
9 burreXoi r|biov die früheren Herausgebor. Vielleicht
biaTeXony bt 8(v)? 14 Die Magneten als Verteidiger des
delphischen Heiligtums auch im Psephisma der Epidamnier
Nr. 46 Z. 9. 32 Ivosko hat ihren Namen wohl von KoOKUißou-
vö<;. dem Siebberge (Z. 39), dessen Lage sich nicht bestimmen
lässt. A. Dieterich Abraxas S. 149 leitet ihn von der koCki-
vouavxeia ab und vergleicht Papyrus Paris. 2303 OKeOoc;
iraXaiöv köokivöv jaou auj.ißoA.ov (von Hekate). 36 Der
Oiaaoc; xüjv Kaxaißaxüiv lässt auf eine ähnliehe Kulthand-
lung schliessen, wie sie für den Apollonkult von Hylai
bezeugt ist Zeugn. Nr. XIV. b 3 Apollonios Mokolles
nennt sich äpxaioi; mjaxr)? statt rraXaiöc. weil er lange schon
eingeweiht war. aus lediglich rhetorischer Antithese zu
äpxcübi; xpTI0'!-10?-
ir»'
, Athen-
r
Nr. 215.
Vier -
XV (1890) S. 330 und S. Beinach Revue des etudes grecques Ell (1890) 8. 349 (mit einer Helio-
gravüre), besprochen von E. Maass Hermes XXVI (1891) S. 178 und nach neuer Revision eines der
Freundlichkeit von Alfred Koerte verdankten Abklatsches von 0. Kern in den von P. Wendland und
ihm herausgegebenen Beiträgen zur Geschichte der griechischen Philosophie und Religion Berlin 1895
S. 79; vgl. H. Pomtow Jahrb. für klass. Philologie 1896 8. 754. 767. Von b hat die erste zuverlässige
Publikation F. Hiller von Gaertringen gegeben Athen. Mitth. XVI (1891) S. 248.
a) ÄyaBn, Tuxn..
'EttI TrpuTÖveuuq ÄKpobfiuou toö Ai-
OTeiuou 6 ofjuoc; 6 Mayvi'iTUJV errepiu-
Tot töv Geöv Tiepi toö aiiueiou toö
5 YeyovÖTOc; öti irXaTdvou kc(tü ti)v
ttöXiv KXacr6eiöT|c; tmö dveuou eü-
peGn, ev auTfj dcpeibpuua Aiovucrou,
ti aÜTii) crriuaivei r) ti av Troificrac;
dbeutc; biaTeXoüy cV öv öeorrpoiroi
10 £TT6ucp9iiffav iq AeXcpouc; 'EpuuJvaiE
'EmKpdTOuc; m ApicrTapxoc; Aiobujpou.
Qeöc, expn.crev
Maidvbpoio AuxövTec; eqp' übacnv
iepöv öicttu m Mdyvr|Teq Kiedvoig
15 eTcauuvTopec; f|ueTepoiaiv,
nXGeTe Treucröuevoi CTTOudTuuv dir' e-
ueio, Tic; uueiv h uöGoc;, errei Bok-
Xoq Gduvuj evt Keiuevoc; ujqpGn.
eEecpdvr] be eri Koöpoc;, enei tttoXi-
20 aiGpa TiGevTec; h vi]Ouq ouk lukict-
oclt' eüTurrrouc; Aiovuffuj. h dXXd
Kai wc;, üj bfjue ueYdffGevec;, i'bpue
vnoüc; m öupaoxapoö^- leprja Ti'Gei
be eüdpTiov &yvov m eXGeTe be
25 ec; Qiißnc; iepöv Trebov, öcppa Xdßnre
Maivdbac;, ai Yeve,1S Eivoöc; airo Ka-
buneinc;- h ai b' uueiv buJcrouöT Kai
öpyia Kai vouma ecrGXd h Kai Gtd-
crouc; BdKxoio KaGeibpucroumv
30 ev d'cTTei. h KaTd töv xpio"juöv öid
tujv GeoTrpÖTTUJv eboGnaav ek Orißujv
Maivubec; Tpetcj h Koctkuj h Baußiü
GerraXu,, h Kai f\ uev Kocfkuj ovvr\jajev
Giaaov töv nXaTaviö"TnvüJv,
35 f\ be Baußw töv rrpö TroXeuuc;, f] be
QerraXf| töv tujv KaTaißaxüuv
Gavoücrai be auxai eTdqpncTav
üttö MayviiTuuv, Kai f\ uev Koctkuj
Kerrai ev KocTKuußouvLu, r\ be Bau-
40 ßuj ev Taßdpvei, rj be GerraXii
rrpöq tu) GeaTpuj.
h) Qeüj Aiovuaiu
ÄTroXXuivioq MoKÖXXnc;
dpxaioq uuffTii^ dpxaiov
Xprjffuöv e[Tri] (TTnXnc; «va-
5 ypdi|ja<; öuv tüj ßujuuJ [dv|e6[r|-
K6V.
a 10 EPMQNAI Ki
Keinach 19 ET7IKOYPOI
36
Kond. Reinach 21 EYTMHTOYAION1YIQ
KAYAIBATQN
Weihung des Apollonios Mokolles an
Dionysos.
Die Inschrift gehört in die Mitte des I. Jhdts. n. Ohr.,
ist aber vielleicht nur die Erneuerung einer Urkunde aus
älterer Zeit. H. Pomtow a. a. (). setzt die Entstehung des
Orakels in dieselbe Zeit, in der die Orakel der sogen. ktiotc;
Mcrfvr|0"iac; (Nr. 17) gedichtet sind; wahrscheinlich mit Recht.
Für die prosaische Einleitung (Z. 1 ff.) vgl. Demosthenes
c. Macartatum § 66 Ayaör) xuxn. 'ETcepuuTä 6 bf|(.ioc; 6 Ä0n-
vaiujv reepi toö ffr)|ae(oi) toO ev tlu oüpaviu fevo^evou, ö ti
äv bpüuaiv AOnvaioic i) ötoi Geüj Ououaiv f\ eüxo(udvoi<; ein
erri tö a,ueivov dirö tou anueiou (Pomtow N. Jahrb. f. Philol.
1883 S. 352). Vgl. Ph. E. Legrand Quo animo Graeci
— divinationem adhibuerint Paris 1898 S. 13. Nach
Possis (Zeugn. Nr. XLI) hätte bereits Themistokles das
Choenfest des Dionysos in Magnesia eingeführt.
9 burreXoi r|biov die früheren Herausgebor. Vielleicht
biaTeXony bt 8(v)? 14 Die Magneten als Verteidiger des
delphischen Heiligtums auch im Psephisma der Epidamnier
Nr. 46 Z. 9. 32 Ivosko hat ihren Namen wohl von KoOKUißou-
vö<;. dem Siebberge (Z. 39), dessen Lage sich nicht bestimmen
lässt. A. Dieterich Abraxas S. 149 leitet ihn von der koCki-
vouavxeia ab und vergleicht Papyrus Paris. 2303 OKeOoc;
iraXaiöv köokivöv jaou auj.ißoA.ov (von Hekate). 36 Der
Oiaaoc; xüjv Kaxaißaxüiv lässt auf eine ähnliehe Kulthand-
lung schliessen, wie sie für den Apollonkult von Hylai
bezeugt ist Zeugn. Nr. XIV. b 3 Apollonios Mokolles
nennt sich äpxaioi; mjaxr)? statt rraXaiöc. weil er lange schon
eingeweiht war. aus lediglich rhetorischer Antithese zu
äpxcübi; xpTI0'!-10?-
ir»'
, Athen-
r