DOI Artikel:
Betlej, Andrzej: Uwagi na temat twórczości architektonicznej Marcina Urbanika
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19068#0008
lejno w latach 1745, 1746, 1749 kontrakty na jej prowadzenie6 oraz pobie-
rał z tego tytułu wynagrodzenie7 (w tym m.in. za sporządzanie wykazów
niezbędnych materiałów budowlanych)8. Jego opinii zasięgano w sprawie
kończenia budowy świątyni w r. 1751, po śmierci fundatora Józefa Potockie-
go . Według monografisty kościoła Urbanik realizował z wielką dokładno-
ścią projekt de Wittego10. Hornung przypisał mu ponadto autorstwo ołta-
rzyka w kaplicy Matki Boskiej Jackowej (Potockich - ufundowanej w r.
1759 przez Mikołaja Potockiego)11, a Mańkowski próbował łączyć z osobą
artysty także ołtarz główny w tej świątyni, wykonany po r. 176612.
W r. 1748 Urbanik remontował spalony klasztor Benedyktynek we
Lwowie . Mańkowski przypuszczał, iż pod koniec lat czterdziestych pra-
cował też dla lwowskich dominikanek, wznosząc wieżę przy ich kościele
pw. św. Katarzyny Sieneńskiej (późniejszej cerkwi seminaryjnej pw. Św.
Ducha) (il. I)14. W kwietniu r. 1749 Urbanik został odnotowany przy od-
budowie klasztoru Benedyktynek Ormiańskich10.
25 I 1750 architekt wziął ślub z Agnieszką Reych, córką Jana Reycha.
W tymże samym roku restaurował kamienicę doktora Jakuba Moruńskie-
go w rynku pod nr 2, jednak za niedotrzymanie kontraktu był wzywany
przed sąd wójtowski16. Urbanik pozostawał cały czas w bliskich stosun-
kach z konwentem Dominikanów, bowiem od r. 1751 mieszkał w kamieni-
cy „norwegowskiej" położonej niedaleko od klasztoru dominikańskiego
i należącej od r. 1753 do tego zakonu1'.
Rok 1753 był bardzo burzliwy dla artysty. Miasto ujęło się za cechem
budowniczych lwowskich, zarzucającym Urbanikowi bezprawne prowa-
dzenie prac przy kościele dominikańskim18. Artysta zwrócił się wówczas
6 Tamże, s. 174.
7 Mańkowski, Lwowskie kościoły... (przyp. 2), s. 51, 63, 66; Hornung, Jan de Witte...
(przyp. 2), s. 63, 68, 169, 175.
8 Hornung, Jan de Witte... (przyp. 2), s. 70.
9 Tamże, s. 52, 176.
10 Tamże, s. 83.
11 Hornung, Majster Pinsel... (przyp. 2), s. 94-95; tenże; Jan de Witte... (przyp. 2), s. 86.
12 Mańkowski, Dawny Lwów... (przyp. 2), s. 377.
13 Tamże, s. 334.
14 Tamże; wg Pamiatniki Gradostroitielstwa i Architiektury Ukraińsko] SSR, t. 3, Kiev
1985, s. 88, wieża powstała w r. 1729; atrybucję i datowanie Mańkowskiego przyjmuje m.in.
W. Wujcyk, Konkurs na kraszczyj projekt widbudowy cerkwy Sw. Ducha, „Hałyćka Brama'
6 (66), 2000, s. 6.
15 S. Barącz, Żywoty sławnych Ormian w Polsce, Lwów 1856, s. 457-458; J. Chrząszczew-
ski, Kościoły Ormian polskich. Katalog zabytków ormiańskich, t. 1, Warszawa 2001, s. 68.
16 W. Wujcyk, Wułycia Hałyćka u Lwowi, „Wisnyk" 10, 1999, s. 46-47.
17 Hornung, Jan de Witte... (przyp. 2), s. 83.
18 Tamże, s. 80.
6
rał z tego tytułu wynagrodzenie7 (w tym m.in. za sporządzanie wykazów
niezbędnych materiałów budowlanych)8. Jego opinii zasięgano w sprawie
kończenia budowy świątyni w r. 1751, po śmierci fundatora Józefa Potockie-
go . Według monografisty kościoła Urbanik realizował z wielką dokładno-
ścią projekt de Wittego10. Hornung przypisał mu ponadto autorstwo ołta-
rzyka w kaplicy Matki Boskiej Jackowej (Potockich - ufundowanej w r.
1759 przez Mikołaja Potockiego)11, a Mańkowski próbował łączyć z osobą
artysty także ołtarz główny w tej świątyni, wykonany po r. 176612.
W r. 1748 Urbanik remontował spalony klasztor Benedyktynek we
Lwowie . Mańkowski przypuszczał, iż pod koniec lat czterdziestych pra-
cował też dla lwowskich dominikanek, wznosząc wieżę przy ich kościele
pw. św. Katarzyny Sieneńskiej (późniejszej cerkwi seminaryjnej pw. Św.
Ducha) (il. I)14. W kwietniu r. 1749 Urbanik został odnotowany przy od-
budowie klasztoru Benedyktynek Ormiańskich10.
25 I 1750 architekt wziął ślub z Agnieszką Reych, córką Jana Reycha.
W tymże samym roku restaurował kamienicę doktora Jakuba Moruńskie-
go w rynku pod nr 2, jednak za niedotrzymanie kontraktu był wzywany
przed sąd wójtowski16. Urbanik pozostawał cały czas w bliskich stosun-
kach z konwentem Dominikanów, bowiem od r. 1751 mieszkał w kamieni-
cy „norwegowskiej" położonej niedaleko od klasztoru dominikańskiego
i należącej od r. 1753 do tego zakonu1'.
Rok 1753 był bardzo burzliwy dla artysty. Miasto ujęło się za cechem
budowniczych lwowskich, zarzucającym Urbanikowi bezprawne prowa-
dzenie prac przy kościele dominikańskim18. Artysta zwrócił się wówczas
6 Tamże, s. 174.
7 Mańkowski, Lwowskie kościoły... (przyp. 2), s. 51, 63, 66; Hornung, Jan de Witte...
(przyp. 2), s. 63, 68, 169, 175.
8 Hornung, Jan de Witte... (przyp. 2), s. 70.
9 Tamże, s. 52, 176.
10 Tamże, s. 83.
11 Hornung, Majster Pinsel... (przyp. 2), s. 94-95; tenże; Jan de Witte... (przyp. 2), s. 86.
12 Mańkowski, Dawny Lwów... (przyp. 2), s. 377.
13 Tamże, s. 334.
14 Tamże; wg Pamiatniki Gradostroitielstwa i Architiektury Ukraińsko] SSR, t. 3, Kiev
1985, s. 88, wieża powstała w r. 1729; atrybucję i datowanie Mańkowskiego przyjmuje m.in.
W. Wujcyk, Konkurs na kraszczyj projekt widbudowy cerkwy Sw. Ducha, „Hałyćka Brama'
6 (66), 2000, s. 6.
15 S. Barącz, Żywoty sławnych Ormian w Polsce, Lwów 1856, s. 457-458; J. Chrząszczew-
ski, Kościoły Ormian polskich. Katalog zabytków ormiańskich, t. 1, Warszawa 2001, s. 68.
16 W. Wujcyk, Wułycia Hałyćka u Lwowi, „Wisnyk" 10, 1999, s. 46-47.
17 Hornung, Jan de Witte... (przyp. 2), s. 83.
18 Tamże, s. 80.
6