DOI article:
Żurowska, Klementyna: Studia nad architekturą wczesnopiastowską
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.26757#0038
krzyżowa w Dijon wyposażona była w, niemal równej z ńią wieikości, kryptę,
w której czczono relikwie Św. Benigna. Od wsch. przylegała do tej bazyliki
niezwykle monumentalna rotunda, której wnętrze wyposażone w szereg
ołtarzy było trzypoziomowc (rys. 4, 5 i ryc. 9). Poziom najniższy, częściowo
zagłębiony w ziemi i tworzący kryptę, łączył się systemem arkad i koryiarzy
z kryptą pod bazyliką. Sanktuariurm nad kryptą, poświęcone Matce Boskiej,
miało poziorn wspólny z przyziemicm kościoła podłużnego i też łączyło się
Rys. 5. Dijon, rotunda przy kościele opactwa Św. Benignusa, rzut poziomy krypty (wg Heitza)
z nim poprzez szereg przejść arkadowych (rys. 6). Część najwyższa rotundy,
oddzielona oczywiście od bazyliki w wyniku różnicy poziomów, poprzez
gałerie i schody komunikowała się z gankami obiegającymi dachy bazyliki.
Poszczególne kondygnacje rotundy w Dijon miały połączenie przestrzenne
poprzez otwór w skłepieniu każdego piętra. Taki otwór, na wzór rzymskiego
Panteonu istniał również w skłepieniu kondygnacji najwyższej. Zupełnie
niezależnie od przejść, jakie łączyły dwie dolne kondygnacje rotundy z odpo-
Reflexions sur Varchitecture clunisienne, „Revue de l’Art”, XV, 1972, s. 87. Teksty źródlowe opu-
blikował w wersji łacińskiej i francuskiei C. Heitz, Lumieres anciennes et nomelles sur Saint-Benigne
de Dijon w: Du VIII au XI siecle: Edifices monasticjues et culte en Lorraine et en Bourgogne, Uni versite
de Pariś X — Nanterre. Centre de Recherche sur l’antiquite tardive et le haut Moyen-Age. Cahier
n. II 1977, s. 64—106.
36
w której czczono relikwie Św. Benigna. Od wsch. przylegała do tej bazyliki
niezwykle monumentalna rotunda, której wnętrze wyposażone w szereg
ołtarzy było trzypoziomowc (rys. 4, 5 i ryc. 9). Poziom najniższy, częściowo
zagłębiony w ziemi i tworzący kryptę, łączył się systemem arkad i koryiarzy
z kryptą pod bazyliką. Sanktuariurm nad kryptą, poświęcone Matce Boskiej,
miało poziorn wspólny z przyziemicm kościoła podłużnego i też łączyło się
Rys. 5. Dijon, rotunda przy kościele opactwa Św. Benignusa, rzut poziomy krypty (wg Heitza)
z nim poprzez szereg przejść arkadowych (rys. 6). Część najwyższa rotundy,
oddzielona oczywiście od bazyliki w wyniku różnicy poziomów, poprzez
gałerie i schody komunikowała się z gankami obiegającymi dachy bazyliki.
Poszczególne kondygnacje rotundy w Dijon miały połączenie przestrzenne
poprzez otwór w skłepieniu każdego piętra. Taki otwór, na wzór rzymskiego
Panteonu istniał również w skłepieniu kondygnacji najwyższej. Zupełnie
niezależnie od przejść, jakie łączyły dwie dolne kondygnacje rotundy z odpo-
Reflexions sur Varchitecture clunisienne, „Revue de l’Art”, XV, 1972, s. 87. Teksty źródlowe opu-
blikował w wersji łacińskiej i francuskiei C. Heitz, Lumieres anciennes et nomelles sur Saint-Benigne
de Dijon w: Du VIII au XI siecle: Edifices monasticjues et culte en Lorraine et en Bourgogne, Uni versite
de Pariś X — Nanterre. Centre de Recherche sur l’antiquite tardive et le haut Moyen-Age. Cahier
n. II 1977, s. 64—106.
36