DOI Artikel:
Poklewski, Józef: Konstanty
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.43645#0019
posądzenia autora takich stwierdzeń i ustaleń o podważającą międzynaro- Konstanty
dowe układy działalność rewizjonistyczną.
Przydomek „lubiąski”, podobnie zresztą jak żartobliwa sugestia odnosząca
się do bliskich koligacji rodzinnych z tamtejszym opatem, wiąże się bezpo-
średnio z tematem pracy magisterskiej Konstantego o barokowej architekturze
cysterskiego opactwa w Lubiążu. Dla historycznej ścisłości należy też poinfor-
mować, że w przytoczonym powyżej tekście zostało opuszczone parę zwro¬
tek, a konkretnie trzy, które w niczym nie wpłynęły na zubożenie informacji
o Konstantym jako takim, nie zostały też broń Boże pominięte ze względów
cenzuralnych, biorąc pod uwagę czy to ich nieobyczajność, czy obsceniczną
treść i formę. Pragnę wyjaśnić, że o ich opuszczeniu zadecydowały wyłącznie
powrażne trudności w7 precyzyjnym po tych latach zidentyfikowaniu wymie-
nionych z imienia obiektów7 ówczesnych miłosnych westchnień Konstantego.
Ze wspomnianym październikowym objazdem po ziemi łódzkiej niero-
zerwalnie wiąże się wydarzenie, którego finał ilustruje załączone zdjęcie au-
torstwa Jurka Nowakowskiego, koryfeusza chó¬
ru autokarowego i sławnego fotografa, tudzież
współautora tekstu ballady, na którym uwiecz¬
niony został moment dekoracji zwycięzców
konkursów o tytuły „miss” i „mister” autokaru
(il. 2). Wspomniany konkurs odbył się podczas
wielogodzinnej jazdy, jak się wówczas mówfiło,
lekceważąc sobie reguły gramatyki - „od zabyt-
ka do zabytka”. O wynikach konkursu decydo¬
wało oczywiście jury, któremu przewodniczył
Konstanty Kalinowski.
Wyłonieni w wyniku zgodnego werdyktu
jury zwycięzcy zostali udekorowani specjalnie
przygotowanymi szarfami z deficytowego już
wówczas papieru toaletowego. Jak widać na zdję¬
ciu, Konstanty z niemałym wysiłkiem opasuje
mocarną pierś mgr. Krzysztofa Łubieńskiego,
pełnego uroku, dowcipu i dobroci, ówczesnego
asystenta Zakładu Historii Sztuki Uniwersyte¬
tu im. Adama Mickiewicza, wybitnego znaw¬
cę sztuki nowoczesnej. Niżej podpisany deko¬
ruje szarfą z „materii toaletowej” (jak zostało
stwierdzone w „oficjalnym” komunikacie jury)
naszą uroczą koleżankę Krystynę Krystyniak.
Konstantego Kalinowskiego poznałem w połowie października 1958 r.,
w parę tygodni po rozpoczęciu studiów na kierunku Historia Sztuki na poz-
nańskim Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Pierwsze nasze spotka¬
nie, jak dobrze pamiętam, nastąpiło w studenckim klubie Odnowa przy
II. 2. Wybory „miss” i „mistera” autokaru
podczas objazdu po ziemi łódzkiej,
fot. Jerzy Nowakowski, 1960
17
dowe układy działalność rewizjonistyczną.
Przydomek „lubiąski”, podobnie zresztą jak żartobliwa sugestia odnosząca
się do bliskich koligacji rodzinnych z tamtejszym opatem, wiąże się bezpo-
średnio z tematem pracy magisterskiej Konstantego o barokowej architekturze
cysterskiego opactwa w Lubiążu. Dla historycznej ścisłości należy też poinfor-
mować, że w przytoczonym powyżej tekście zostało opuszczone parę zwro¬
tek, a konkretnie trzy, które w niczym nie wpłynęły na zubożenie informacji
o Konstantym jako takim, nie zostały też broń Boże pominięte ze względów
cenzuralnych, biorąc pod uwagę czy to ich nieobyczajność, czy obsceniczną
treść i formę. Pragnę wyjaśnić, że o ich opuszczeniu zadecydowały wyłącznie
powrażne trudności w7 precyzyjnym po tych latach zidentyfikowaniu wymie-
nionych z imienia obiektów7 ówczesnych miłosnych westchnień Konstantego.
Ze wspomnianym październikowym objazdem po ziemi łódzkiej niero-
zerwalnie wiąże się wydarzenie, którego finał ilustruje załączone zdjęcie au-
torstwa Jurka Nowakowskiego, koryfeusza chó¬
ru autokarowego i sławnego fotografa, tudzież
współautora tekstu ballady, na którym uwiecz¬
niony został moment dekoracji zwycięzców
konkursów o tytuły „miss” i „mister” autokaru
(il. 2). Wspomniany konkurs odbył się podczas
wielogodzinnej jazdy, jak się wówczas mówfiło,
lekceważąc sobie reguły gramatyki - „od zabyt-
ka do zabytka”. O wynikach konkursu decydo¬
wało oczywiście jury, któremu przewodniczył
Konstanty Kalinowski.
Wyłonieni w wyniku zgodnego werdyktu
jury zwycięzcy zostali udekorowani specjalnie
przygotowanymi szarfami z deficytowego już
wówczas papieru toaletowego. Jak widać na zdję¬
ciu, Konstanty z niemałym wysiłkiem opasuje
mocarną pierś mgr. Krzysztofa Łubieńskiego,
pełnego uroku, dowcipu i dobroci, ówczesnego
asystenta Zakładu Historii Sztuki Uniwersyte¬
tu im. Adama Mickiewicza, wybitnego znaw¬
cę sztuki nowoczesnej. Niżej podpisany deko¬
ruje szarfą z „materii toaletowej” (jak zostało
stwierdzone w „oficjalnym” komunikacie jury)
naszą uroczą koleżankę Krystynę Krystyniak.
Konstantego Kalinowskiego poznałem w połowie października 1958 r.,
w parę tygodni po rozpoczęciu studiów na kierunku Historia Sztuki na poz-
nańskim Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Pierwsze nasze spotka¬
nie, jak dobrze pamiętam, nastąpiło w studenckim klubie Odnowa przy
II. 2. Wybory „miss” i „mistera” autokaru
podczas objazdu po ziemi łódzkiej,
fot. Jerzy Nowakowski, 1960
17