DOI Artikel:
Poklewski, Józef: Konstanty
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.43645#0018
Józef
Poklewski
II. 1. Konstanty Kalinowski i Alicja Karłowska-Kamzowa, fot. z archiwum autora, 1959
Aby ułatwić wszystkim niepamiętającym tych czasów i okoliczności per-
cepcję tego tekstu, należy przypomnieć, że w latach 1957-1961 Konstanty
Kalinowski pracował jako asystent w Galerii Malarstwa Obcego w poznań-
skim Muzeum Narodowym - stąd określenie „Kostia muzealnik”. Jeżeli
zaś chodzi o „zhańbienie” młodych lat barokiem, należy je traktować jako
świadectwo głęboko ugruntowanych zainteresowań badawczych profesora,
który już w momencie powstania ballady, a więc w 1960 r., był niedości-
głym, nie tylko dla nas, ówczesnych studentów historii sztuki, ale dla wielu
poważnych badaczy, autorytetem w dziedzinie znajomości problemów arty-
stycznych tej epoki.
Niewykluczone, że fascynację i głębokie zainteresowanie się Konstan-
tego sztuką barokową należy wiązać z faktem, że urodził się w Wilnie, a więc
w mieście, w którym prawie na każdym kroku znajdują się cenne zabytki
architektury barokowej. Według samego Kalinowskiego skierowanie zainte-
resowań badawczych na barok śląski należy łączyć z sugestią prof. Zdzisława
Kępińskiego, który już w czasie studiów zachęcił go do naukowej penetracji
sztuki tego regionu w XVII i XVIII w. Oczywistą rolę odegrała w tym wypadku
również sytuacja międzynarodowa po drugiej wojnie światowej, która na długi
czas pozbawiła Polaków możliwości badania sztuki dawnych kresów wschod-
nich. Prace nad dziejami sztuki określonego regionu wiążą się z nieskrępo-
wanym dostępem do zabytków znajdujących się na danym terenie i koniecz-
nością penetracji miejscowych archiwów, a tę swobodę przekreślały granice
państwowe. Poza tym wyniki takich badań w odniesieniu do architektury
kresów dowodziłyby bez najmniejszej wątpliwości, że zabytki te należą do kul-
tury polskiej. To zaś z kolei mogłoby stworzyć poważne niebezpieczeństwo
16
Poklewski
II. 1. Konstanty Kalinowski i Alicja Karłowska-Kamzowa, fot. z archiwum autora, 1959
Aby ułatwić wszystkim niepamiętającym tych czasów i okoliczności per-
cepcję tego tekstu, należy przypomnieć, że w latach 1957-1961 Konstanty
Kalinowski pracował jako asystent w Galerii Malarstwa Obcego w poznań-
skim Muzeum Narodowym - stąd określenie „Kostia muzealnik”. Jeżeli
zaś chodzi o „zhańbienie” młodych lat barokiem, należy je traktować jako
świadectwo głęboko ugruntowanych zainteresowań badawczych profesora,
który już w momencie powstania ballady, a więc w 1960 r., był niedości-
głym, nie tylko dla nas, ówczesnych studentów historii sztuki, ale dla wielu
poważnych badaczy, autorytetem w dziedzinie znajomości problemów arty-
stycznych tej epoki.
Niewykluczone, że fascynację i głębokie zainteresowanie się Konstan-
tego sztuką barokową należy wiązać z faktem, że urodził się w Wilnie, a więc
w mieście, w którym prawie na każdym kroku znajdują się cenne zabytki
architektury barokowej. Według samego Kalinowskiego skierowanie zainte-
resowań badawczych na barok śląski należy łączyć z sugestią prof. Zdzisława
Kępińskiego, który już w czasie studiów zachęcił go do naukowej penetracji
sztuki tego regionu w XVII i XVIII w. Oczywistą rolę odegrała w tym wypadku
również sytuacja międzynarodowa po drugiej wojnie światowej, która na długi
czas pozbawiła Polaków możliwości badania sztuki dawnych kresów wschod-
nich. Prace nad dziejami sztuki określonego regionu wiążą się z nieskrępo-
wanym dostępem do zabytków znajdujących się na danym terenie i koniecz-
nością penetracji miejscowych archiwów, a tę swobodę przekreślały granice
państwowe. Poza tym wyniki takich badań w odniesieniu do architektury
kresów dowodziłyby bez najmniejszej wątpliwości, że zabytki te należą do kul-
tury polskiej. To zaś z kolei mogłoby stworzyć poważne niebezpieczeństwo
16