DOI Artikel:
Leszkowicz, Paweł: Nienaturalna selekcja: interpretacja intertekstualna "Unnatural Selection" Helen Chadwick
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14244#0164
158
PAWFŁ LESZKOWK'Z
14. Wiktoriańskie brosze żałobne z dekoracją z włosów: (u góry z lewej) złoto, perły, włosy w kształcie piór, kolekcja Barbary
Jones; (pośrodku z lewej) złoto, czarna emalia, włosy, kolekcja W. H. Scotta; (u dołu z lewej) złoto, turkusy, włosy w kształcie
bukietu kwiatów; (pośrodku z prawej) malowana fotografia, tkanina, włosy, 1870; (u dołu z prawej) złoto, włosy w kształcie piór,
kolekcja Barbary Jones. Według John Morley, Death, Heaven and the Victorians, Studio Vista, London 1971
skiej77. Towarzyszyło ona kulturze, w której społeczeństwo nauczyło się rozciągać współczucie poza pry-
watny obszar, gdy doznanie żalu stało się koniecznym dowodem wspólnych wartości moralnych, świadec-
twem jedności w obliczu dzielących ludzi interesów. Gotowość obchodzenia żałoby za nieznanych ludzi
traktowano jako dowód moralnej wrażliwości społeczeństwa. Rytuał publicznej i świeckiej żałoby osiągnął
swój szczyt w okresie wiktoriańskim, będąc wyrazem powszechnych uczuć ludzkich. Prywatna żałoba prze-
kształciła się wówczas w formę społeczną dzieloną przez wszystkich. Retoryka współczucia wymagała
opłakiwania nieznanej śmierci, poświadczając społeczną wspólnotę i pamięć. Kulminacyjnym momentem,
gdy prywatna utrata stawała się okazją do publicznego lamentu, była śmierć dziecka. Wiktorianie odkryli
jedność w wylewie żalu, a potrzeba powszechnej ekspresji współczucia stała się trwałym dziedzictwem
brytyjskiego oświecenia7*. Biżuteria była jednym z elementów żałobnej kultury, którą Helen Chadwick
D. Daiches Raphaël, The Moral Sens, Oxford Universyty Press, Oxford 1947.
x E. S с hor. Bearing the Dead, The British Culture of Mourning from the Enlightenment, Princeton University Press, Prin-
ceton 1995.
PAWFŁ LESZKOWK'Z
14. Wiktoriańskie brosze żałobne z dekoracją z włosów: (u góry z lewej) złoto, perły, włosy w kształcie piór, kolekcja Barbary
Jones; (pośrodku z lewej) złoto, czarna emalia, włosy, kolekcja W. H. Scotta; (u dołu z lewej) złoto, turkusy, włosy w kształcie
bukietu kwiatów; (pośrodku z prawej) malowana fotografia, tkanina, włosy, 1870; (u dołu z prawej) złoto, włosy w kształcie piór,
kolekcja Barbary Jones. Według John Morley, Death, Heaven and the Victorians, Studio Vista, London 1971
skiej77. Towarzyszyło ona kulturze, w której społeczeństwo nauczyło się rozciągać współczucie poza pry-
watny obszar, gdy doznanie żalu stało się koniecznym dowodem wspólnych wartości moralnych, świadec-
twem jedności w obliczu dzielących ludzi interesów. Gotowość obchodzenia żałoby za nieznanych ludzi
traktowano jako dowód moralnej wrażliwości społeczeństwa. Rytuał publicznej i świeckiej żałoby osiągnął
swój szczyt w okresie wiktoriańskim, będąc wyrazem powszechnych uczuć ludzkich. Prywatna żałoba prze-
kształciła się wówczas w formę społeczną dzieloną przez wszystkich. Retoryka współczucia wymagała
opłakiwania nieznanej śmierci, poświadczając społeczną wspólnotę i pamięć. Kulminacyjnym momentem,
gdy prywatna utrata stawała się okazją do publicznego lamentu, była śmierć dziecka. Wiktorianie odkryli
jedność w wylewie żalu, a potrzeba powszechnej ekspresji współczucia stała się trwałym dziedzictwem
brytyjskiego oświecenia7*. Biżuteria była jednym z elementów żałobnej kultury, którą Helen Chadwick
D. Daiches Raphaël, The Moral Sens, Oxford Universyty Press, Oxford 1947.
x E. S с hor. Bearing the Dead, The British Culture of Mourning from the Enlightenment, Princeton University Press, Prin-
ceton 1995.