Museum Narodowe w Krakowie [Hrsg.]: Rozprawy Muzeum Narodowego w Krakowie (N.S. 1.1999)

90

Anna Zeńczak

3. Józef Mehoffer, Wiara—Nadziej a—
Miłość, 1901, replika witrażu, depozyt
w Muzeum Narodowym w Krakowie
(fot. A. Chęć)

planie, u dołu, poza fryzem ozdob-
nych bratków widnieje katafalk -
okrywająca go purpura wyłania się
tuż ponad ciemnofioletowymi płat-
kami kwiatów. Spoczywa na nim
martwa kobieta ujęta z profilu, z nie-
co odchyloną do tyłu głową i ze zło-
żonymi na piersiach rękami. Jej ja-
sne włosy długimi pasmami spływa-
ją pomiędzy bratki. U wezgłowia
pali się lampka podwójnym płomie-
niem. Suknia zmarłej, z białych
przezroczystych szkieł cieniowa-
nych pędzlem, odcina się od szaro-
zielonkawego tła architektury, sta-
nowiącej rodzaj podestu dla wyższej
części przedstawienia. Trzeba tu
zwrócić uwagę na pewien szczegół
bardzo istotny, ale wobec bogactwa
kompozycji niezbyt rzucający się w
oczy. Otóż na wspomnianym pode-
ście, na krańcach przedstawienia,
malarz umieścił dwie kolumny, na
których wspiera się belkowanie po-
kryte secesyjno-pseudogotycką de-
koracją. Wprawdzie niemal iden-
tyczna dekoracja o formach archi-
tektonicznych występuje we wszy-
stkich czterech witrażach, ale tylko
w tym jednym pojawiają się kolum-
ny, które wraz z mocno zarysowa-
nym poziomym zamknięciem u góry
tworzą kształt bramy. Od ciała
zmarłej kobiety ku bramie idzie
małe nagie dziecko o rumianym ciał-
ku i wielobarwnych - niebieskich,
żółtych i turkusowych - skrzydłach,
podobnych do skrzydeł ważki. Ge-
stem uniesionych rączek jakby prosi