DOI Artikel:
Biedrońska-Słota, Beata: Kobierce islamu w polskim malarstwie: Przyczynek do ikonografii tkanin orientalnych
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.21223#0120
118
Beata Biedrońska-Słota
bierce te przyjęły nazwę od miejsca
znalezienia i określane są w literatu-
rze najczęściej jako kobierce tzw.
siedmiogrodzkie lub - rzadziej -
transylwańskie. Autorzy fachowych
opracowań ciągle jeszcze toczą dys-
kusje na temat miejsca wykonywania
tych tkanin. Niektórzy z nich uważa-
ją, że kobierce te wiązano na tere-
nach Transylwanii20 21, większość jed-
nak określa je jako wykonywane w
warsztatach czynnych na terenie
Anatolii, w Uszak lub Bergama2'.
Wszyscy natomiast zgodni są co do
datowania. Uważają, że kobierce te
wiązano już w wieku XVI, ale roz-
powszechniły się w XVII. Wtedy
także, bezpośrednio z Turcji, przy-
wożono je w dużych ilościach do
Polski. Tak więc wiedza o czasie,
w którym powstawały kobierce sied-
miogrodzkie, potwierdza tezę Ruszczycówny o namalowaniu liwskiego obrazu
przed połową wieku XVII.
W kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie zachowała się duża gru-
pa kobierców tego typu, z których jeden jest szczególnie bliski namalowanemu
na liwskim obrazie (il. 4). Pole środkowe zajmuje podwójna nisza mihrabu
ozdobiona dwoma symetrycznie umieszczonymi stylizowanymi motywami
dzbanów; szeroką bordiurę wypełniają ornamenty złożone z wielobocznych
białych medalionów z wpisanymi w nie stylizowanymi palmetami, ujętymi
zgeometryzowanymi kwiatami. Identyczność ornamentów wypełniających
bordiury obu kobierców (namalowanego i przechowywanego w Muzeum) -
czyli wieloboczne medaliony z palmetami oraz drobnymi kwiatami układanymi
wokół palmet - pozwala datować kobierzec z kolekcji Muzeum Narodowe-
go w Krakowie, podobnie jak obraz w Liwie, na około połowę wieku XVII.
4. Kobierzec tzw. siedmiogrodzki,
Turcja, ok. połowy XVII w.
Muzeum Narodowe w Krakowie
(fot. P. Solarz)
20 Np. A. Kertesz-Badrus, Tiirkische Teppiche in Siebenbiirgen, Bukarest
1985.
21 Np. B enn et t, o.c., s. 204; B a t ar i, o.c., kat. nr 45-65.
Beata Biedrońska-Słota
bierce te przyjęły nazwę od miejsca
znalezienia i określane są w literatu-
rze najczęściej jako kobierce tzw.
siedmiogrodzkie lub - rzadziej -
transylwańskie. Autorzy fachowych
opracowań ciągle jeszcze toczą dys-
kusje na temat miejsca wykonywania
tych tkanin. Niektórzy z nich uważa-
ją, że kobierce te wiązano na tere-
nach Transylwanii20 21, większość jed-
nak określa je jako wykonywane w
warsztatach czynnych na terenie
Anatolii, w Uszak lub Bergama2'.
Wszyscy natomiast zgodni są co do
datowania. Uważają, że kobierce te
wiązano już w wieku XVI, ale roz-
powszechniły się w XVII. Wtedy
także, bezpośrednio z Turcji, przy-
wożono je w dużych ilościach do
Polski. Tak więc wiedza o czasie,
w którym powstawały kobierce sied-
miogrodzkie, potwierdza tezę Ruszczycówny o namalowaniu liwskiego obrazu
przed połową wieku XVII.
W kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie zachowała się duża gru-
pa kobierców tego typu, z których jeden jest szczególnie bliski namalowanemu
na liwskim obrazie (il. 4). Pole środkowe zajmuje podwójna nisza mihrabu
ozdobiona dwoma symetrycznie umieszczonymi stylizowanymi motywami
dzbanów; szeroką bordiurę wypełniają ornamenty złożone z wielobocznych
białych medalionów z wpisanymi w nie stylizowanymi palmetami, ujętymi
zgeometryzowanymi kwiatami. Identyczność ornamentów wypełniających
bordiury obu kobierców (namalowanego i przechowywanego w Muzeum) -
czyli wieloboczne medaliony z palmetami oraz drobnymi kwiatami układanymi
wokół palmet - pozwala datować kobierzec z kolekcji Muzeum Narodowe-
go w Krakowie, podobnie jak obraz w Liwie, na około połowę wieku XVII.
4. Kobierzec tzw. siedmiogrodzki,
Turcja, ok. połowy XVII w.
Muzeum Narodowe w Krakowie
(fot. P. Solarz)
20 Np. A. Kertesz-Badrus, Tiirkische Teppiche in Siebenbiirgen, Bukarest
1985.
21 Np. B enn et t, o.c., s. 204; B a t ar i, o.c., kat. nr 45-65.