Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie — 11.1967

DOI Heft:
Sztuka starożytna
DOI Artikel:
Stefańską, Hanna; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]: Fragment sarkofagu ze sceną zaślubin z Muzeum Narodowego w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.19549#0118

DWork-Logo
Überblick
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
3. Portretowa głowa zmarłej i głowa bogini Concordii

żuje łagodność, a przede wszystkim młodość. Miękki rysunek mięsistych ust, wydatny i mały
z lekka zaokrąglony podbródek oraz wąskie nozdrza nadają delikatności i upodabniają do
młodych erosów zdobiących sarkofagi pierwszej połowy III w.

Lekko sfalowane wzdłuż twarzy włosy, przykrywające uszy, spięte są na karku w niewidoczny
węzeł. Ten rodzaj fryzury noszony był przez Julię Maesę19, babkę Heliogabala, która w okresie
jego rządów (218—223 r.) odegrała ważną rolę w życiu politycznym. Wprawdzie uczesanie to
po raz pierwszy wprowadziła na dwór cesarski już za Commodusa — Crispina i kontynuowała
Julia Domna, jednakże dopiero ostatnia zwolenniczka tego uczesania Julia Maesa zastosowała
zamiast mocno skręconych i najeżonych fal, ich bardziej swobodne i naturalne ułożenie. Wraz
ze śmiercią Heliogabala kończą się również wpływy Julii Maesy. Lansowane przez nią uczesa-
nie nie znajduje aprobaty wśród późniejszych monarchiń. Pojawia się nowy typ fryzury pole-

« K. Wessel, AA, 1946/7, s. 62, il. 1.

114
 
Annotationen