Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (11.1967)

w zachowanym fragmencie, według którego wykonywaliśmy cały rysunek, np. 2 cm, tj. zmniej-
szenie czy powiększenie łuku lub koła, w całej kracie może dać różnicę do 8—10 cm. Oryginalne
kraty musiały być nieco mniejsze od otworów okiennych po to, aby można je było swobodnie
wstawić i umocować tynkiem. Tak więc rekonstrukcje rysunkowe, podane w katalogu, dają
obraz stosowanych motywów i ciągów ornamentalnych w skali przybliżonej, około 1: 10. Na
podstawie zachowanych fragmentów udało się zrekonstruować kilka motywów ornamentalnych
oraz całe kraty opisane w części katalogowej pod numerami: 15, 16, 18, 22 i 26.

KATALOG

W katalogu oddzielnie opisane są fragmenty w miarę czytelne, pozwalające zaobserwować
charakterystyczne kształty ram, listew dzielących pola ornamentów oraz ornamenty ażurowe.
Pozostałe fragmenty omówione są ogólnie na końcu opisu poszczególnych grup. Wszystkie
omawiane zabytki wpisane są w inwentarz Muzeum Narodowego w Warszawie pod dwoma
numerami: 149785 i 149786.

RAMY, BORDIURY

1. Fragment ramy z ornamentem plecionki
(ił. 9)

Glina jasnoczerwona. Wys. 0,215 m, szer. 0,179 m, grub. 0,046 m.
Fragment szerokiej ramy z ażurowym motywem rozbudowanego
krzyża greckiego z częścią listwy dzielącej pola ornamentu oraz
kawałkiem niezidentyfikowanego motywu35. Polichromia żółta
i brązowa.

2. Trzy fragmenty ramy (ił. 10).

Wszystkie o podobnej dekoracji ażurowej jak na fragmencie nr 1,
należały do innych krat ponieważ każdy posiada inny rysunek
i odległość szczytu motywu ażurowego od krawędzi ramy (por.
niżej fragment ornamentu z ramą analogicznie dekorowaną —
nr kat. 15, il. 23).

35 Por. niżej nr kat. 15, il. 23, 24.

9. Faras, nr kat. 1

10. Faras, nr kat. 2

155