DOI Artikel:
Skowronek, Stefan: Grupa greckich staterów wklȩsłych z. w. VI/V p. n. e.
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.21221#0017
mógł dostarczyć tu wzoru 19). W ogóle wpływ mennictwa korvnckiego na
mennictwo miast greckich południowej Italii wydaje się być znaczny w w. VI
p. n. e., a stopa mennicza tych miast opierała się najprawdopodobniej na
stopie korynckiej o wadze statera ok. 8,42 g20). Wysuwa się też hipotezę,
iż omawiane tu miasta nie dysponując srebrem z powodu braku na-
turalnych złóż tego kruszcu w Italii, przebijały w owym okresie staterv
korynckie na monetę obiegową 21). Stosowanie przy tym techniki „wklę-
słej^ miało zapewnić maksymalne zatarcie awersu i rewersu przebijanych
monet22).
Rozpatrując wagę omawianych tu staterów łatwo zauważyć, że dzielą
się one na dwie grupy: jedne ważące ponad 8g (ryc. 1 a, b, 2 a, b, 3 a, b23),
6 a, b i 7 a, b) można by uznać za wcześniejsze emisje, drugie o wadze
poniżej 8 g (ryc. 4 a, b, 5 a, b, 8 a, b?, 9 a, b, 10 a, b) za późniejsze. Powolny
spadek wagi monet miast greckich południowej Italii widać również na przy-
kładzie monet Tarentu24). Rozstrzygnięcie jednak tej kwestii nastręcza
poważne trudności, gdyż zagadnienie stopy menniczej w starożytności należy
do najbardziej spornych. W każdym razie typ statera wklęsłego jest charakte-
rystyczny wyłącznie dla miast Wielkiej Grecji w VI w. i pierwszej ćwierci
\ w. p. n. e. a w późniejszym okresie mennictwa greckiego już nie występuje.
W monetach tego typu historyk znajduje cenne źródło informujące o hi-
storii gospoclarczo-politycznej kolonii greckich w południowej Italii, mogące
rzucić nowe światło na te epokę mało znaną ze źródeł pisanych.
CTEOAH CKOBPOHEK
rPynilA rPEHECHHX CTATEPOB VI/V B. ao h. e.
B coopaHHii HauHOHaubHoro \1y3eH b KpanoBe BbiAaiomeecH Aiecro 3aHHMaiOT rpenec-
KHe craTepbi b HHCJie 10 ihtyk. 3to apxanMecKiie MOHeTbi rpenecKHX ropoaoB k»khoh
ITrajmu: Ciioapuc, KpoTOHa h MeTanoHTa, OTHOCHmnecfl k VI hVb. ao h. 3. Hckjiio-
HHTeJIbHOCTb ,iaHHbIX MOHCT COCTOHT B TOM, MTO OHH H e K3H11JIHCb TeXHHKOH COOCTBeHHOrO npO-
Mbicjia, He BCTpeHaeMoft npoMe k»khoh IlTanini mime b Fpemm. Kanaan MOHeTa HMeeT no
npaBOH u JieBOH CTopoHe coBepmeHHO OAHHanoBbie H3o6pa>KeHHH, neKaHHbie BTJiySb. CTaTepbr
neKaHHJiHCb AsyMH OTAeJibHbiMii HiTaMHaMH. Seltman b cbocm Tpyae Greek coins“ npe;ic'raBi;.T
Te3iic hto (Jnuioco^CKaH cncTeMa Flnckaropa, onnpaiomaHCH Ha nncjiax 11 t. 3b. KoppejinuHii
npoTiiRopeHHH, Morjia HMeTb BAHHHiie Ha BHemHHH bha MOHeT rpenecKHx TOpOAOB K)>KHOH
IlTajiiiH. HacTOHinan reopioi Hec.MOTpn Ha ee npHBJieKarejibHOCTb Henpne.M.TeAia c xpoHOJiorii-
necKoii tohkh 3peHiia.
19) Head, op. cit. s. iii; — Por. C. H. V. Sutherland, Tne ,,Incuse“ Coinages of South Italy
The Ameri:an Numismatic Society, Museum Notes III, New York 1948, s. 15—26.
20) Według Heada op. cit. s. iii. —- K. Regling, Zum alteren romischen und italienischen
Mungwesen (Klio VI B. Leipzig 1906, s. 508 i nast.l, przyjmuje stopę italską o wadze statera
ok. 8,32 g.
21) Kwestią tą zajmuje się Pierre Wuilleumier w swej pracy: Tarente (Des origines a la conąuete
romaine), Paris ig3g,s. 198 i nast. Zagadnienie to dokładniej opracował C. H. \ . Suther land op. cit.
22) Sutherland, op. cit. s. 22.
23) Stateru o tej wadze nie notuje Regling (op. cit.); należy on do rzadkich.
24) Wuilleumier, op. cit. s. 208.
mennictwo miast greckich południowej Italii wydaje się być znaczny w w. VI
p. n. e., a stopa mennicza tych miast opierała się najprawdopodobniej na
stopie korynckiej o wadze statera ok. 8,42 g20). Wysuwa się też hipotezę,
iż omawiane tu miasta nie dysponując srebrem z powodu braku na-
turalnych złóż tego kruszcu w Italii, przebijały w owym okresie staterv
korynckie na monetę obiegową 21). Stosowanie przy tym techniki „wklę-
słej^ miało zapewnić maksymalne zatarcie awersu i rewersu przebijanych
monet22).
Rozpatrując wagę omawianych tu staterów łatwo zauważyć, że dzielą
się one na dwie grupy: jedne ważące ponad 8g (ryc. 1 a, b, 2 a, b, 3 a, b23),
6 a, b i 7 a, b) można by uznać za wcześniejsze emisje, drugie o wadze
poniżej 8 g (ryc. 4 a, b, 5 a, b, 8 a, b?, 9 a, b, 10 a, b) za późniejsze. Powolny
spadek wagi monet miast greckich południowej Italii widać również na przy-
kładzie monet Tarentu24). Rozstrzygnięcie jednak tej kwestii nastręcza
poważne trudności, gdyż zagadnienie stopy menniczej w starożytności należy
do najbardziej spornych. W każdym razie typ statera wklęsłego jest charakte-
rystyczny wyłącznie dla miast Wielkiej Grecji w VI w. i pierwszej ćwierci
\ w. p. n. e. a w późniejszym okresie mennictwa greckiego już nie występuje.
W monetach tego typu historyk znajduje cenne źródło informujące o hi-
storii gospoclarczo-politycznej kolonii greckich w południowej Italii, mogące
rzucić nowe światło na te epokę mało znaną ze źródeł pisanych.
CTEOAH CKOBPOHEK
rPynilA rPEHECHHX CTATEPOB VI/V B. ao h. e.
B coopaHHii HauHOHaubHoro \1y3eH b KpanoBe BbiAaiomeecH Aiecro 3aHHMaiOT rpenec-
KHe craTepbi b HHCJie 10 ihtyk. 3to apxanMecKiie MOHeTbi rpenecKHX ropoaoB k»khoh
ITrajmu: Ciioapuc, KpoTOHa h MeTanoHTa, OTHOCHmnecfl k VI hVb. ao h. 3. Hckjiio-
HHTeJIbHOCTb ,iaHHbIX MOHCT COCTOHT B TOM, MTO OHH H e K3H11JIHCb TeXHHKOH COOCTBeHHOrO npO-
Mbicjia, He BCTpeHaeMoft npoMe k»khoh IlTanini mime b Fpemm. Kanaan MOHeTa HMeeT no
npaBOH u JieBOH CTopoHe coBepmeHHO OAHHanoBbie H3o6pa>KeHHH, neKaHHbie BTJiySb. CTaTepbr
neKaHHJiHCb AsyMH OTAeJibHbiMii HiTaMHaMH. Seltman b cbocm Tpyae Greek coins“ npe;ic'raBi;.T
Te3iic hto (Jnuioco^CKaH cncTeMa Flnckaropa, onnpaiomaHCH Ha nncjiax 11 t. 3b. KoppejinuHii
npoTiiRopeHHH, Morjia HMeTb BAHHHiie Ha BHemHHH bha MOHeT rpenecKHx TOpOAOB K)>KHOH
IlTajiiiH. HacTOHinan reopioi Hec.MOTpn Ha ee npHBJieKarejibHOCTb Henpne.M.TeAia c xpoHOJiorii-
necKoii tohkh 3peHiia.
19) Head, op. cit. s. iii; — Por. C. H. V. Sutherland, Tne ,,Incuse“ Coinages of South Italy
The Ameri:an Numismatic Society, Museum Notes III, New York 1948, s. 15—26.
20) Według Heada op. cit. s. iii. —- K. Regling, Zum alteren romischen und italienischen
Mungwesen (Klio VI B. Leipzig 1906, s. 508 i nast.l, przyjmuje stopę italską o wadze statera
ok. 8,32 g.
21) Kwestią tą zajmuje się Pierre Wuilleumier w swej pracy: Tarente (Des origines a la conąuete
romaine), Paris ig3g,s. 198 i nast. Zagadnienie to dokładniej opracował C. H. \ . Suther land op. cit.
22) Sutherland, op. cit. s. 22.
23) Stateru o tej wadze nie notuje Regling (op. cit.); należy on do rzadkich.
24) Wuilleumier, op. cit. s. 208.