Muzeum Narodowe <Krakau> [Hrsg.]: Rozprawy i Sprawozdania Muzeum Narodowego w Krakowie (4.1954-55(1956))

nonika (ryc. 13), ani też
ubiorów odpowiadających
„sukmanom44 na naszym
obrazie, z kołnierzykami
rozchylonymi lub stojącymi
i rękawami marszczonymi
w bufy na ramionach. Na-
tomiast płaszcz ś. Piotra,
mający być jednym z do-
wodów autorstwa Kulmba-
cha, został niemal wiernie
skopiowany z płaszcza apo-
stoła asystującego przy
Wniebowstąpieniu na Hel-
lerowskim ołtarzu Dtirera.
Ani tego płaszcza, ani po-
staci Madonny nie mógł
malować Kulmbach, gdyż
jego temperament malarski,
wypowiadający się w płyn-
nej, subtelnie modelowanej
i mieniącej się płaszczyźnie
malarskiej, jest diametralnie
różny od talentu niezna-
nego twórcy obrazu, ope-
ruj ącego przy malowaniu
wszystkich postaci Za-
Ryc. 13. Postać fundatora, fragment ryc. n. śnięcia jednakowo twardy-

mi, tępymi zestawieniami
plam barwnych. Cała też kolorystyczna kompozycja obrazu, oparta na
symetrycznym układzie kolorów, zespolonych złotym akordem tła, cecha
tradycyjna w. XV, jest najzupełniej obca całej twórczości Kulmbacha, naj-
większego „romanisty“ środowiska norymberskiego28). Jedynie wysmukłe,
źle pod względem anatomicznym zbudowane sylwetki apostołów przywodzą
na myśl niektóre postacie Hansa Suessa. Wprawdzie takie wydłużenie pro-
porcji to cecha manieryzmu lat trzydziestych w. XVI, charakteryzująca
m. in. Łukasza Cranacha, jednak przypuszczać należy, że autor naszego
obrazu zapożyczył ją z pięknego cyklu Kulmbacha obrazującego życie
ś. Katarzyny, który jeszcze wtedy musiał być wielką rewelacją artystyczną
Krakowa.

28) M. Walicki, Malarstwo Polskie XV wieku, Warszawa 193Ł s. 41.

26