Muzeum Narodowe <Krakau> [Hrsg.]: Rozprawy i Sprawozdania Muzeum Narodowego w Krakowie (4.1954-55(1956))

i kończyny31), ale i nie-
które twarze, jak twarz
ś. Jana na Patmos
i Madonny w Zaśnię-
ciu wydają się powtó-
rzone przez niezna-
nego autora u tych
samych osób w oma-
wianym obrazie (ryc.
16 i 17), przy czym
obydwaj malarze jed-
nakowe popełniają
błędy przy malowaniu
dłoni oraz tak samo
rysują ściągnięte ku
górze brwi i usta, te
ostatnie zresztą bardzo
nieudolnie. Nadto
przy porównywaniu
szat apostołów w obu
obrazach Zaśnięcia,
dostrzegamy analo-
giczne, współczesne
ubiory, rozcięte na
piersiach i zakończone
przy szyi stojącymi
kołnierzykami. Wśród
zróżnicowanych sposo-
bów malowania stro-
jów przez Lancza 32), zwracają m. in. uwagę typowe, drobne, graficzne
fałdki białego płótna, zastosowane również przez anonimowego mistrza przy
malowaniu alby kanonika fundatora (ryc. 18 i 13). Zarówno Michał Lancz,
jak i autor omawianego obrazu, licząc się z wolą fundatora i upodobaniami
środowiska wprowadzili do swych kompozycji fragmenty złotego tła, kon-
trastujące z wybitnie renesansowym charakterem obrazu. Największe jednak
podobieństwo pomiędzy obu malarzami polega na tym samym, graficznym
traktowaniu sylwety ludzkiej oraz równie twardym, mało malarskim mode-
lunku twarzy, a także tkanin i przedmiotów.

Ryc. 16. M. Lancz z Kitzingen, S. Jan na Patmos, fragment kwa-
tery ołtarza wawelskiego z r. IR2I. Kraków, Muzeum Narodowe.

31) Nadmiernie wydłużona jest np. postać ś. Katarzyny, kata oraz niektórych apostołów z obrazu
środkowego.

32) Tą techniką malowane są komże ś. Ambrożego, ś. Augustyna i ś. Piotra oraz górna część
sukni ś. Katarzyny.

30