DOI Artikel:
Szajna-Sierosławska, Božena: Epitafium Claude Callota w Zbiorach Czartorskich
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.21221#0173
u góry jest niewielki a wcale miernego wykonania obrazek olejny, przedsta-
wiający popiersie zmarłego artysty podtrzymywane przez figury symboliczne,
po nad wizerunkiem unoszą się geniusze z wieńcami Poniżej napis: ... (jak
na omawianym przez nas epitafium 4).
Autor poprzestał, jak widzimy, na bardzo pobieżnym opisie, a mylna 5 6)
data śmierci Callota — rok 1689 — umieszczona na nagrobku jest uznana
przezeń ze właściwą, co pozwala wnioskować, że nie znał on materiałów
archiwalnych, dotyczących pobytu Callota we Wrocławiu. I ta również
notatka pomija istnienie ramy drewnianej.
W roku 1868 pisał znany badacz artystycznej przeszłości Wrocławia
Alwin Schultz G) o epitafium Callota, posługując się jedynie wiadomościami
zaczerpniętymi o nim z JSfettę’sche, Inschńften-Sammlung, które to materiały
są identyczne z tekstem cytowanym już na podstawie Sylloge variorum... 7)
O herbie, ramie i obrazie z portretem malarza jednak nie wspomniał. Do-
piero w r. 1882 tenże sam autor podał 8), że we wnętrzu kościoła ś. Wincentego
we Wrocławiu, na południowym filarze chóru mieści się nagrobek Claude
Callota w postaci płyty kamiennej z napisem (jak na s. 165 z przesunięciem
daty śmierci artysty w ostatni rząd kolumny tekstu) malowanym czarną
farbą. Ponad płytą umieszczony jest herb Callotów. Nieoczekiwany ten opis,
tak różny od omawianego przez nas epitafium po raz pierwszy nasuwa przy-
puszczenie, że zachodzi tu możliwość istnienia dwóch zabytków tym bardziej,
że z kolei w r. 1883 Mateusz Bersohn w swym artykule o zabytkach polskich
we Wrocławiu 9) potwierdził obecność takiej że, marmurowej płyty z olejnym,
czarnym napisem wmurowanej w filar kościoła ś. Wincentego, powyżej
której znajduje się: „...bardzo lichej roboty olejny portret Claude Callota“,
a poniżej herb Callotów z brązu. W dalszym więc ciągu o istnieniu epitafium
całkowicie wykonanego w drzewie nie ma najmniejszej wzmianki.
Ostatni drukowany ślad obecności wspomnianego nagrobka w kościele
ś. Wincentego — spotykamy w leksykonie Thiemego i Beckera10), gdzie
w r. 1911 opierając się na materiale dostarczonym przez Jerzego Myciel-
4) Por. tekst na s. 165.
5) Otwarcie testamentu Callota nastąpiło dnia 25 VIII 1687, co ustala datę śmierci artysty
na r. 1686 lub 1687.
6) A. Schultz, Zeitschrift des Yereins fur Geschichte und Altertum Schlesiens seit 1855, t. VIII, Wro-
cław 1868, s. 396—397.
7) Tamże cytowany osiemnastowieczny spis pomników nagrobnych istniejący dawniej we
wrocławskiej Stadtbibliothek pod mianem Nette’sche Inschriften — Sammlung, posiada treść jak również
sygnaturę: Vernh. Rep. Jurid. V. pr. Ser. II. 9. —-odpowiadającą treści i dawnej sygnaturze Sylloge
Dariorum Monumentorum..., przejętej obecnie przez Bibl. Uniw. ze zbiorów Stadtbibliothek.
8) A. Schultz, Untersuchungen zur Geschichte der Schlesischen Maler (15°°—1800), Wrocław 1882,
s. 32.
6) M. Bersohn, Klaudiusz Callot malarz polski XVII wieku, Kłosy 1883, nr 925.
10) Thieme — Becker, Allgemein.es Lexikon der bildenden Kiinstler, t. V, Lipsk 1911: s- 4°5-
l68
wiający popiersie zmarłego artysty podtrzymywane przez figury symboliczne,
po nad wizerunkiem unoszą się geniusze z wieńcami Poniżej napis: ... (jak
na omawianym przez nas epitafium 4).
Autor poprzestał, jak widzimy, na bardzo pobieżnym opisie, a mylna 5 6)
data śmierci Callota — rok 1689 — umieszczona na nagrobku jest uznana
przezeń ze właściwą, co pozwala wnioskować, że nie znał on materiałów
archiwalnych, dotyczących pobytu Callota we Wrocławiu. I ta również
notatka pomija istnienie ramy drewnianej.
W roku 1868 pisał znany badacz artystycznej przeszłości Wrocławia
Alwin Schultz G) o epitafium Callota, posługując się jedynie wiadomościami
zaczerpniętymi o nim z JSfettę’sche, Inschńften-Sammlung, które to materiały
są identyczne z tekstem cytowanym już na podstawie Sylloge variorum... 7)
O herbie, ramie i obrazie z portretem malarza jednak nie wspomniał. Do-
piero w r. 1882 tenże sam autor podał 8), że we wnętrzu kościoła ś. Wincentego
we Wrocławiu, na południowym filarze chóru mieści się nagrobek Claude
Callota w postaci płyty kamiennej z napisem (jak na s. 165 z przesunięciem
daty śmierci artysty w ostatni rząd kolumny tekstu) malowanym czarną
farbą. Ponad płytą umieszczony jest herb Callotów. Nieoczekiwany ten opis,
tak różny od omawianego przez nas epitafium po raz pierwszy nasuwa przy-
puszczenie, że zachodzi tu możliwość istnienia dwóch zabytków tym bardziej,
że z kolei w r. 1883 Mateusz Bersohn w swym artykule o zabytkach polskich
we Wrocławiu 9) potwierdził obecność takiej że, marmurowej płyty z olejnym,
czarnym napisem wmurowanej w filar kościoła ś. Wincentego, powyżej
której znajduje się: „...bardzo lichej roboty olejny portret Claude Callota“,
a poniżej herb Callotów z brązu. W dalszym więc ciągu o istnieniu epitafium
całkowicie wykonanego w drzewie nie ma najmniejszej wzmianki.
Ostatni drukowany ślad obecności wspomnianego nagrobka w kościele
ś. Wincentego — spotykamy w leksykonie Thiemego i Beckera10), gdzie
w r. 1911 opierając się na materiale dostarczonym przez Jerzego Myciel-
4) Por. tekst na s. 165.
5) Otwarcie testamentu Callota nastąpiło dnia 25 VIII 1687, co ustala datę śmierci artysty
na r. 1686 lub 1687.
6) A. Schultz, Zeitschrift des Yereins fur Geschichte und Altertum Schlesiens seit 1855, t. VIII, Wro-
cław 1868, s. 396—397.
7) Tamże cytowany osiemnastowieczny spis pomników nagrobnych istniejący dawniej we
wrocławskiej Stadtbibliothek pod mianem Nette’sche Inschriften — Sammlung, posiada treść jak również
sygnaturę: Vernh. Rep. Jurid. V. pr. Ser. II. 9. —-odpowiadającą treści i dawnej sygnaturze Sylloge
Dariorum Monumentorum..., przejętej obecnie przez Bibl. Uniw. ze zbiorów Stadtbibliothek.
8) A. Schultz, Untersuchungen zur Geschichte der Schlesischen Maler (15°°—1800), Wrocław 1882,
s. 32.
6) M. Bersohn, Klaudiusz Callot malarz polski XVII wieku, Kłosy 1883, nr 925.
10) Thieme — Becker, Allgemein.es Lexikon der bildenden Kiinstler, t. V, Lipsk 1911: s- 4°5-
l68