Muzeum Narodowe <Krakau> [Hrsg.]: Rozprawy i Sprawozdania Muzeum Narodowego w Krakowie (4.1954-55(1956))

wioną na tzw. szagryn lub zupełnie gładką. U szabli 3. oprawiono pochwę
w jaszczur drobnoziarnisty, odpowiadający pokryciu trzonka rękojeści.
Okucia, wykonane z żelaza, składają się zasadniczo z dwóch ryfek w formie
wąskich pasków o ruchomych kółeczkach oraz z trzewika z tzw. oknem,
skomponowanego również z wąskich pasków (ryc. 115). Okucia górne.

Ryc. 114. Rękojeść ssabli polskiej, tzw. pałasza husarskiego z przełomu w. XVII na XVIII. Kraków,
Muzeum Narodowe, Zbiory Czartoryskich.

występujące tylko w dwóch wypadkach, ujmują wąską listewką sam wylot
pochwy i wąsy jelca. U dwóch okazów nie ma okuć, a u jednego z nich za-
stępują je wmłeczki uformowane w skórze, odpowiadające konturowi wąsów.

Ornamentyka i styl. Ogólne wrażenie estetyczne jakie sprawiają
oprawy naszych szabel polega — pomijając już omówiony powyżej kształt
rękojeści i pochew — na skontrastowaniu czarnej skóry z jasnym polerowa-
nym żelazem o dyskretnie użytych złoceniach, które same albo w towarzystwie