DOI Artikel:
Tobiaszowa, Zofia: Miniatura Aleksandra Kucharskiego
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.21221#0215
n) Ibid. s. 24.
12) S. Kozakiewicz, Na marginesie dwóch prac o Aleksandrze Kucharskim (M. Jallut, Dernier peintte
de Marie Antoinelte, Lille 1939; Z. Batowski, Aleksander Kucharski, Warszawa 1948 recenzja
w Biuletynie HS, R. XIII, Warszawa 1951, s. 225.
do struktury fizycznej. Z.
Batowski datował go na
r. 1792 m. in. na podstawie
zapisku o kupnie laseczki do
portretu delfina11), M. Jal-
lut .zaś uważała go za ko-
pię z okresu II Cesarstwa
(1852—1870)12). Wobec roz-
bieżności poglądów a przede
wszystkim wobec braku wię-
kszego podobieństwa tego
portretu z innymi wizerun-
kami delfina malowanymi
przez Kucharskiego, nale-
żałoby zastanowić się nad
dwiema możliwościami.
Pierwszą z nich — by-
łoby odniesienie portretu
Delfina z laseczką do póź-
niejszego okresu twórczości
artysty, o którym S. Koza-
kiewicz pisał: „Nie docie-
kając całej rozmaitości przy-
Ryc. 125. M. Biot, Portret Delfina z siostrą, fragment Czyn, które złożyh Się na
ryciny. Kraków, Muzeum Narodowe. obniżenie lotów naszego ma-
larza, nie możemy oprzeć
się wrażeniu, że nie najbłahszą wśród nich było spłycenie się i zmaniero-
wanie jego sztuki przez niemal masową produkcję malowanych z pamięci
portretów Marii Antoniny i delfina, którą ratował w okresie napoleońskim
i Restauracji swe nadwątlone finanse. Tych replik, więcej niż oryginalnych
portretów żądała od niego klientela, rekrutująca się w dalszym ciągu z kół,
w których się przed rewolucją obracał, i dla której po rewolucji deklarował
swe przywiązanie: zwolennikowi sympatyków „ancien regirmd', pro-bur-
boriskiej arystokracji. Jej degringolada, spowodowana nowymi warunkami
gospodarczymi, społecznymi i politycznymi, pociągnęła za sobą załamanie
się linii rozwojowej nie chcącego z nią zerwać artysty. Wpływ ten był na
Kucharskiego tym więcej zgubny, że miał on niewątpliwie zadatki na jed-
210
12) S. Kozakiewicz, Na marginesie dwóch prac o Aleksandrze Kucharskim (M. Jallut, Dernier peintte
de Marie Antoinelte, Lille 1939; Z. Batowski, Aleksander Kucharski, Warszawa 1948 recenzja
w Biuletynie HS, R. XIII, Warszawa 1951, s. 225.
do struktury fizycznej. Z.
Batowski datował go na
r. 1792 m. in. na podstawie
zapisku o kupnie laseczki do
portretu delfina11), M. Jal-
lut .zaś uważała go za ko-
pię z okresu II Cesarstwa
(1852—1870)12). Wobec roz-
bieżności poglądów a przede
wszystkim wobec braku wię-
kszego podobieństwa tego
portretu z innymi wizerun-
kami delfina malowanymi
przez Kucharskiego, nale-
żałoby zastanowić się nad
dwiema możliwościami.
Pierwszą z nich — by-
łoby odniesienie portretu
Delfina z laseczką do póź-
niejszego okresu twórczości
artysty, o którym S. Koza-
kiewicz pisał: „Nie docie-
kając całej rozmaitości przy-
Ryc. 125. M. Biot, Portret Delfina z siostrą, fragment Czyn, które złożyh Się na
ryciny. Kraków, Muzeum Narodowe. obniżenie lotów naszego ma-
larza, nie możemy oprzeć
się wrażeniu, że nie najbłahszą wśród nich było spłycenie się i zmaniero-
wanie jego sztuki przez niemal masową produkcję malowanych z pamięci
portretów Marii Antoniny i delfina, którą ratował w okresie napoleońskim
i Restauracji swe nadwątlone finanse. Tych replik, więcej niż oryginalnych
portretów żądała od niego klientela, rekrutująca się w dalszym ciągu z kół,
w których się przed rewolucją obracał, i dla której po rewolucji deklarował
swe przywiązanie: zwolennikowi sympatyków „ancien regirmd', pro-bur-
boriskiej arystokracji. Jej degringolada, spowodowana nowymi warunkami
gospodarczymi, społecznymi i politycznymi, pociągnęła za sobą załamanie
się linii rozwojowej nie chcącego z nią zerwać artysty. Wpływ ten był na
Kucharskiego tym więcej zgubny, że miał on niewątpliwie zadatki na jed-
210