DOI article:
Dziuba, Stanisław; Piotrowicz, Józef: Sprawozdanie z działalności Muzeum Narodowego w Krakowie w latach 1959 i 1960
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.24582#0320
dotąd nieistniejące i wyposażono gmach w instalację przeciwpożarowo-sygnalizacyjną.
Sale wystawowe zostały zradiofonizowane i zaopatrzone w aparaty telefoniczne. Rea-
lizację tych prac zawdzięcza Muzeum Narodowe Prezydium Rady Narodowej Miasta
Krakowa, które sfinansowało przeprowadzone roboty i zagwarantowało ich termi-
nowe i należyte wykonanie. Wysiłek i fundusze, włożone w to przedsięwzięcie, każą
w nim widzieć wydarzenie o znaczeniu pierwszorzędnym.
Mieszcząca się w Sukiennicach galeria nie powinna oczywiście określać defini-
tywnie przeznaczenia Sukiennic i ustalać raz na zawsze polityki Muzeum wobec zmie-
niającej się sytuacji i potrzeb społecznych. Należy liczyć się w przyszłości z przenie-
sieniem zbiorów polskiej sztuki cechowej z domu Szołayskich do sal Sukiennic i ulo-
kowaniem całych zbiorów malarstwa nowszego w Gmachu Głównym, po jego ukoń-
czeniu. Osiągnie się przez to zespolenie malarstwa i rzeźby w jednym budynku, za
czym przemawiają względy naukowo-metodologiczne i korzyści w zakresie upo-
wszechnienia.
Znormalizowaniu i ożywieniu działalności Oddziału Zbiorów Czartoryskich dobrze
przysłużył się przeprowadzony tam remont kapitalny i przebudowa pomieszczeń i sal
wystawowych. Przede wszystkim uzyskano dwukrotne zwiększenie powierzchni wy-
stawowej przez włączenie w jej obręb dawnych mieszkań pierwszego piętra, zajmo-
wanych do tej pory przez osoby prywatne, które udało się przenieść dzięki wydatnej
pomocy władz miejskich. Licząc się ze wzrostem frekwencji, przebudowano klatki
schodowe w celu wprowadzenia jednokierunkowego ruchu zwiedzania zbiorów. Dru-
gie piętro budynku zaopatrzono w świetliki, zaś dotychczasowy strop drewniany wy-
mieniono na ogniotrwały. Uszkodzone fundamenty budynku zostały wzmocnione, tym
samym usunięto stan jego zagrożenia. Oczywiście Oddział został wyposażony w in-
stalację oświetleniową, przeciwpożarowo-sygnalizacyjną, klimatyzacyjną, ogrzewniczą
oraz w centralę telefoniczną. Sporo prac musi tu być jeszcze wykonanych, zanim
cały kompleks znajdzie się w stanie zadawalającym oczekiwania i nadzieje. Dotyczy
to specjalnie dawnego arsenału miejskiego, w którym jeszcze do niedawna mieściły się
zbiory biblioteki i archiwum Czartoryskich, a który w przyszłości, po przebudowie,
powinien służyć ekspozycji militariów i zbiorów z zakresu archeologii śródziemno-
morskiej, obecnie z braku miejsca nie eksponowanych. W tej sytuacji dużym osiąg-
nięciem jest uzyskanie w r. 1960 dla naszego Muzeum nowego budynku przy ul. św.
Marka 17 na pomieszczenie zasobów bibliotecznych oraz archiwalnych Zbiorów Czar-
toryskich.
Przedstawione w dużym skrócie elementy rozbudowy i prac remontowo-adapta-
cyjnych uzasadniają przeświadczenie o korzystnych dla działalności Muzeum zmia-
nach i uzyskaniu przesłanek obiektywnych, rokujących stosunkowo dobre perspek-
tywy rozwoju na przyszłość. Pierwszymi rezultatami omawianych zmian są: ożywie-
nie działalności wystawowej Muzeum Narodowego, zaangażowanie naszej instytucji
w szereg imprez o charakterze międzynarodowym (wystawy zagraniczne w lokalach
własnych Muzeum i wystawy organizowane dla zagranicy) dzięki lepszym warunkom
technicznym i lokalowym.
Trudności i braki w pracy Muzeum wynikały generalnie z ograniczeń budżeto-
wych, lokalowych, mimo'korzystnych, lecz powoli postępujących zmian, a także z ist-
niejących niedoborów personalnych, wpływających na ograniczenie i osłabienie wielu
działań szczególnie w zakresie popularyzacji i akcji wystaw objazdowych. Te trud-
ności wynikają oczywiście z przeszkód i ograniczeń ściśle związanych z ogólnymi
warunkami życia w Polsce w latach wszechstronnych przemian, odbudowy i prze-
budowy. Tym bardziej podkreślić należy rosnący udział muzealnictwa w nakładach
finansowych państwa, nieporównanie wyższy aniżeli w okresie przedwojennym.
314
Sale wystawowe zostały zradiofonizowane i zaopatrzone w aparaty telefoniczne. Rea-
lizację tych prac zawdzięcza Muzeum Narodowe Prezydium Rady Narodowej Miasta
Krakowa, które sfinansowało przeprowadzone roboty i zagwarantowało ich termi-
nowe i należyte wykonanie. Wysiłek i fundusze, włożone w to przedsięwzięcie, każą
w nim widzieć wydarzenie o znaczeniu pierwszorzędnym.
Mieszcząca się w Sukiennicach galeria nie powinna oczywiście określać defini-
tywnie przeznaczenia Sukiennic i ustalać raz na zawsze polityki Muzeum wobec zmie-
niającej się sytuacji i potrzeb społecznych. Należy liczyć się w przyszłości z przenie-
sieniem zbiorów polskiej sztuki cechowej z domu Szołayskich do sal Sukiennic i ulo-
kowaniem całych zbiorów malarstwa nowszego w Gmachu Głównym, po jego ukoń-
czeniu. Osiągnie się przez to zespolenie malarstwa i rzeźby w jednym budynku, za
czym przemawiają względy naukowo-metodologiczne i korzyści w zakresie upo-
wszechnienia.
Znormalizowaniu i ożywieniu działalności Oddziału Zbiorów Czartoryskich dobrze
przysłużył się przeprowadzony tam remont kapitalny i przebudowa pomieszczeń i sal
wystawowych. Przede wszystkim uzyskano dwukrotne zwiększenie powierzchni wy-
stawowej przez włączenie w jej obręb dawnych mieszkań pierwszego piętra, zajmo-
wanych do tej pory przez osoby prywatne, które udało się przenieść dzięki wydatnej
pomocy władz miejskich. Licząc się ze wzrostem frekwencji, przebudowano klatki
schodowe w celu wprowadzenia jednokierunkowego ruchu zwiedzania zbiorów. Dru-
gie piętro budynku zaopatrzono w świetliki, zaś dotychczasowy strop drewniany wy-
mieniono na ogniotrwały. Uszkodzone fundamenty budynku zostały wzmocnione, tym
samym usunięto stan jego zagrożenia. Oczywiście Oddział został wyposażony w in-
stalację oświetleniową, przeciwpożarowo-sygnalizacyjną, klimatyzacyjną, ogrzewniczą
oraz w centralę telefoniczną. Sporo prac musi tu być jeszcze wykonanych, zanim
cały kompleks znajdzie się w stanie zadawalającym oczekiwania i nadzieje. Dotyczy
to specjalnie dawnego arsenału miejskiego, w którym jeszcze do niedawna mieściły się
zbiory biblioteki i archiwum Czartoryskich, a który w przyszłości, po przebudowie,
powinien służyć ekspozycji militariów i zbiorów z zakresu archeologii śródziemno-
morskiej, obecnie z braku miejsca nie eksponowanych. W tej sytuacji dużym osiąg-
nięciem jest uzyskanie w r. 1960 dla naszego Muzeum nowego budynku przy ul. św.
Marka 17 na pomieszczenie zasobów bibliotecznych oraz archiwalnych Zbiorów Czar-
toryskich.
Przedstawione w dużym skrócie elementy rozbudowy i prac remontowo-adapta-
cyjnych uzasadniają przeświadczenie o korzystnych dla działalności Muzeum zmia-
nach i uzyskaniu przesłanek obiektywnych, rokujących stosunkowo dobre perspek-
tywy rozwoju na przyszłość. Pierwszymi rezultatami omawianych zmian są: ożywie-
nie działalności wystawowej Muzeum Narodowego, zaangażowanie naszej instytucji
w szereg imprez o charakterze międzynarodowym (wystawy zagraniczne w lokalach
własnych Muzeum i wystawy organizowane dla zagranicy) dzięki lepszym warunkom
technicznym i lokalowym.
Trudności i braki w pracy Muzeum wynikały generalnie z ograniczeń budżeto-
wych, lokalowych, mimo'korzystnych, lecz powoli postępujących zmian, a także z ist-
niejących niedoborów personalnych, wpływających na ograniczenie i osłabienie wielu
działań szczególnie w zakresie popularyzacji i akcji wystaw objazdowych. Te trud-
ności wynikają oczywiście z przeszkód i ograniczeń ściśle związanych z ogólnymi
warunkami życia w Polsce w latach wszechstronnych przemian, odbudowy i prze-
budowy. Tym bardziej podkreślić należy rosnący udział muzealnictwa w nakładach
finansowych państwa, nieporównanie wyższy aniżeli w okresie przedwojennym.
314