DOI Artikel:
Dzieduszycki, Antoni: Obrazy Alessandra Magasca w Zbiorach Polskich
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.24581#0252
dualnej charakterystyki, są malowane ogólnikowo, podobnie jak i całe
postacie, określone jedynie plamami pastelowymi barw. Skomplikowana
w pozie, wrzecionowato wydłużona postać chłopca leżącego na ziemi od-
cina się białoniebieską plamą od jej brązowozielonego tła. Za nim zary-
sowuje się żółta i szara plama chłopca pochylającego się do przodu gwał-
townym ruchem. Postać chłopca pośrodku przedstawiona jest w najbar-
dziej zróżnicowanym kształcie, ruch jej jest żywy, koloryt szaroniebieski.
Z pozostałych wyrostków najwyraźniej zarysowuje się stoiący po
stronie lewej, wsparty na długiej pasterskiej lasce, z ręką wyciągniętą
w kierunku grajka. Kolorystycznie zlewa się on prawie z burozielonym
tłem. Dwie dalsze postacie są już tylko z lekka zaznaczone w głębi po-
między drzewami przez swoje nieco jaśniejsze od otoczenia kontury głów
i ramion.
Głównym punktem zainteresowania jest skupiająca uwagę wszystkich
wyrostków osoba grajka. Jedynie włóczędzy nie są włączeni bezpośrednio
w tę żywą relację. Będąc obiektem zainteresowania, sami nie zwracają
uwagi na chłopców, wykonując automatycznie swe czynności.
Rachityczna, w zgniłych kolorach utrzymana roślinność robi wrażenie
zniszczonej przez huragan i toczonej przez pasożyty. Chorowite, odarte
z listowia drzewa o potrzaskanych gałęziach krzyżują swe pnie i konary.
Kora ich połyskuje matowo, jakby była pokryta śliskim śluzem, czy też
warstwą wilgotnych porostów.
Zamglony pejzaż w głębi ma kolor brudny, brązowozielony. Smugi
światła kładące się na nim rozbijają go na poszczególne niewyraźne frag-
menty, a zrujnowana wieża na horyzoncie zlewa się częściowo z chmu-
rami.
Światło padające z lewej strony jest ostre, jakby reflektorowe, oświetla
ono tylko fragmenty brył, odcinając je od reszty, której musimy się właś-
ciwie domyślać. Plamy światła są nierówne, nastrzępione, o nerwowym
konturze.
W obrazie przeważają barwy brudne, zgniłe, zielonobrązowe, gdzienie-
gdzie zróżnicowane jasnymi plamami barw pastelowych, które nie kon-
trastują z nimi. Przewadze tonów ciemnych w dolnej partii obrazu prze-
ciwstawia się jasny koloryt nieba. Uderza szkicowy charakter obrazu, któ-
rego niektóre fragmenty są tylko lekko zaznaczone.
Postacie włóczęgów są jednoznacznie, choć oszczędnymi środkami scha-
rakteryzowane i potraktowane podobnie, jak otaczająca je, wyniszczona,
obumierająca przyroda. Przyczynia się do tego identycznie kładziona farba,
podobny koloryt i światło. Z postaciami tymi kontrastuje grupa chłopców,
stanowiąca jedynie dynamiczną masę. Kontrast rozpadu i siły biologicznej,
obumierania i życia, pozbawionej złudzeń świadomości połączonej z chy-
trością oraz naiwnego zaciekawienia — oto główny temat obrazu, którego
247
postacie, określone jedynie plamami pastelowymi barw. Skomplikowana
w pozie, wrzecionowato wydłużona postać chłopca leżącego na ziemi od-
cina się białoniebieską plamą od jej brązowozielonego tła. Za nim zary-
sowuje się żółta i szara plama chłopca pochylającego się do przodu gwał-
townym ruchem. Postać chłopca pośrodku przedstawiona jest w najbar-
dziej zróżnicowanym kształcie, ruch jej jest żywy, koloryt szaroniebieski.
Z pozostałych wyrostków najwyraźniej zarysowuje się stoiący po
stronie lewej, wsparty na długiej pasterskiej lasce, z ręką wyciągniętą
w kierunku grajka. Kolorystycznie zlewa się on prawie z burozielonym
tłem. Dwie dalsze postacie są już tylko z lekka zaznaczone w głębi po-
między drzewami przez swoje nieco jaśniejsze od otoczenia kontury głów
i ramion.
Głównym punktem zainteresowania jest skupiająca uwagę wszystkich
wyrostków osoba grajka. Jedynie włóczędzy nie są włączeni bezpośrednio
w tę żywą relację. Będąc obiektem zainteresowania, sami nie zwracają
uwagi na chłopców, wykonując automatycznie swe czynności.
Rachityczna, w zgniłych kolorach utrzymana roślinność robi wrażenie
zniszczonej przez huragan i toczonej przez pasożyty. Chorowite, odarte
z listowia drzewa o potrzaskanych gałęziach krzyżują swe pnie i konary.
Kora ich połyskuje matowo, jakby była pokryta śliskim śluzem, czy też
warstwą wilgotnych porostów.
Zamglony pejzaż w głębi ma kolor brudny, brązowozielony. Smugi
światła kładące się na nim rozbijają go na poszczególne niewyraźne frag-
menty, a zrujnowana wieża na horyzoncie zlewa się częściowo z chmu-
rami.
Światło padające z lewej strony jest ostre, jakby reflektorowe, oświetla
ono tylko fragmenty brył, odcinając je od reszty, której musimy się właś-
ciwie domyślać. Plamy światła są nierówne, nastrzępione, o nerwowym
konturze.
W obrazie przeważają barwy brudne, zgniłe, zielonobrązowe, gdzienie-
gdzie zróżnicowane jasnymi plamami barw pastelowych, które nie kon-
trastują z nimi. Przewadze tonów ciemnych w dolnej partii obrazu prze-
ciwstawia się jasny koloryt nieba. Uderza szkicowy charakter obrazu, któ-
rego niektóre fragmenty są tylko lekko zaznaczone.
Postacie włóczęgów są jednoznacznie, choć oszczędnymi środkami scha-
rakteryzowane i potraktowane podobnie, jak otaczająca je, wyniszczona,
obumierająca przyroda. Przyczynia się do tego identycznie kładziona farba,
podobny koloryt i światło. Z postaciami tymi kontrastuje grupa chłopców,
stanowiąca jedynie dynamiczną masę. Kontrast rozpadu i siły biologicznej,
obumierania i życia, pozbawionej złudzeń świadomości połączonej z chy-
trością oraz naiwnego zaciekawienia — oto główny temat obrazu, którego
247