Muzeum Narodowe <Krakau> [Hrsg.]: Rozprawy i Sprawozdania Muzeum Narodowego w Krakowie (8.1964)

formalnymi, typowymi dla malarstwa rokoka. Dominujący jednak akcent wystawy
tworzyły portrety mieszczańskie, w których artyści, rezygnując z dekoracyjnych
efektów, skupili uwagę na oddaniu indywidualnych rysów twarzy portretowanego,
z zachowaniem charakterystycznego dla ówczesnej sztuki mieszczańskiej nastroju
intymności i bezpośredniości. Schemat półfigurowego portretu mieszczańskiego, obej-
mującego podobizny tak kupców, jak wybitnych artystów, uczonych, intelektuali-

14. Z wystawy fresków jugosłowiańskich

stów itp., najbogaciej reprezentowała na wystawie twórczość Antoniego Graffa. Nie-
współmiernie skromniej eksponowano natomiast twórczość A. R. Mengsa i J. Fr.
A. Tischbeina, a więc artystów wkraczających w epokę klasycyzmu. Zgodnie nato-
miast z ogólną tendencją sztuki końca w. XVIII obszerniej potraktowano portret
rzeźbiarski, stanowiący centrum artystycznych zainteresowań klasycystycznego
ośrodka weimarskiego. Twórcy związani najczęściej osobiście z postacią Goethego
przekazali w swych dziełach nowy typ portretu rzeźbiarskiego, ograniczonego do
głowy lub popiersia, w których indywidualne rysy portretowanego zostały przetrans-
ponowane w duchu ówcześnie przyjętego ideału sztuki antycznej. U kresu wystawy

356