DOI Heft:
Wspomnienia dyrektorów Muzeum Narodowego w Krakowie
DOI Artikel:Bocheński, Zbigniew M.: Wspomnienie o Kazimierzu Buczkowskim
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.25233#0124
WSPOMNIENIE O KAZIMIERZU BUCZKOWSKIM
muzealnych, ze szczególnym uwzględnieniem działalności Związku Muzeów
w Polsce ■—Pamiętnik V Zjazdu delegatów Związku Muzeów w Polsce, 1938).
O szerokiej skali zainteresowań Buczkowskiego świadczy napisany przezeń
wstęp do albumu pt: Wojsko Polskie z roku 1830/31 według akwarel Romana
Rupniewskiego (Kraków 1922).
Oprócz tych i tym podobnych licznych artykułów o charakterze bardziej
popularyzatorskim wyszło spod pióra Buczkowskiego wiele prac o znaczeniu
przede wszystkim naukowym. Jedną z pierwszych (pomijając już wspomnianą
rozprawę o ogrodach stylowych) była monografia domu Hippolitów przy
Małym Rynku w Krakowie i jego bardzo interesującej dekoracji sgraffitowej
z czasów po roku 1650. Zajęcie się tą dekoracją (usuniętą niestety w roku 1929)
dało Buczkowskiemu sposobność do bliższego zainteresowania się tą techniką
dekoracyjną i jej zabytkami na terenie kraju, co znalazło wyraz w pracy pt.:
0 zabytkach sgraffita w Polsce (1933).
Ulubioną dziedziną studiów Buczkowskiego był przemysł artystyczny.
Głównym przedmiotem jego badań były nie tylko zbiory muzealne, lecz także
zbiory licznych w Krakowie, i poza Krakowem, kolekcjonerów, z którymi
118 utrzymywał żywe kontakty. Na pierwszy plan wysunęły się studia nad szkłem,
zegarami i złotnictwem. W roku 1936 ukazał się w wydawnictwie Arkady
artykuł pt: Dawne polskie szkła malowane, opracowany wspólnie ze zbieraczem
krakowskim Witoldem Skórczewskim. Rok 1938 przyniósł publikację obu
autorów pt. Dawne szkła polskie, wydaną przez Zakład Architektury Polskiej
1 Historii Sztuki Politechniki Warszawskiej. Już po wojnie ukazały się artykuły
Buczkowskiego o znalezisku szkieł w Łucku (PAU, 1946), ołtarzyku eglomise
w Muzeum Narodowym w Krakowie („Ochrona Zabytków”, 1950) oraz życiorys
Jana Dubickiego, rysownika na szkle w Urzeczu (PSB, 1946).
W roku 1953 zorganizował Buczkowski przy udziale pracowników nau-
kowych działu rzemiosła artystycznego wystawę Szkła artystyczne dawne
i współczesne w salach przy ul. Smoleńsk 9, na której po raz pierwszy w Muzeum
eksponowano okazy wypożyczone przez Instytut Wzornictwa Przemysłowego
w Warszawie i Jeleniogórskie Zakłady Szklarskie w Szklarskiej Porębie.
Rezultaty długoletnich badań w tej dziedzinie ogłosił Buczkowski w książce
pt.: Dawne szklą artystyczne w Polsce, wydanej przez Muzeum Narodowe
w Krakowie w roku 1958, podstawowej —jak dotąd — publikacji z zakresu
tej specjalności.
Oprócz szkieł zabytkowych przedmiotem zainteresowań Buczkowskiego
była jak widzieliśmy także szklarska twórczość współczesna. Wyrazem tego
stały się dwie wystawy, urządzone w Nowym Gmachu Muzeum: w roku 1963
Polskie współczesne szkło artystyczne, na której eksponowano wyłącznie okazy
wypożyczone od artystów i ośrodków wytwórczych, i w roku 1966 Szkła
artystyczne Henryka Tomaszewskiego. Z okazji tych wystaw wydano katalogi
w opracowaniu Buczkowskiego i Stanisławy Odrzywolskiej.
Autorytet Buczkowskiego, jako znawcy szkła, był tak ceniony w skali
krajowej, że wybrano go członkiem podkomitetu do spraw muzeów i zbiorów
szkła przy polskim komitecie ICOM. W wydawnictwie „Bulletin des Journees
Internationales du Verre” (Nr 2: 1963), poświęconym w znacznej części zbio-
rom szkła w Polsce, opracował Buczkowski zbiór muzeum krakowskiego oraz
był współautorem rozdziału pt.: Histoire de la rerrerie en Pologne.
Drugą specjalizacją Buczkowskiego były zabytkowe zegary. Zaczął od
popularnego artykułu w „Tęczy” Co to są kokil (1933). Następnie pojawił
muzealnych, ze szczególnym uwzględnieniem działalności Związku Muzeów
w Polsce ■—Pamiętnik V Zjazdu delegatów Związku Muzeów w Polsce, 1938).
O szerokiej skali zainteresowań Buczkowskiego świadczy napisany przezeń
wstęp do albumu pt: Wojsko Polskie z roku 1830/31 według akwarel Romana
Rupniewskiego (Kraków 1922).
Oprócz tych i tym podobnych licznych artykułów o charakterze bardziej
popularyzatorskim wyszło spod pióra Buczkowskiego wiele prac o znaczeniu
przede wszystkim naukowym. Jedną z pierwszych (pomijając już wspomnianą
rozprawę o ogrodach stylowych) była monografia domu Hippolitów przy
Małym Rynku w Krakowie i jego bardzo interesującej dekoracji sgraffitowej
z czasów po roku 1650. Zajęcie się tą dekoracją (usuniętą niestety w roku 1929)
dało Buczkowskiemu sposobność do bliższego zainteresowania się tą techniką
dekoracyjną i jej zabytkami na terenie kraju, co znalazło wyraz w pracy pt.:
0 zabytkach sgraffita w Polsce (1933).
Ulubioną dziedziną studiów Buczkowskiego był przemysł artystyczny.
Głównym przedmiotem jego badań były nie tylko zbiory muzealne, lecz także
zbiory licznych w Krakowie, i poza Krakowem, kolekcjonerów, z którymi
118 utrzymywał żywe kontakty. Na pierwszy plan wysunęły się studia nad szkłem,
zegarami i złotnictwem. W roku 1936 ukazał się w wydawnictwie Arkady
artykuł pt: Dawne polskie szkła malowane, opracowany wspólnie ze zbieraczem
krakowskim Witoldem Skórczewskim. Rok 1938 przyniósł publikację obu
autorów pt. Dawne szkła polskie, wydaną przez Zakład Architektury Polskiej
1 Historii Sztuki Politechniki Warszawskiej. Już po wojnie ukazały się artykuły
Buczkowskiego o znalezisku szkieł w Łucku (PAU, 1946), ołtarzyku eglomise
w Muzeum Narodowym w Krakowie („Ochrona Zabytków”, 1950) oraz życiorys
Jana Dubickiego, rysownika na szkle w Urzeczu (PSB, 1946).
W roku 1953 zorganizował Buczkowski przy udziale pracowników nau-
kowych działu rzemiosła artystycznego wystawę Szkła artystyczne dawne
i współczesne w salach przy ul. Smoleńsk 9, na której po raz pierwszy w Muzeum
eksponowano okazy wypożyczone przez Instytut Wzornictwa Przemysłowego
w Warszawie i Jeleniogórskie Zakłady Szklarskie w Szklarskiej Porębie.
Rezultaty długoletnich badań w tej dziedzinie ogłosił Buczkowski w książce
pt.: Dawne szklą artystyczne w Polsce, wydanej przez Muzeum Narodowe
w Krakowie w roku 1958, podstawowej —jak dotąd — publikacji z zakresu
tej specjalności.
Oprócz szkieł zabytkowych przedmiotem zainteresowań Buczkowskiego
była jak widzieliśmy także szklarska twórczość współczesna. Wyrazem tego
stały się dwie wystawy, urządzone w Nowym Gmachu Muzeum: w roku 1963
Polskie współczesne szkło artystyczne, na której eksponowano wyłącznie okazy
wypożyczone od artystów i ośrodków wytwórczych, i w roku 1966 Szkła
artystyczne Henryka Tomaszewskiego. Z okazji tych wystaw wydano katalogi
w opracowaniu Buczkowskiego i Stanisławy Odrzywolskiej.
Autorytet Buczkowskiego, jako znawcy szkła, był tak ceniony w skali
krajowej, że wybrano go członkiem podkomitetu do spraw muzeów i zbiorów
szkła przy polskim komitecie ICOM. W wydawnictwie „Bulletin des Journees
Internationales du Verre” (Nr 2: 1963), poświęconym w znacznej części zbio-
rom szkła w Polsce, opracował Buczkowski zbiór muzeum krakowskiego oraz
był współautorem rozdziału pt.: Histoire de la rerrerie en Pologne.
Drugą specjalizacją Buczkowskiego były zabytkowe zegary. Zaczął od
popularnego artykułu w „Tęczy” Co to są kokil (1933). Następnie pojawił