Muzeum Narodowe <Krakau> [Hrsg.]: Rozprawy i Sprawozdania Muzeum Narodowego w Krakowie (11.1976)

MARIAN KUSZA

— organizacja i wygłaszanie odczytów przy wystawach oświatowych — Mał-
gorzata Buyko-Dubrawska, Zofia Kostrzewska-Kalala, Marian Kusza
i Anna Prugar-Dziok

•— przygotowywanie scenariuszy wystaw oświatowych — wszyscy pracownicy
przy współpracy z działami naukowymi

— oprowadzanie po zbiorach Muzeum Narodowego •— wszyscy pracownicy
Zespołu

— projekcje filmów poświęconych kulturze i sztuce — Olga Łykowa

— współdziałanie z Towarzystwem Przyjaciół Muzeum Narodowego w Kra-
kowie — Marian Kusza i Anna Prugar-Dziok

— gromadzenie przezroczy i innych pomocy naukowych — Jadwiga Sku-
piewska

— specjalne akcje oświatowe Muzeum Narodowego:

a) imprezy pod hasłem Patrzymy i oceniamy — Marian Kusza

b) cykl odczytów pt. Ze sztuką przez kontynenty i stulecia realizowany
w Krakowskim Domu Kultury — Marian Kusza i Olga Łykowa

c) wystawy książek realizowane przy współpracy Biblioteki Czartoryskich

d) propagowanie działalności oświatowo-wystawowej Muzeum Narodo-
wego — Małgorzata Buyko-Dubrawska

Przystępując do omówienia działalności oświatowej Muzeum pragnę się
skupić głównie na formach i metodach pracy wśród młodzieży szkolnej,
na działalności w placówkach kulturalno-oświatowych środowisk robotni-
czych i wiejskich oraz przedstawić działalność Towarzystwa Przyjaciół Muzeum
Narodowego w Krakowie.

Współdziałanie Muzeum ze szkołami

Działalność oświatowa Muzeum w szkołach do września 1964 miała charak-
ter dorywczy. Zamawiane od czasu do czasu przez nauczycieli prelekcje
odbywały się nie w Muzeum, lecz w szkołach, co utrudniało ilustrowanie
odczytów oryginalnymi obiektami muzealnymi. Brak stałego długofalowego
programu upowszechniania wiedzy artystycznej w szkołach uniemożliwiał
systematyczną pracę nad krzewieniem i pogłębianiem zainteresowań sztuką
wśród młodzieży.

W roku 1964 Zespół naukowo-oświatowy opracował plan lekcji mu-
zealnych poświęconych kulturze i sztuce, który oparty został o program
nauczania historii i wychowania plastycznego obowiązujący w klasach od
V do VII w szkołach podstawowych i od VIII do XI w szkołach średnich.
Wszystkie lekcje muzealne postanowiono realizować w Muzeum, a więc
w sali odczytowej wyposażonej w projektor filmowy, rzutniki do przezroczy,
w galeriach poszczególnych oddziałów Muzeum oraz przy zabytkach architek-
tury w mieście. Stworzono rodzaj gabinetu pomocy naukowych, takich jak
przezrocza, modele, reprodukcje, którymi wykładowcy ilustrowali lekcje
muzealne. W ten sposób zaczął się kształtować system dydaktyczny poglądo-
wych zajęć lekcyjnych z młodzieżą. Wszechstronny zestaw wizualnych pomocy