DOI Artikel:
Keramopulos, Antōnios D.: Eikones polemistōn tēs en Dēliō machēs (424 p. Ch.)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14367#0025
Α Ε 1920
Ό νοΙΙ^Γαΐί -παρέθεσε παραδείγματα ικανά, εις
α δύναται τις νά πρόσθεση πολλά εκ των μελετών
τοα Β. 8βΥίνδάβΐΜινΰ. 1811, 281 έξ. 1914,
123 έξ. 1915, 9ο έξ. 4Γβλ.4η*. 1912, 142 έξ.
€οηζβ Αίί. ΟναΙνβΙ 1147-1155. Εις ταΰτα,
πλην άλλων τινών παραδειγμάτων έξ αγγείων
ανεκδότων, Οά ήδυνάμεθα νά προσθέσωμεν έφθαρ-
μένον έπιτύμβιον άνάγλυφον μέγα άττικόν, άπο-
αείαενον έντός του Ωρολογίου τοΰ Κυρρήστου έν
Αθήναις.
Προφανεστάτη ό'μως εινε ή έπίδρασις της μεγα-
.λογραφίας εκείνης Ιπι τάς αγγειογραφίας. Έχο-
υ,εν αληθώς έουθρόμορφα άγγεια του 460 π. Χ.
περίπου και έντεΰθεν, άτινα οεικνύουσι χαρακτή-
ρας τεχνικούς αγνώστους εις την αύστηράν έρυ-
Ορόμορφον, πολλώ δε μάλλον εις την μελανόμορ-
Φδν άγγειογραφίαν. Οί νεωτεριστικοί δε ούτοι τε-
χνικοί χαρακτήρες εινε πλην άλλων ή αρχιτεκτο-
νική ούτως ειπείν κάλυψις της κοιλίας του αγγείου
δια γραφής κυρίως μόνον ώς τοιχογραφίας νοητής,
.ή προοπτική παράστασις και κατά σχιαγραφίαν
τινά άνάπτυξις του χώρου εις βάθος, ή εις διά-
φορα έδάφη διάταςις των ίτά μέρους γραφών κα'-
ή συνήθης άποφυγή του έπιπέδου δαπέδου ήτις
εξαναγκάζει τον τεχνίτην εις άναπόφευκτον κεκινη-
μένην άπεικόνισιν τών σωμάτων, ήν έπανευρίσκο-
μεν κατά τον μέσον αιώνα εις τον Μιχαήλ "Αγγε-
λον, προσέτι δέ καΐ ή ολη τοπειογραφικόν χαρα-
κτήρα έχουσα σύλληψις του σχεδίου περιέχοντος
-και βράχους και φυτά.
Εινε οί νεωτερισμοί ούτοι έφεύοεσις τών αγγείο-
-γράφων; Άλλ άν οί άγγειογράφοι ήσαν ούτω
μεγάλοι έφευρέται, δεν Οά παρέμενον αφανείς
και άγνωστοι έν τή λογογραφική παραδόσει.
Έπειτα, ώς δυνάμεθα νά κοίνωμεν έκ τών 6πό
της παραδόσεως ταύτης γενομένων περιγραφών
τών έργων τών μεγάλων καλλιτεχνών τοΰ ε'
αιώνος και εκ τών περί αυτών κρίσεων τής αρ-
χαιότητος, οί νεωτερισμοί έκεΐνοι, οί άποτελουν-
τες νέας τεχνικάς άρχάς και νέα τεχνικά άξιώμα-
τα, ήσαν τά προβλήματα τής γραφικής μεγαλο-
τεχνίας του ε' αιώνος. Όταν δέ βλέπωμεν, ότι
-κατά την ίσχύουσαν χρονολογίαν τών άγγείων οί
1 Πρβλ Ηβίηβιτιαηη ΕαηάββΗαίΙΙΐοΗβ ΕΙβιηβηίβ 91 εξ.
αγγειογράφοι, Ιλθοντες χρονολογικώς μετά τους
κατονομασθέντας ήδη μεγάλους ζωγράφους, δα-
νείζονται τά θέματα αυτών (Άμαζονομαχίαν, μνη-
στηροφονίαν, Ιλίου πέρσιν κλ.) έκ τών έργων
εκείνων, θά συμπεράνωμεν, ό'τι και εις τάς εφαρ-
μοσθείσας τεχνικάς μεθόδους έγένετο δανεισμός,
και ότι εκείνο, το όποιον έγένετο ρθ8ί Ιιοο έγένετο
ρΓορίβΓ Ιιοο, επομένως ό'τι ή τιμή δια τήν τεχνι-
κήν πρόοδον και τάς ανακαλύψεις τών νέων εκεί-
νων τεχνικών τρόπων οφείλεται είς τους ειρημέ-
νους μεγάλους ζωγράφους και τον ΆθηναΤον'Απολ-
λόδωρον, ζωγράφους ών το όνομα παρέμεινεν έν
τή παραδόσει γνωστόν και μέγα παρά πασαν τήν
άπώλειαν τών έργων αυτών.
Ύπό τήν έπίδρασιν λοιπόν τών μεγάλων τούτων
καλλιτεχνών έποιήθησαν τά γλυπτά έκεΐνα έργα,
εκόπησαν τά νομίσματα, εγράφησαν τά άγγεια,
έποιήθησαν αί χαρακται στήλαι τών Θηβών.
Ό ΚοάβιπναΜί {ΑνβΚ. Αηζ. 1913, 04) αναφε-
ρόμενος είς τήν παραβολήν τών θηβαϊκών στηλών
προς τά τών Όπουντίων Λο/ρικά νομίσματα, τά
είκονίζοντα τον Αίαντα, άτινα πρώτα πάντων έρ-
χονται είς τήν μνήμην παντός μελετητοΰ τών στη-
λών 1, φρονεί, ό'τι και αύται και τά νομίσματα
ανάγονται είς πρότυπόν τι έν 'Οποΰντι είκονίζον
τον Αίαντα. Επειδή δέ αί'τε στήλαι και τά νομί-
σματα οεικνύουσι τον πολεμιστήν έστραμμένον
προς δεξιά, ορθώς λέγει ^αΚνΙ). 1913, 324-5),
οτι τό πρότυπον έκεΐνο πρέπει νά ήτο ού/ί περι-
φερές έργον, άλλ' ή άνάγλυφον ή γραπτή είκών.
Άλλα δεν νομίζω, οτι τοιούτος τύπος ειδικής εικό-
νος τοΰ Αίαντος ήτο πρωτότυπος και μονήρης*
διότι παρατηρώ, οτι τά λοκρικά έκεΐνα νομίσματα
δεν είχον έν και τό αύτό πρότυπον πρώτον διότι
ό Αίας δεν εΐνκι πάντοτε τοΰ αύτοΰ ακριβώς τύ-
που και δεύτερον διότι τά Μικώνεια και Πολυ-
γνώτεια άγγεια εχουσι τοιούτους πολεμιστάς πρός
δεξιά ή πρός άριστερά μαχομένους, κατά ποικίλους
τρόπους, ώστε έπιβάλλεται και τον Αίαντα νά
άποδώσωμεν είς μίμησιν τών έργων, άτινα ήσαν
τά πρότυπα τών αγγειογράφων και τό κόινόν διδα-
σκαλεΐον πάντων τών συγχρόνων και νεωτέρων
πως τεχνιτών. Είς τά άγγεια προσέτι βλέπομε ν
1 'Ύ πάργουα: και Θηβαϊκά νομίσματα παραπλήσια ώ; Β. Ηβίΐά
ΗίδΙ. οί ίΐιβ οο'ιΐίΐ£β οί ΒοίοΙία πίν. IX,8,10, πρβλ.πίν.XI,3.
Ό νοΙΙ^Γαΐί -παρέθεσε παραδείγματα ικανά, εις
α δύναται τις νά πρόσθεση πολλά εκ των μελετών
τοα Β. 8βΥίνδάβΐΜινΰ. 1811, 281 έξ. 1914,
123 έξ. 1915, 9ο έξ. 4Γβλ.4η*. 1912, 142 έξ.
€οηζβ Αίί. ΟναΙνβΙ 1147-1155. Εις ταΰτα,
πλην άλλων τινών παραδειγμάτων έξ αγγείων
ανεκδότων, Οά ήδυνάμεθα νά προσθέσωμεν έφθαρ-
μένον έπιτύμβιον άνάγλυφον μέγα άττικόν, άπο-
αείαενον έντός του Ωρολογίου τοΰ Κυρρήστου έν
Αθήναις.
Προφανεστάτη ό'μως εινε ή έπίδρασις της μεγα-
.λογραφίας εκείνης Ιπι τάς αγγειογραφίας. Έχο-
υ,εν αληθώς έουθρόμορφα άγγεια του 460 π. Χ.
περίπου και έντεΰθεν, άτινα οεικνύουσι χαρακτή-
ρας τεχνικούς αγνώστους εις την αύστηράν έρυ-
Ορόμορφον, πολλώ δε μάλλον εις την μελανόμορ-
Φδν άγγειογραφίαν. Οί νεωτεριστικοί δε ούτοι τε-
χνικοί χαρακτήρες εινε πλην άλλων ή αρχιτεκτο-
νική ούτως ειπείν κάλυψις της κοιλίας του αγγείου
δια γραφής κυρίως μόνον ώς τοιχογραφίας νοητής,
.ή προοπτική παράστασις και κατά σχιαγραφίαν
τινά άνάπτυξις του χώρου εις βάθος, ή εις διά-
φορα έδάφη διάταςις των ίτά μέρους γραφών κα'-
ή συνήθης άποφυγή του έπιπέδου δαπέδου ήτις
εξαναγκάζει τον τεχνίτην εις άναπόφευκτον κεκινη-
μένην άπεικόνισιν τών σωμάτων, ήν έπανευρίσκο-
μεν κατά τον μέσον αιώνα εις τον Μιχαήλ "Αγγε-
λον, προσέτι δέ καΐ ή ολη τοπειογραφικόν χαρα-
κτήρα έχουσα σύλληψις του σχεδίου περιέχοντος
-και βράχους και φυτά.
Εινε οί νεωτερισμοί ούτοι έφεύοεσις τών αγγείο-
-γράφων; Άλλ άν οί άγγειογράφοι ήσαν ούτω
μεγάλοι έφευρέται, δεν Οά παρέμενον αφανείς
και άγνωστοι έν τή λογογραφική παραδόσει.
Έπειτα, ώς δυνάμεθα νά κοίνωμεν έκ τών 6πό
της παραδόσεως ταύτης γενομένων περιγραφών
τών έργων τών μεγάλων καλλιτεχνών τοΰ ε'
αιώνος και εκ τών περί αυτών κρίσεων τής αρ-
χαιότητος, οί νεωτερισμοί έκεΐνοι, οί άποτελουν-
τες νέας τεχνικάς άρχάς και νέα τεχνικά άξιώμα-
τα, ήσαν τά προβλήματα τής γραφικής μεγαλο-
τεχνίας του ε' αιώνος. Όταν δέ βλέπωμεν, ότι
-κατά την ίσχύουσαν χρονολογίαν τών άγγείων οί
1 Πρβλ Ηβίηβιτιαηη ΕαηάββΗαίΙΙΐοΗβ ΕΙβιηβηίβ 91 εξ.
αγγειογράφοι, Ιλθοντες χρονολογικώς μετά τους
κατονομασθέντας ήδη μεγάλους ζωγράφους, δα-
νείζονται τά θέματα αυτών (Άμαζονομαχίαν, μνη-
στηροφονίαν, Ιλίου πέρσιν κλ.) έκ τών έργων
εκείνων, θά συμπεράνωμεν, ό'τι και εις τάς εφαρ-
μοσθείσας τεχνικάς μεθόδους έγένετο δανεισμός,
και ότι εκείνο, το όποιον έγένετο ρθ8ί Ιιοο έγένετο
ρΓορίβΓ Ιιοο, επομένως ό'τι ή τιμή δια τήν τεχνι-
κήν πρόοδον και τάς ανακαλύψεις τών νέων εκεί-
νων τεχνικών τρόπων οφείλεται είς τους ειρημέ-
νους μεγάλους ζωγράφους και τον ΆθηναΤον'Απολ-
λόδωρον, ζωγράφους ών το όνομα παρέμεινεν έν
τή παραδόσει γνωστόν και μέγα παρά πασαν τήν
άπώλειαν τών έργων αυτών.
Ύπό τήν έπίδρασιν λοιπόν τών μεγάλων τούτων
καλλιτεχνών έποιήθησαν τά γλυπτά έκεΐνα έργα,
εκόπησαν τά νομίσματα, εγράφησαν τά άγγεια,
έποιήθησαν αί χαρακται στήλαι τών Θηβών.
Ό ΚοάβιπναΜί {ΑνβΚ. Αηζ. 1913, 04) αναφε-
ρόμενος είς τήν παραβολήν τών θηβαϊκών στηλών
προς τά τών Όπουντίων Λο/ρικά νομίσματα, τά
είκονίζοντα τον Αίαντα, άτινα πρώτα πάντων έρ-
χονται είς τήν μνήμην παντός μελετητοΰ τών στη-
λών 1, φρονεί, ό'τι και αύται και τά νομίσματα
ανάγονται είς πρότυπόν τι έν 'Οποΰντι είκονίζον
τον Αίαντα. Επειδή δέ αί'τε στήλαι και τά νομί-
σματα οεικνύουσι τον πολεμιστήν έστραμμένον
προς δεξιά, ορθώς λέγει ^αΚνΙ). 1913, 324-5),
οτι τό πρότυπον έκεΐνο πρέπει νά ήτο ού/ί περι-
φερές έργον, άλλ' ή άνάγλυφον ή γραπτή είκών.
Άλλα δεν νομίζω, οτι τοιούτος τύπος ειδικής εικό-
νος τοΰ Αίαντος ήτο πρωτότυπος και μονήρης*
διότι παρατηρώ, οτι τά λοκρικά έκεΐνα νομίσματα
δεν είχον έν και τό αύτό πρότυπον πρώτον διότι
ό Αίας δεν εΐνκι πάντοτε τοΰ αύτοΰ ακριβώς τύ-
που και δεύτερον διότι τά Μικώνεια και Πολυ-
γνώτεια άγγεια εχουσι τοιούτους πολεμιστάς πρός
δεξιά ή πρός άριστερά μαχομένους, κατά ποικίλους
τρόπους, ώστε έπιβάλλεται και τον Αίαντα νά
άποδώσωμεν είς μίμησιν τών έργων, άτινα ήσαν
τά πρότυπα τών αγγειογράφων και τό κόινόν διδα-
σκαλεΐον πάντων τών συγχρόνων και νεωτέρων
πως τεχνιτών. Είς τά άγγεια προσέτι βλέπομε ν
1 'Ύ πάργουα: και Θηβαϊκά νομίσματα παραπλήσια ώ; Β. Ηβίΐά
ΗίδΙ. οί ίΐιβ οο'ιΐίΐ£β οί ΒοίοΙία πίν. IX,8,10, πρβλ.πίν.XI,3.