DOI Artikel:
Baroucha, Eirēnē A.: Ellēnikos taphos tēs Parou
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14370#0140
128
Ειρήνης Α. Βαρούχα. Ελληνικός τάφος της Πάρου
ΑΕ 1925—1926
μέλαν ιώδες περίγραμμα άμαυρόν και μόνον εις τό πρόσωπον της μορφής έχει χρησιμο-
ποιηθή και ρόδινον επίσης άμαυρόν χρ.ώμα, σφζόμενον αμυδρότατα εις τάς παρειάς·
Εις τό δεξιόν μέρος διακρίνεται μορφή ιστάμενη κατ* ενώπιον, με ίστάμενον
οχελος πιθανώτατα τό άριστερόν, μέ τήν κεφαλήν ελαφρώς εστραμμένην προς τα δεξιά,
φέρουσα μακρόν πιθανώς δωρικόν χιτώνα έζωσμένον και κρατούσα εις τήν άριστεράν
δυσδιάκριτον άντικείμενον, τό όποιον δυνατόν να είναι καΐ κιθάρα ανεστραμμένη, τήν δέ
δεξιάν έχουσα άνυψωμένην. Έάν ή κίνησις αύτη της δεξ. χειρός είναι απλούς τρόπος
εξοικονομήσεως αυτής ή δικαιολογείται έκ τοϋ περιεχομένου της παραστάσεως, δεν
είναι σαφές. Νομίζω όμως, ότι τά σωζόμενα ίχνη του καρποϋ δεν αποδίδουν χαλαράν
κίνησιν.
Ή κόμη δεν διατηρείται καλά- τό σωζόμενον όμως μέρος τοϋ περιγράμματος,
φαίνεται πιθανόν, ότι αποδίδει βοστρύχους βραχείας κόμης· έάν έφερε και διάκοσμόν
τινα; εΐναι άγνωστον.
Εις τό άριστερόν μέρος τής παραστάσεως και έμπροσθεν της μορφής, τής οποίας
καλύπτει τό κάτω μέρος κατά τό ήμισυ, διακρίνεται σαφώς τό περίγραμμα ζώου βαδί-
ζοντος προς αριστερά μέ τήν κοφαλήν εστραμμένην κατά τά τρία τέταρτα κατ' ενώπιον.
Ή κεφαλή μέ τά μικρά ώτα ομοιάζει μέ κεφαλήν ίππου, από τό σώμα όμως και ιδίως
άπό τήν ούράν φαίνεται πιθανώτερον, ότι πρόκειται ;περί ήμιόνου, πιθανώτατα δέ αί
λοιπά! γράμμα! εις το άνω μέρος τής παραστάσεως αποτελούν άλλην μορφήν, ή οποία
-κάθηται έπ! τοϋ ήμιόνου κα! κρατεί τά σαφώς διακρινόμενα ηνία. Ή ανεξήγητος γραμμή
πλησίον τής ουράς τοϋ ζορου δύναται νά συνδυασθή μέ τήν καθήμενη ν μορφήν.
Παρ' όλην όμως τήν φθοράν τής παραστάσεως, τό πινάκιον δεν στερεααι σπου-
δαιότητος ένεκα τής λευκής τεχνικής του, διά τής οποίας συνδέεται μεν άμέσως προς
τάς λευκάς ληκύθους κα! τά όμοια αθηναϊκά αγγεία 1, αλλά παραμένει τό μοναδικόν
παοάδειγμα λευκοΰ πινακίου κατά τον τέταρτον αιώνα. Δι' αύτοϋ δέ προστίθεται εν
ακόμη εΐδος εις τήν σειράν τών έκ Πάρου πινακίων. (ΑγοΙί. Αϊιζ. 1923/4 σ. 120 κέ.).
Υπάρχουν ώς γνωστόν κα! άλλα πινάκια λευκά άπό τήν Άκρόπολιν έν τού-
των σώζεται άκέραιον 2 κα! άρκετά εις τεμάχια αλλά όλα είναι πολύ αρχαιότερα τοΰ
ιδικού μας, καθώς άποδεικνύει όχι μόνον ή τεχνοτροπία των, άλλά κα! ή χρήσις τών
στιλπνών χρωμάτων. Κα! εις όλα δέ τά άλλα άγγεΐα ή μάλλον άσυνήθης κα! μόνον
χάριν ποικιλίας χρήσις τής λευκής τεχνικής * παύει πολΰ ενωρίς, ώστε εις τους μετά τον
Περικλή χρόνους είνε εντελώς εξαιρετική 5. Τό μόνον δέ σχήμα, εις τό όποιον παραμέ-
νει, εξελίσσεται και ακμάζει άπό τά μέσα τοΰ πέμπτου αιώνος ώς τέχνη αυτοτελής
παραλλήλως προς τά έρυθρόμορφα κα! τήν μεγάλην ζωγραφικήν μέ άνεξαρτησίαν άπό
τάς συνθήκας τής συγχρόνου ζωγραφικής 6 είναι τά ώραΐα λευκά άγγεΐα τά συνδεθέντα
αποκλειστικώς μέ τους νεκρούς κα! ώς χρήσις κα! ώς παράστασις: αί λήκυθοι. Κα! αύται
όμως, τό μόνον λευκόν εΐδος, τό όποιον φθάνει μέχρι τοΰ τετάρτου αιώνος, δεν διαρ-
κούν άκόμη έπ! πολύ. Αί διασωθεΐσαι τουλάχιστον δεν δύνανται νά χρονολογηθούν
1 Σχήματα,εΐς τά όποια έγινε συχνά χρήσις τής λευκής
τεχνικής και μάλιστα άπο μεγάλους τεχνίτας, είναι αί κύλι-
κες και τά αλάβαστρα.Επίσης και τά αντικείμενα τοΰ καλ-
λωπισμού τών γυναικών είναι κάποτε μέ λευκόν βάθος.
(Πβλ. ΡίηΜ έν*. άν. σ.. 586).
2 <3τΓΆβί,Ό'ί& εαιΐ- V&Β6η νοηά'ΑΙίΓοροΙίδ άριθ.2395 κέ.
3 ΜουσεΧον Αθηνών Οιτιθϊ Ο1;
4 ΟνΆβί ο3 ο* 0':ι 04*> ο5 0'6λ
5 ΡίαΜ εν. άν. § 360.
6 ΚΐβζΙβΓ. εν. άν. σελ. 79.
19 2 29
Ειρήνης Α. Βαρούχα. Ελληνικός τάφος της Πάρου
ΑΕ 1925—1926
μέλαν ιώδες περίγραμμα άμαυρόν και μόνον εις τό πρόσωπον της μορφής έχει χρησιμο-
ποιηθή και ρόδινον επίσης άμαυρόν χρ.ώμα, σφζόμενον αμυδρότατα εις τάς παρειάς·
Εις τό δεξιόν μέρος διακρίνεται μορφή ιστάμενη κατ* ενώπιον, με ίστάμενον
οχελος πιθανώτατα τό άριστερόν, μέ τήν κεφαλήν ελαφρώς εστραμμένην προς τα δεξιά,
φέρουσα μακρόν πιθανώς δωρικόν χιτώνα έζωσμένον και κρατούσα εις τήν άριστεράν
δυσδιάκριτον άντικείμενον, τό όποιον δυνατόν να είναι καΐ κιθάρα ανεστραμμένη, τήν δέ
δεξιάν έχουσα άνυψωμένην. Έάν ή κίνησις αύτη της δεξ. χειρός είναι απλούς τρόπος
εξοικονομήσεως αυτής ή δικαιολογείται έκ τοϋ περιεχομένου της παραστάσεως, δεν
είναι σαφές. Νομίζω όμως, ότι τά σωζόμενα ίχνη του καρποϋ δεν αποδίδουν χαλαράν
κίνησιν.
Ή κόμη δεν διατηρείται καλά- τό σωζόμενον όμως μέρος τοϋ περιγράμματος,
φαίνεται πιθανόν, ότι αποδίδει βοστρύχους βραχείας κόμης· έάν έφερε και διάκοσμόν
τινα; εΐναι άγνωστον.
Εις τό άριστερόν μέρος τής παραστάσεως και έμπροσθεν της μορφής, τής οποίας
καλύπτει τό κάτω μέρος κατά τό ήμισυ, διακρίνεται σαφώς τό περίγραμμα ζώου βαδί-
ζοντος προς αριστερά μέ τήν κοφαλήν εστραμμένην κατά τά τρία τέταρτα κατ' ενώπιον.
Ή κεφαλή μέ τά μικρά ώτα ομοιάζει μέ κεφαλήν ίππου, από τό σώμα όμως και ιδίως
άπό τήν ούράν φαίνεται πιθανώτερον, ότι πρόκειται ;περί ήμιόνου, πιθανώτατα δέ αί
λοιπά! γράμμα! εις το άνω μέρος τής παραστάσεως αποτελούν άλλην μορφήν, ή οποία
-κάθηται έπ! τοϋ ήμιόνου κα! κρατεί τά σαφώς διακρινόμενα ηνία. Ή ανεξήγητος γραμμή
πλησίον τής ουράς τοϋ ζορου δύναται νά συνδυασθή μέ τήν καθήμενη ν μορφήν.
Παρ' όλην όμως τήν φθοράν τής παραστάσεως, τό πινάκιον δεν στερεααι σπου-
δαιότητος ένεκα τής λευκής τεχνικής του, διά τής οποίας συνδέεται μεν άμέσως προς
τάς λευκάς ληκύθους κα! τά όμοια αθηναϊκά αγγεία 1, αλλά παραμένει τό μοναδικόν
παοάδειγμα λευκοΰ πινακίου κατά τον τέταρτον αιώνα. Δι' αύτοϋ δέ προστίθεται εν
ακόμη εΐδος εις τήν σειράν τών έκ Πάρου πινακίων. (ΑγοΙί. Αϊιζ. 1923/4 σ. 120 κέ.).
Υπάρχουν ώς γνωστόν κα! άλλα πινάκια λευκά άπό τήν Άκρόπολιν έν τού-
των σώζεται άκέραιον 2 κα! άρκετά εις τεμάχια αλλά όλα είναι πολύ αρχαιότερα τοΰ
ιδικού μας, καθώς άποδεικνύει όχι μόνον ή τεχνοτροπία των, άλλά κα! ή χρήσις τών
στιλπνών χρωμάτων. Κα! εις όλα δέ τά άλλα άγγεΐα ή μάλλον άσυνήθης κα! μόνον
χάριν ποικιλίας χρήσις τής λευκής τεχνικής * παύει πολΰ ενωρίς, ώστε εις τους μετά τον
Περικλή χρόνους είνε εντελώς εξαιρετική 5. Τό μόνον δέ σχήμα, εις τό όποιον παραμέ-
νει, εξελίσσεται και ακμάζει άπό τά μέσα τοΰ πέμπτου αιώνος ώς τέχνη αυτοτελής
παραλλήλως προς τά έρυθρόμορφα κα! τήν μεγάλην ζωγραφικήν μέ άνεξαρτησίαν άπό
τάς συνθήκας τής συγχρόνου ζωγραφικής 6 είναι τά ώραΐα λευκά άγγεΐα τά συνδεθέντα
αποκλειστικώς μέ τους νεκρούς κα! ώς χρήσις κα! ώς παράστασις: αί λήκυθοι. Κα! αύται
όμως, τό μόνον λευκόν εΐδος, τό όποιον φθάνει μέχρι τοΰ τετάρτου αιώνος, δεν διαρ-
κούν άκόμη έπ! πολύ. Αί διασωθεΐσαι τουλάχιστον δεν δύνανται νά χρονολογηθούν
1 Σχήματα,εΐς τά όποια έγινε συχνά χρήσις τής λευκής
τεχνικής και μάλιστα άπο μεγάλους τεχνίτας, είναι αί κύλι-
κες και τά αλάβαστρα.Επίσης και τά αντικείμενα τοΰ καλ-
λωπισμού τών γυναικών είναι κάποτε μέ λευκόν βάθος.
(Πβλ. ΡίηΜ έν*. άν. σ.. 586).
2 <3τΓΆβί,Ό'ί& εαιΐ- V&Β6η νοηά'ΑΙίΓοροΙίδ άριθ.2395 κέ.
3 ΜουσεΧον Αθηνών Οιτιθϊ Ο1;
4 ΟνΆβί ο3 ο* 0':ι 04*> ο5 0'6λ
5 ΡίαΜ εν. άν. § 360.
6 ΚΐβζΙβΓ. εν. άν. σελ. 79.
19 2 29