Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
Chronik, 19.

297

ratoris, in qua continebatur, quod monachis de eodem monasterio non solum licentiam
dedisset, uinnam ad piscandum faciendam in loco nuncupantea) Godenaugiab) infra
finem Hostat, uerum et eis ipsam uinnam perpetualiter habendam, per eandera eonfir-
masset auctoritatem. Et quod concessisset eis de silua que eidem uill^ aspicit, que,
inftructuosa est, ad incidendum, ad ipsam uinnam quando necessitas exegerit refi- ib
ciendam; nec non et uiam integram ad carrigandum in marcham que; ad Firnheim
pertinet, de pago lobodenense, usque in fluuium Wisgoz, ad pontes faciendos0) tarn
super eundem fluuium Wisgoz quam et super illos lacus. Ob rei tarnen stabilitatem
postulauit a nobis idem Adalungus abba, ut super huiusmodi paternQ auctoritati nostram
adderemus auctoritatem. Cuius petitioni propter ipsius sancti loci reuerentiam, et anime 20
nostre. remedium assensum prebere libuit, et hanc nostram auctoritatem firmitatis
gratia fieri, per quam uolumus atque decernimus, ut uinnam superius nominatam, et
de silua infructuosa incidenda ad eandem uinnam restaurandam, et uiam per quam
eorum carrad) ire et redire ualeant, et eosdem pontes*3) predictus Adalungus abba eius-
que successores, uel congregatio ipsius loci, in nostra | elemosina per hanc nostram auctori- 20 bi.g.
tatem concessam habeant, atque iure perpetuo in ditione ipsius monasterii consistant,
quemadmodum d(om)nus et genitor noster per suam confirmauit auctoritatem, uidelicet,
ut quicquid ob utilitatem et profectum ipsius monasterii facere uoluerint, libero in Omni-
bus perfruantur arbitrio. Et ut hec auctoritas firmior habeatur, et per futura tempora
inuiolabiliter conseruetur, manu propria subter firmauimus, et anuli nostri impressione 30
signari iussimus. Signum Hludowici (M.) Serenissimi imperatoris1). Helisachar recog- sis März 5.
noui. Data IIP non. martias. Anno Christo propitio secundo imperii d(om)ni Ludowici
piissimi augusti. Indictione VHP. Actum Aquisgrani palatio regio, in dei nomine, feliciter.
Amen.

De Michlenstat.1)

Kap. 19. Qualiter uero cella Michlenstat sub lioc piissimo principe per uenerabilem
Einhardum laureshamensi monasterio accesserit, prout a maioribus nostris memorie

a) Darüber [nuncupajto.

b) Darüber ouua. Über dem folgenden Hostat von einer Hd. des 16. Jb. Bobstat.

c) ad — faciendos ist getilgt, davon a p s f nd s noch sichtbar in den Spuren der Tinktur, mit
deren Hilfe Pertz ebenso las. Am Rande bemerkt eine Hd. des 16. Jh. mit Beziehung auf nr. 8,
Anm. m: Vide fol. 3, pag. 2 NB. et inde supple quae hic desunt.

d) überschrieben [carr]i. e) et—pontes getilgt; sichtbar noch et eosd p es
*) Signumzeile am Rande als Rubrik.

K19] !) Abschriften: Hofbibl. Wien, Iis. 9031, saec. 16, Bl. 15. Belanglos wie alles, was die Hs.
noch an Abschriften und Auszügen aus dem Codex enthält. Mit der Notiz am Ende: Die Geschieht
Einhardi und Immae ist hiebevor ausgeschrieben bey den Herzogen von Bayrn. — Univ.-Bibl. Gießen,
Hs. 696 a., saec. 17, Bl. 18; gleichfalls wertlos. Drucke: Th. Leodius, De vita . . . Friderici II Elect. Pal.,
selbständig veröffentlicht erst 1624, 8; vorher in Freher, Origenes Pal.1 (1599), Anh. 9 = 2I Anh.
9 = SI, 156 = I. Reuberus, Veteres Script., Frankfurt 1584,5 (=M. Krusius, Ann. Suevici, ebd. 1595,
im Auszug) = J. Weinckens, Eginhardus illustratus, Frankfurt 1714, 9. Übersetzt von 0. Abel, Kaiser
Karls Leben, 46. Zur Geschichte der Sage: H. May, Behandlungen der Sage v. Eginhard u.E.
(in Forsch, z. neu. Lit.-Gesch.) 1900. Mittelhochdeutsch mit verändertem Inhalt in der „Nahtigal" (zwei
Ritterkinder) bei V. d. Hagen, Gesamtabenteuer II nr. 25; dazu in Wickrams Rollwagenbüchlein (Gräfin
und Edelmann) von 1557. — Schon ein halbes Jahrhundert vor dem Lorscher Chronisten erzählt Wil-
helm v. Malmesbury, Gesta Regum Anglorumll, cap. 190 (SS. X, 467) derber, sprachlich nur in einem
Ausdruck anklingend — cum . . cupitis frueretur amplexibus —, sachlich aber ganz ähnlich von
König Heinrichs III. Schwester und einem Kleriker, die jedoch zum Schlüsse einander entsagen. Mit
glücklicher Vereinigung endet Angiiberts und Bertas Liebe, die vielleicht den Anlaß zur Sage von
Einhart und Emma gegeben hat, beim Interpolator der Chronik von St. Riquier (1088; D. Luc d'Achery,
Spicilegium II2, 291). Im 12. Jh. aber läßt die Biographie Abt Anschers v. St. Riquier beide als Mönch
und Nonne ihr Vergehen büßen, Wattenbach, Gesch.-Quellen I ;, 194.

Codex Laureshamensis. 38
 
Annotationen