DOI Heft:
Prefacio
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.52438#0020
16
Przedmowa
Artykuły odnoszą się do kultury w Argentynie od początku XX wieku,
czyli od czasu rozwoju „kosmopolitycznych” praktyk artystycznych, okre-
ślanych jako „modernistyczne” i /lub „awangardowe”, aż do obecnego okre-
su współistnienia kultur „lokalnych” lub „regionalnych”, skonfrontowanych
z procesami merkantylizacji i homogenizacji - dwoma głównymi zagrożenia-
mi globalizacji kulturowej. Autorzy artykułów tego wydania, analizując kulturę
w Argentynie, stosują podejście transdyscypliname: pojęcie sztuki jest szeroko
rozumiane i obejmuje twórczą działalność w dziedzinie poezji, performance,
parateatralnych praktyk, teatru ulicznego, tańca współczesnego.
Artykuły składające się na pierwszy rozdział podejmują z różnych per-
spektyw temat twórczych działań w Argentynie rozwijanych na granicy sztuk
plastycznych, teatru, tańca i rytuałów pogrzebowych rdzennych kultur Amery-
ki. Autorzy wskazują na problem funkcjonowania sztuki w społeczeństwie i jej
roli w konstruowaniu krytyki modeli życia promowanych w pierwszej kolej-
ności przez imperialistyczny Zachód, a następnie przez globalny kapitalizm.
Juan Ignacio Vallejos analizuje w swoim artykule artystyczny język argentyń-
skiego choreografa Fabiana Gandiniego, odnosząc się do pojęcia fetyszyzmu
towarowego, rozwijanego przez Marksa, i do jego relektury proponowanej
przez Slavoja Ziźka. Dyskutując nad relacją ciało-obiekt-tekst w twórczości
Gandiniego, Vallejos demonstruje, w jaki sposób jego spektakle wpisujące się
w trend „nie-tańca” („no-dance”), mogą być interpretowane jako krytyczny ko-
mentarz odnoszący się do funkcjonowania współczesnego społeczeństwa i do
niestabilności jego „rzeczywistości kulturowej”. Biorąc za punkt wyjścia idee
argentyńskiego filozofa Rodolfo Kuscha, Juan Pablo Pérez odpowiada na po-
trzebę reinterpretacji i rewizji twórczości artystycznej w Argentynie poza ka-
tegoriami, pojęciami i systemami wyprodukowanymi i generowanymi przez
i z pozycji Europy/Zachodu. Badanie (re)konstrukcji przez Alfredo Portillosa
rytuałów śmierci - motywu powtarzającego się w jego twórczości artystycz-
nej od lat pięćdziesiątych do roku 2008 - służy Pćrezowi do zadawania pytań
o tożsamość kulturową Ameryki Łacińskiej, ojej (nie)zależność od estetyk eu-
ropejskich, o jej możliwe powiązania z kulturami rdzennych ludów Ameryki
i o potencjalną aktualizację znaczenia tych ostatnich w obecnym kontekście.
Dwa artykuły zamykające ten rozdział podnoszą kwestię powiązań między
sztuką, teatrem a aktywizmem, biorąc jako przedmiot studiów praktyki este-
tyczno-polityczne rozwijane w przestrzeni publicznej. Malena La Rocca ana-
lizuje strategie artystyczne przyjęte przez dwie formacje teatru ulicznego Tit
(Warsztat Poszukiwań Teatralnych) i Cucańo, które nawiązywały do praktyk
rytuałów pogrzebowych, w celu przedefiniowania form protestu społecznego
przeciwko terroryzmowi państwa podczas ostatniej dyktatury cywilno-wojsko-
wej w Argentynie. Na przykładzie działalności artystycznej La Organización
Przedmowa
Artykuły odnoszą się do kultury w Argentynie od początku XX wieku,
czyli od czasu rozwoju „kosmopolitycznych” praktyk artystycznych, okre-
ślanych jako „modernistyczne” i /lub „awangardowe”, aż do obecnego okre-
su współistnienia kultur „lokalnych” lub „regionalnych”, skonfrontowanych
z procesami merkantylizacji i homogenizacji - dwoma głównymi zagrożenia-
mi globalizacji kulturowej. Autorzy artykułów tego wydania, analizując kulturę
w Argentynie, stosują podejście transdyscypliname: pojęcie sztuki jest szeroko
rozumiane i obejmuje twórczą działalność w dziedzinie poezji, performance,
parateatralnych praktyk, teatru ulicznego, tańca współczesnego.
Artykuły składające się na pierwszy rozdział podejmują z różnych per-
spektyw temat twórczych działań w Argentynie rozwijanych na granicy sztuk
plastycznych, teatru, tańca i rytuałów pogrzebowych rdzennych kultur Amery-
ki. Autorzy wskazują na problem funkcjonowania sztuki w społeczeństwie i jej
roli w konstruowaniu krytyki modeli życia promowanych w pierwszej kolej-
ności przez imperialistyczny Zachód, a następnie przez globalny kapitalizm.
Juan Ignacio Vallejos analizuje w swoim artykule artystyczny język argentyń-
skiego choreografa Fabiana Gandiniego, odnosząc się do pojęcia fetyszyzmu
towarowego, rozwijanego przez Marksa, i do jego relektury proponowanej
przez Slavoja Ziźka. Dyskutując nad relacją ciało-obiekt-tekst w twórczości
Gandiniego, Vallejos demonstruje, w jaki sposób jego spektakle wpisujące się
w trend „nie-tańca” („no-dance”), mogą być interpretowane jako krytyczny ko-
mentarz odnoszący się do funkcjonowania współczesnego społeczeństwa i do
niestabilności jego „rzeczywistości kulturowej”. Biorąc za punkt wyjścia idee
argentyńskiego filozofa Rodolfo Kuscha, Juan Pablo Pérez odpowiada na po-
trzebę reinterpretacji i rewizji twórczości artystycznej w Argentynie poza ka-
tegoriami, pojęciami i systemami wyprodukowanymi i generowanymi przez
i z pozycji Europy/Zachodu. Badanie (re)konstrukcji przez Alfredo Portillosa
rytuałów śmierci - motywu powtarzającego się w jego twórczości artystycz-
nej od lat pięćdziesiątych do roku 2008 - służy Pćrezowi do zadawania pytań
o tożsamość kulturową Ameryki Łacińskiej, ojej (nie)zależność od estetyk eu-
ropejskich, o jej możliwe powiązania z kulturami rdzennych ludów Ameryki
i o potencjalną aktualizację znaczenia tych ostatnich w obecnym kontekście.
Dwa artykuły zamykające ten rozdział podnoszą kwestię powiązań między
sztuką, teatrem a aktywizmem, biorąc jako przedmiot studiów praktyki este-
tyczno-polityczne rozwijane w przestrzeni publicznej. Malena La Rocca ana-
lizuje strategie artystyczne przyjęte przez dwie formacje teatru ulicznego Tit
(Warsztat Poszukiwań Teatralnych) i Cucańo, które nawiązywały do praktyk
rytuałów pogrzebowych, w celu przedefiniowania form protestu społecznego
przeciwko terroryzmowi państwa podczas ostatniej dyktatury cywilno-wojsko-
wej w Argentynie. Na przykładzie działalności artystycznej La Organización