Εις Χριστιαηκάς και Βυζαντιακάς έπιγραφάς νπδ Ν. Βέη. 99
Μετά ταΟτα έςεδόθη έν ΒΟΗ 1901 σ. 88, άριθ. αιώνος1. Και τανΟν έπώνυμον Μελιδόνης εν 'Αρχα-
222. Κατά την δευτέραν ταύτην εχδοσιν δ μέν δια, Κρήτη κλ..Έν Κρήτη και χωρίον Μελιδόνη,
10; στίχος έχει τιμάριόν ποτε της ομωνύμου οικογενείας.
6ΝΘΑΔ6 Ένθάδε Άρίΰ<. 6. Επιγραφή 'Ροδανδου Καππαδοκίας·
δ δέ 4°< ΔΙΑΚΟΝ δ«ίχον[ος] + . έ/εδ6θ/1 ^τά ™νομοιοτύπου έν ΒΟΗ 1909, 120,
αριθ. 98. Το τέλος της επιγραφής άναγινώσκει ό
Πλην τΌν στίχον τοΟτον μετάγραψον άπλώς δηά- έκδοτης
κον = διάκων, δπερ εινε συνηθέστατον έν βυζαν- ......... Έκ[αθ]ά[ρισ]εν τ[ή]ν
τιακοϊς κειμένοις (ίδέ τά περί τοΟ τύπου τούτου πετραν.
σημειωθέντα ύπο Κοραή έν Άτάκτοις Τόμ. Α', Κατά το πανομοιότυπον εγώ προτιμώ τήν άνά-
έν Παρισίοις 1828, σ. 52). Ιδού και άλλα πρό- γνώσιν ... Έκάϋν\ρ\εν [ = έκάθηρεν] ....
χείρα παραδείγματα, έν οΐς κείται τό διάκων: ΙΟ Άριϋ>. 7. Επιγραφή Λυ/.αονίας, έναποκειμένη
XIX 251. Παράρτημα του ΙΖ' τόμου του Έλλην. ταν0ν έν τ^ χω?ίφ γοηθ118ΐ&Γ. Εξεδόθη έν ΒΟΗ
Φιλολογικού Συλλόγου Κωνσταντινουπόλεως σελ. 503 ά'ο 5 ώδε"
178, άΡ. 58. ΑΜ 1888, 253. ΒΟΗ 1893, 290. ' ' ' _
Ραρ. θ£ ίΐιβ Αιη. 8ο. βί Αίΐιβηβ II, 200.Έν έπι- + ΑΝΑΤΤΑΥΟΟΝΟΙΡΤΉΝ
γραφή Κρήτης κείται και νποδιάκων (Αιη. Ιοπτη. ΔΟΥΛΗΝΟΟΥΙΩ ΑΝΟΥΝ
η . , Λοηα οη/\ τν « λ ' ~ ι ΤΤΑΡΟΡΟΝΤΑΤΤΛΙΜ6ΛΗ
οί ΑγοΙι. 1896, .604) Το νποδιάκων κείται και ΜΑΤΑ6ΝΓΝΟΟΙΚ66ΝΑ
έν βυζαντιακώ μολυοδοβουλλω, ου η επιγραφή & ΓΝΟ|ΑΑγΤΗΟφΗΛΑ
ΜΙΧΑΗ[Λ] Κ8Ρ8ΚΛ'(ισ1ος) δ ΥΤΤΟΔΙΑΚΟΝ, και
συμπληροΟται μεν ΥΤΤΟΔΙΑΚΟΝ(οζ) ύπό του έκδόν- + Ανάπαυσον, σίρ(ιε) τήν
τος το μνημεϊον 8οη1αιηοβΓ£βΓ (8ΐ§Π1θ£Γ&ρηΐθ άβ δ°ΰλην σ™ Ίω*νουν-
ΓΕιηρΪΓβ \)γζΆΠίΐη σ. 389, άρ. 6) άλλ' άναγνω- παρορον τα πλιμελη
στέον ΥΤΤΟΔΙΑΚΟΝ (ό'οα και τά γεγραμμένα μοι
έν ,ΙΙΑΝ τόμ. Χ, σ. 365, άρ. 28.
Άρνδ'. 4. Επιγραφή έκ Τοίΐθί-ίβρβ εκδοθείσα Οί έκδόται επάγονται" «Σίριε βδΐ ροιίΓ κύριε,
έν ΒΟΗ 1903, 332, άριΟ. 46. Έν στίχ. 4-5 πλιμελήματα ροιιΐ' π)>ημμελήματα, γνόσι ροιιΐ'
της επιγραφής ταύτης άντι γαμήτης τόνισον γα- γνώσει, φηλάματα ρουτ φηλώματα». Κατ' έμέ δέ
μητής = γαμέτης. έν στί/.Ι άντι σίριε άνάγνωθι σ[(ΰτ)ιρ = σωτήρ,
ΆριΌ*. 5. Επιγραφή Καππαδοκίας- εξεδόθη έν ίσως δέ το I είναι κεραία του Ε, όποτε άνάγνωθι
ΒΟΗ 1909, 75, άριθ. 62 μεταγεγραμμένη ώδε: σ(ώτ)ερ' ή έπίτμησις σηρ = σωτήρ είναι τών συ-
νηθέστατων. Έν στ. 2 άντι Ιωάνονν τόνισον Ίω-
ματα τα εν γνοσι κε εν α-
5 γνοία αυτής φηλά[ματα].
τον τ . . τον.
Κ(υριε) βοιθι τ[φ] δου-
, , ., ανονν ετεοος τύπος Ιαννου κατα γενικην Ιαν
λο σου μεληδονη ν 1 λτ
ΐΌϋ[ς] κείται έν χριστιαν. επιγραφή Νουβίας. —
Πρβ. ΒΟΗ 1902, 464). ' Εν στίχ. 3 άντι πάρο-
Ό έκδοτης παρατηρεί περί της επιγραφής τάδε: ρον τόνισον παρορον = παρορών. Έν τέλει άντι
«1,3. Ιβοίατθ Μεληδόνη Θ8ί οθγΙ^ϊιιθ. Ρβιιί-Π γ φηλά[ματα\ συμπληρωτέον κατ' έμέ φηλα\νε\ -
ΥΟΪΓ αη ηοιη ρΓορΓθ, οα οϊβη 1β άαίϊί άβ με/Ι^- φηλαν[ϋρωπ)ε. Ή ολη επιγραφή υπενθυμίζει εύ-
δών (ροιίΓ μελεδών ? -Μελετών βδί ίΓ&άυίί ρ&Γ χάς και έκφωνήσεις της νεκρώσιμου ακολουθίας
Ηθ8γο1ιϊιΐδ: επίτροπος, οικονόμος, προεστός, φύ- (ίδέ Εύχολόγιον τό μέγα. Έκδοσις 'Ρώμης 1873,
λαξ. Μαϊδ ]'β ιιβ ριιϊδ οϊίθΐ·, & Γ&ρρυϊ άθ οβΙΙθ σ. 263). Πρβ. και τά σημειωθέντα περ'ι της έπι-
δΐ^ηϊίίο&ίΐοη, &ποιιη ααίβυΓ, ο1&38Ϊ0[υθ οα γραφής ταύτης υπό Β. Ι,&ίϊοηθί έν Βΐζαηίϊηϊ]8ΐίί]'
ζ&ηίϊη». Κατ' έμέ άναμφιρρήστω: ή λέξις είνε νΓθΐΏβηηίΙί, 1899 σ. 144-146.
όνομα ποοσώπου. Άπαντα δέ τό έπώνυμον Μελη- „,„, . , , „_Λ
~ 1 1 , , ΜΜθ8ΐΰ/ι-ΜιΜβ»\ ΑοίΆ βί ϋιρίοιηαΐα, τομ. Α σ. 3<0,
δόνης έν βυζαντιακοΐς κειμένοις καϊ οή του ΙΑ'- ΙΔ' χχ. ?.λ.
Μετά ταΟτα έςεδόθη έν ΒΟΗ 1901 σ. 88, άριθ. αιώνος1. Και τανΟν έπώνυμον Μελιδόνης εν 'Αρχα-
222. Κατά την δευτέραν ταύτην εχδοσιν δ μέν δια, Κρήτη κλ..Έν Κρήτη και χωρίον Μελιδόνη,
10; στίχος έχει τιμάριόν ποτε της ομωνύμου οικογενείας.
6ΝΘΑΔ6 Ένθάδε Άρίΰ<. 6. Επιγραφή 'Ροδανδου Καππαδοκίας·
δ δέ 4°< ΔΙΑΚΟΝ δ«ίχον[ος] + . έ/εδ6θ/1 ^τά ™νομοιοτύπου έν ΒΟΗ 1909, 120,
αριθ. 98. Το τέλος της επιγραφής άναγινώσκει ό
Πλην τΌν στίχον τοΟτον μετάγραψον άπλώς δηά- έκδοτης
κον = διάκων, δπερ εινε συνηθέστατον έν βυζαν- ......... Έκ[αθ]ά[ρισ]εν τ[ή]ν
τιακοϊς κειμένοις (ίδέ τά περί τοΟ τύπου τούτου πετραν.
σημειωθέντα ύπο Κοραή έν Άτάκτοις Τόμ. Α', Κατά το πανομοιότυπον εγώ προτιμώ τήν άνά-
έν Παρισίοις 1828, σ. 52). Ιδού και άλλα πρό- γνώσιν ... Έκάϋν\ρ\εν [ = έκάθηρεν] ....
χείρα παραδείγματα, έν οΐς κείται τό διάκων: ΙΟ Άριϋ>. 7. Επιγραφή Λυ/.αονίας, έναποκειμένη
XIX 251. Παράρτημα του ΙΖ' τόμου του Έλλην. ταν0ν έν τ^ χω?ίφ γοηθ118ΐ&Γ. Εξεδόθη έν ΒΟΗ
Φιλολογικού Συλλόγου Κωνσταντινουπόλεως σελ. 503 ά'ο 5 ώδε"
178, άΡ. 58. ΑΜ 1888, 253. ΒΟΗ 1893, 290. ' ' ' _
Ραρ. θ£ ίΐιβ Αιη. 8ο. βί Αίΐιβηβ II, 200.Έν έπι- + ΑΝΑΤΤΑΥΟΟΝΟΙΡΤΉΝ
γραφή Κρήτης κείται και νποδιάκων (Αιη. Ιοπτη. ΔΟΥΛΗΝΟΟΥΙΩ ΑΝΟΥΝ
η . , Λοηα οη/\ τν « λ ' ~ ι ΤΤΑΡΟΡΟΝΤΑΤΤΛΙΜ6ΛΗ
οί ΑγοΙι. 1896, .604) Το νποδιάκων κείται και ΜΑΤΑ6ΝΓΝΟΟΙΚ66ΝΑ
έν βυζαντιακώ μολυοδοβουλλω, ου η επιγραφή & ΓΝΟ|ΑΑγΤΗΟφΗΛΑ
ΜΙΧΑΗ[Λ] Κ8Ρ8ΚΛ'(ισ1ος) δ ΥΤΤΟΔΙΑΚΟΝ, και
συμπληροΟται μεν ΥΤΤΟΔΙΑΚΟΝ(οζ) ύπό του έκδόν- + Ανάπαυσον, σίρ(ιε) τήν
τος το μνημεϊον 8οη1αιηοβΓ£βΓ (8ΐ§Π1θ£Γ&ρηΐθ άβ δ°ΰλην σ™ Ίω*νουν-
ΓΕιηρΪΓβ \)γζΆΠίΐη σ. 389, άρ. 6) άλλ' άναγνω- παρορον τα πλιμελη
στέον ΥΤΤΟΔΙΑΚΟΝ (ό'οα και τά γεγραμμένα μοι
έν ,ΙΙΑΝ τόμ. Χ, σ. 365, άρ. 28.
Άρνδ'. 4. Επιγραφή έκ Τοίΐθί-ίβρβ εκδοθείσα Οί έκδόται επάγονται" «Σίριε βδΐ ροιίΓ κύριε,
έν ΒΟΗ 1903, 332, άριΟ. 46. Έν στίχ. 4-5 πλιμελήματα ροιιΐ' π)>ημμελήματα, γνόσι ροιιΐ'
της επιγραφής ταύτης άντι γαμήτης τόνισον γα- γνώσει, φηλάματα ρουτ φηλώματα». Κατ' έμέ δέ
μητής = γαμέτης. έν στί/.Ι άντι σίριε άνάγνωθι σ[(ΰτ)ιρ = σωτήρ,
ΆριΌ*. 5. Επιγραφή Καππαδοκίας- εξεδόθη έν ίσως δέ το I είναι κεραία του Ε, όποτε άνάγνωθι
ΒΟΗ 1909, 75, άριθ. 62 μεταγεγραμμένη ώδε: σ(ώτ)ερ' ή έπίτμησις σηρ = σωτήρ είναι τών συ-
νηθέστατων. Έν στ. 2 άντι Ιωάνονν τόνισον Ίω-
ματα τα εν γνοσι κε εν α-
5 γνοία αυτής φηλά[ματα].
τον τ . . τον.
Κ(υριε) βοιθι τ[φ] δου-
, , ., ανονν ετεοος τύπος Ιαννου κατα γενικην Ιαν
λο σου μεληδονη ν 1 λτ
ΐΌϋ[ς] κείται έν χριστιαν. επιγραφή Νουβίας. —
Πρβ. ΒΟΗ 1902, 464). ' Εν στίχ. 3 άντι πάρο-
Ό έκδοτης παρατηρεί περί της επιγραφής τάδε: ρον τόνισον παρορον = παρορών. Έν τέλει άντι
«1,3. Ιβοίατθ Μεληδόνη Θ8ί οθγΙ^ϊιιθ. Ρβιιί-Π γ φηλά[ματα\ συμπληρωτέον κατ' έμέ φηλα\νε\ -
ΥΟΪΓ αη ηοιη ρΓορΓθ, οα οϊβη 1β άαίϊί άβ με/Ι^- φηλαν[ϋρωπ)ε. Ή ολη επιγραφή υπενθυμίζει εύ-
δών (ροιίΓ μελεδών ? -Μελετών βδί ίΓ&άυίί ρ&Γ χάς και έκφωνήσεις της νεκρώσιμου ακολουθίας
Ηθ8γο1ιϊιΐδ: επίτροπος, οικονόμος, προεστός, φύ- (ίδέ Εύχολόγιον τό μέγα. Έκδοσις 'Ρώμης 1873,
λαξ. Μαϊδ ]'β ιιβ ριιϊδ οϊίθΐ·, & Γ&ρρυϊ άθ οβΙΙθ σ. 263). Πρβ. και τά σημειωθέντα περ'ι της έπι-
δΐ^ηϊίίο&ίΐοη, &ποιιη ααίβυΓ, ο1&38Ϊ0[υθ οα γραφής ταύτης υπό Β. Ι,&ίϊοηθί έν Βΐζαηίϊηϊ]8ΐίί]'
ζ&ηίϊη». Κατ' έμέ άναμφιρρήστω: ή λέξις είνε νΓθΐΏβηηίΙί, 1899 σ. 144-146.
όνομα ποοσώπου. Άπαντα δέ τό έπώνυμον Μελη- „,„, . , , „_Λ
~ 1 1 , , ΜΜθ8ΐΰ/ι-ΜιΜβ»\ ΑοίΆ βί ϋιρίοιηαΐα, τομ. Α σ. 3<0,
δόνης έν βυζαντιακοΐς κειμένοις καϊ οή του ΙΑ'- ΙΔ' χχ. ?.λ.