DOI Artikel:
Basēs, Spyridōn: Epigraphika
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13160#0222
2|2 Επιγραφικά'
ειμαρται. 'Εκ τούτων καταφανώς συνάγεται ότι έν
τω συνάρθρω τό χρεών ούδ' άνυδρα υπόκειται μήτι
γε φανερά, ως ό κ. Σκιάς νομίζει, ή του προςί?-
κοντος έννοια 1.
Δια τούτους τοΰς λόγους διατελώ και νυν εΰλο-
γον θεωοών τήν του ΟΥ, είπερ ΟΥ όντως ήτο έν
τψ λίθω γεγραμμενον, αντί του ου εκοοχην. υ
δε προς τήν τοιαύτην έκδοχήν άντέταξάν τίνες δτι
ή της αναφορικής προτάσεως άντι τοϋ' οΰ χρήσις
είναι τι άηθες, ούδ' αύτοί σήμερον εϋρίσκουσιν ορ-
θόν. Διότι αναφορική πρότασις άντι της προσωπι-
κής αντωνυμίας εγώ ή ον κειμένη δεν είναι άλλο-
τοία τών τοιούτων έπιγραμμάτων, οίον έν ΚΕ(3
627:
τήν τρίβον ό'ς παράγεις, άν πως τόδε σήμα νόησης,
μή, δέομαι, γελάσης κ.τ.λ ,
έ'νθα το ος άσφαλώς άνεπλήρωσεν ό νο88Ϊα8' αϋτ·
285: τον τριακονταετή κλαίοις μόρον δστις άναγνοϊ,
ενθα δια το άναγνοϊ πάς τις προσεδόκα κλαίοι. αύτ.
132. Ον το γένος ... άνέγνως έν&άδε κεϊμαι=ι·γά>,
ού . . . άνέγνως. ΤοΟτο δε το τελευταΐον χωρίον,
ενθα τά ποο τοΟ άνέγνως κείνται κατ' άναπλή-
ρωσιν μεν του έκδοτου (Κειιββΐ), άλλ' άναγκαίαν
και άσφαλή, αίρει και τον τελέυταΐον τοΰ κ. Σκιά
δισταγμον λέγοντος οτι «ή κατά πλαγίαν πτώσιν
« θέσις της άντωνυμία: έν τή τοιαύτη αναφορική
« προτάσει, καθ" όσον εγώ τουλάχιστον γνωρίζω,
α είναι άγνωστος έν τή Ελληνική γλώσση ».
Και ταύτα μέν, ώς προείρηται, εί ορθώς ανέ-
γνωσαν οί άναγνόντες εν τφ λίθω ΟΥ.Έάν δ' δ'μως
άληθεύη όπερ άλλοι τε ίδάντες τον λίθον και ό κ.
Σκιάς ισχυρίζεται δτι μόνον τό Υ άναγινώσκεται
έν αύτώ, τά δέ προ τούτου εΐσίν δλως ήφανισμένα,
τότε δύναταί τις και άλλως τά προ του Υ νά άνα-
πληρώση. Και δ μέν κ. Στέφανος Δραγούμης, άνήρ
ον ζών μετ' άμονσίας, ουδέ τοΰς τών Μουσών θια-
σώτας έπιτωθάζων, ώσπερ άλλοι τινές τών παρ'ή-
μϊν πολιτευόμενων, ήκασεν άναγνωστέον: εν τό
1 Της εννοίας ταύτης αντέχεται ό ·/.. Σχιας, διότι λαμβάνων τοΰ
γάρ αίτιολογικόν νομίζει δτι, αν τά προ τούτου νοηΟώσιν, ώς έγώ
νοώ, «ή τοιαύτη αιτιολογία θα ητο δλως ανάρμοστος, άντ' αυτής δ'
έμελλε να τεθή πρότασις «αναφορική (ο'ί έθάνομεν)». Άλλ' ό γαρ
δεν είναι αιτιολογικός, άλλ' έπεξηγητικος τοΰ τέλος ήμέτερον, ισοδυ-
ναμεί άρα αναφορική προτάσει.Τοις είρημένοις πρδοΟες δτι τό λέγειν
ον τό προσήκον ειμαρται έπικρίνειν εστί τό πεπρωμένον, δπερ κατά
τόν κ. Σκιάν άνάρμοστον.
νπό Σ. Βάση.
χρεών ειμαρται κ.τ.λ., δ δεξιώς έρμηνεύει έν ΑΕ
1911, σελ. 122, Δ', β. Άλλ' ήμΐν πιθανώτερον
φαίνεται δτι άρχήθεν έν τω λίθω εκείτο:
Φεν! τό χρεών ειμαρται, δρα τέλος ήμέτερον ννν.
Είναι δέ το φεν σύνηθες έν τοις έπιτυμβίοίς έπι-
γράμμασιν, οίον ΚΕΟ 142 ωχετο φεν, 644: φεν
θανάτων άνισων, 706: τάν μορφάν φεν τάνδε . ..
τενξε δόμος κ.τ.έ. "Ωσαύτως δέ και άλλα σχετλια-
στικά εΰρηνται έν τοις τοιούτοις έπιγράμμασιν,
οίον ίώ ΚΕΟ 241, οί αύτ. 565. 583, ω αύτ 249.
482. 536. Ταύτης δέ της γραφής έγκριθείσης αί-
ρονται αύτόθεν άπασαι αί προς τάς άλλας γραφάς
ένστάσεις 2.
ΤοΟ αύτοΟ τούτου Πειραϊκού επιγράμματος δ β
στίχος άναγινώσκεται έν τώ λίθω ώδε'
ημείς γαρ τρεις ΟΝΤΕ πατήρ υιός θυγάτηρ τε.
ΤοΟτο τό ΟΝΤΕ οί μέν ΰπολαμβάνουσιν δτι κεί-
ται άντι τοΟ ύπδ τοΟ ποιητοΰ γεγραμμένου δντες,
6 κατά τινας και άρχήθεν έν τώ λίθω ήτο κεχα-
ραγμένον, ήν έκδοχήν ευλόγως ώς τδ μέτρον λυ-
μαινομένην άποδοκιμάζει δ κ. Σκιάς, αύτος δέ δ κ.
Σκιάς δέχεται οτι ύπ αύτου τοΰ ποιητοΰ άμελώς
έγράφη κατά δυϊκδν άντί πληθυντικοί), ήπερ άμέ-
λεια είναι άνάρμοστος ποιητή κατά τάλλα έπιμε-
λεστάτω, ώς δεικνύει το μετά τοΟ άνεκφωνήτου *
γεγραμμενον ύ\>ήισκομεν, δπερ έν άλλω τιν'ι έπι-
γράμματι κείμενον ακριβέστατου ποιητοΰ γνώρισμα
ύπολαμβάνει δ Καίΐοβΐ.
Άλλ' δ κ. Σκιάς ευρίσκει και άλλην τοΟ δυϊκου
δντε δυνατήν αίτιολογίαν, δτι δ ποιητής έξέλαβε
τους τρεις εκείνους ώς δυάδα άποτελουμένην ένθεν
μέν έκ τοΟ πατρός, ένθεν δέ έκ τών τέκνων. Άλ-
λ' άν ούτως έφαντάζετο τδ πράγμα δ ποιητής, δεν
θα προέταττε τοϋ* δντε τδ τρεις, δι'οδ αίρεται ή
της δυάδος έννοια 3.
Διά ταΟτα έμμένομεν ήμεΐς έν ή προετείναμεν
διορθώσει του δντε εις οιόε, δπερ γραφικώς μέν μι-
κρόν άπέχει του έν τώ λίθω, έννοιαν δέ παρέχει
2 Ταύτα, έάν ό πρό τοΰ Υ χώρος έξαρκή εις δυο γράμματα. Τούτο·
άρνεϊται μέν ό κ. Σκιάς, άλλ' ίσως έξεταστέον μετά μείζονος έπιστά-
σεως τό πράγμα.
8 Τά Οπό τοΰ κ. Σκιά παρατιθέμενα ώς δμοια παραδείγματα δια-
φερουσιν άπαντα τοΰ προκειμένου, ά'τε οΰ περιέχοντα ώρισμένον άοι-
θμόν άσυμβίβαστον πρός τήν της δυάδος εννοιαν. Τώ προκειαένω
δμοιον είναι μόνον τό νΰν έπί γέλωτι λεγόμενον αμφότεροι και οί τρεις!
ειμαρται. 'Εκ τούτων καταφανώς συνάγεται ότι έν
τω συνάρθρω τό χρεών ούδ' άνυδρα υπόκειται μήτι
γε φανερά, ως ό κ. Σκιάς νομίζει, ή του προςί?-
κοντος έννοια 1.
Δια τούτους τοΰς λόγους διατελώ και νυν εΰλο-
γον θεωοών τήν του ΟΥ, είπερ ΟΥ όντως ήτο έν
τψ λίθω γεγραμμενον, αντί του ου εκοοχην. υ
δε προς τήν τοιαύτην έκδοχήν άντέταξάν τίνες δτι
ή της αναφορικής προτάσεως άντι τοϋ' οΰ χρήσις
είναι τι άηθες, ούδ' αύτοί σήμερον εϋρίσκουσιν ορ-
θόν. Διότι αναφορική πρότασις άντι της προσωπι-
κής αντωνυμίας εγώ ή ον κειμένη δεν είναι άλλο-
τοία τών τοιούτων έπιγραμμάτων, οίον έν ΚΕ(3
627:
τήν τρίβον ό'ς παράγεις, άν πως τόδε σήμα νόησης,
μή, δέομαι, γελάσης κ.τ.λ ,
έ'νθα το ος άσφαλώς άνεπλήρωσεν ό νο88Ϊα8' αϋτ·
285: τον τριακονταετή κλαίοις μόρον δστις άναγνοϊ,
ενθα δια το άναγνοϊ πάς τις προσεδόκα κλαίοι. αύτ.
132. Ον το γένος ... άνέγνως έν&άδε κεϊμαι=ι·γά>,
ού . . . άνέγνως. ΤοΟτο δε το τελευταΐον χωρίον,
ενθα τά ποο τοΟ άνέγνως κείνται κατ' άναπλή-
ρωσιν μεν του έκδοτου (Κειιββΐ), άλλ' άναγκαίαν
και άσφαλή, αίρει και τον τελέυταΐον τοΰ κ. Σκιά
δισταγμον λέγοντος οτι «ή κατά πλαγίαν πτώσιν
« θέσις της άντωνυμία: έν τή τοιαύτη αναφορική
« προτάσει, καθ" όσον εγώ τουλάχιστον γνωρίζω,
α είναι άγνωστος έν τή Ελληνική γλώσση ».
Και ταύτα μέν, ώς προείρηται, εί ορθώς ανέ-
γνωσαν οί άναγνόντες εν τφ λίθω ΟΥ.Έάν δ' δ'μως
άληθεύη όπερ άλλοι τε ίδάντες τον λίθον και ό κ.
Σκιάς ισχυρίζεται δτι μόνον τό Υ άναγινώσκεται
έν αύτώ, τά δέ προ τούτου εΐσίν δλως ήφανισμένα,
τότε δύναταί τις και άλλως τά προ του Υ νά άνα-
πληρώση. Και δ μέν κ. Στέφανος Δραγούμης, άνήρ
ον ζών μετ' άμονσίας, ουδέ τοΰς τών Μουσών θια-
σώτας έπιτωθάζων, ώσπερ άλλοι τινές τών παρ'ή-
μϊν πολιτευόμενων, ήκασεν άναγνωστέον: εν τό
1 Της εννοίας ταύτης αντέχεται ό ·/.. Σχιας, διότι λαμβάνων τοΰ
γάρ αίτιολογικόν νομίζει δτι, αν τά προ τούτου νοηΟώσιν, ώς έγώ
νοώ, «ή τοιαύτη αιτιολογία θα ητο δλως ανάρμοστος, άντ' αυτής δ'
έμελλε να τεθή πρότασις «αναφορική (ο'ί έθάνομεν)». Άλλ' ό γαρ
δεν είναι αιτιολογικός, άλλ' έπεξηγητικος τοΰ τέλος ήμέτερον, ισοδυ-
ναμεί άρα αναφορική προτάσει.Τοις είρημένοις πρδοΟες δτι τό λέγειν
ον τό προσήκον ειμαρται έπικρίνειν εστί τό πεπρωμένον, δπερ κατά
τόν κ. Σκιάν άνάρμοστον.
νπό Σ. Βάση.
χρεών ειμαρται κ.τ.λ., δ δεξιώς έρμηνεύει έν ΑΕ
1911, σελ. 122, Δ', β. Άλλ' ήμΐν πιθανώτερον
φαίνεται δτι άρχήθεν έν τω λίθω εκείτο:
Φεν! τό χρεών ειμαρται, δρα τέλος ήμέτερον ννν.
Είναι δέ το φεν σύνηθες έν τοις έπιτυμβίοίς έπι-
γράμμασιν, οίον ΚΕΟ 142 ωχετο φεν, 644: φεν
θανάτων άνισων, 706: τάν μορφάν φεν τάνδε . ..
τενξε δόμος κ.τ.έ. "Ωσαύτως δέ και άλλα σχετλια-
στικά εΰρηνται έν τοις τοιούτοις έπιγράμμασιν,
οίον ίώ ΚΕΟ 241, οί αύτ. 565. 583, ω αύτ 249.
482. 536. Ταύτης δέ της γραφής έγκριθείσης αί-
ρονται αύτόθεν άπασαι αί προς τάς άλλας γραφάς
ένστάσεις 2.
ΤοΟ αύτοΟ τούτου Πειραϊκού επιγράμματος δ β
στίχος άναγινώσκεται έν τώ λίθω ώδε'
ημείς γαρ τρεις ΟΝΤΕ πατήρ υιός θυγάτηρ τε.
ΤοΟτο τό ΟΝΤΕ οί μέν ΰπολαμβάνουσιν δτι κεί-
ται άντι τοΟ ύπδ τοΟ ποιητοΰ γεγραμμένου δντες,
6 κατά τινας και άρχήθεν έν τώ λίθω ήτο κεχα-
ραγμένον, ήν έκδοχήν ευλόγως ώς τδ μέτρον λυ-
μαινομένην άποδοκιμάζει δ κ. Σκιάς, αύτος δέ δ κ.
Σκιάς δέχεται οτι ύπ αύτου τοΰ ποιητοΰ άμελώς
έγράφη κατά δυϊκδν άντί πληθυντικοί), ήπερ άμέ-
λεια είναι άνάρμοστος ποιητή κατά τάλλα έπιμε-
λεστάτω, ώς δεικνύει το μετά τοΟ άνεκφωνήτου *
γεγραμμενον ύ\>ήισκομεν, δπερ έν άλλω τιν'ι έπι-
γράμματι κείμενον ακριβέστατου ποιητοΰ γνώρισμα
ύπολαμβάνει δ Καίΐοβΐ.
Άλλ' δ κ. Σκιάς ευρίσκει και άλλην τοΟ δυϊκου
δντε δυνατήν αίτιολογίαν, δτι δ ποιητής έξέλαβε
τους τρεις εκείνους ώς δυάδα άποτελουμένην ένθεν
μέν έκ τοΟ πατρός, ένθεν δέ έκ τών τέκνων. Άλ-
λ' άν ούτως έφαντάζετο τδ πράγμα δ ποιητής, δεν
θα προέταττε τοϋ* δντε τδ τρεις, δι'οδ αίρεται ή
της δυάδος έννοια 3.
Διά ταΟτα έμμένομεν ήμεΐς έν ή προετείναμεν
διορθώσει του δντε εις οιόε, δπερ γραφικώς μέν μι-
κρόν άπέχει του έν τώ λίθω, έννοιαν δέ παρέχει
2 Ταύτα, έάν ό πρό τοΰ Υ χώρος έξαρκή εις δυο γράμματα. Τούτο·
άρνεϊται μέν ό κ. Σκιάς, άλλ' ίσως έξεταστέον μετά μείζονος έπιστά-
σεως τό πράγμα.
8 Τά Οπό τοΰ κ. Σκιά παρατιθέμενα ώς δμοια παραδείγματα δια-
φερουσιν άπαντα τοΰ προκειμένου, ά'τε οΰ περιέχοντα ώρισμένον άοι-
θμόν άσυμβίβαστον πρός τήν της δυάδος εννοιαν. Τώ προκειαένω
δμοιον είναι μόνον τό νΰν έπί γέλωτι λεγόμενον αμφότεροι και οί τρεις!