MALARSTWO NATURY A NATURA MALARSTWA

183

Ryc. 2. Leon Tarasewicz, 1983 [„Odra” 1987, nr 12; Tarasewicz, BWA Katowice 1995; Leon
Tarasewicz, Malmo Konsthall Malmô 1992; Nowosielski, Tarasewicz, Smoczynski, CSW
Warszawa 1997]

zôltawe pionowe pociggnipcia pçdzla, ktôre tworzg pozbawiong wewnçtrz-
nych napiçc misterng strukturç. Jednakze zamierzone, jak sgdzç, wraze-
nie nieskonczonosci ukladu i ewokowany przez to bezmiar form natury,
przekraczajgcy granice pola, nie jest zadowalajgcy. Przedstawienie przy-
nalezy calkowicie do pola ze wzglçdu na umowny, neutralny do znaczgce-
go status granicy. Drugie rozwigzanie, przy podobnym ogôlnym zamysle,
wprowadza wyrazne ukierunkowanie elementôw formalnych. Ciemne
stozki, wylaniajgc sip jeden zza drugiego, odchylajg siç w lewo i zarazem
potçzniejg zyskujgc na szerokosci tak, ze calosc ukladu rozwija ku gor-
nym naroznikom pola. Jednoczesnie w dolnej poiowie wylania siç obszar
wyznaczony przez jasniejszy obrys stozkôw, zblizony ksztaitem do trôjkg-
ta mierzgcego w centrum i osadzonego szerokg podstawg na granicy pola.
Cieple swiatîo niejako wyodrçbnia tç partie lasu ku widzowi. Powstaje w
ten sposôb miejsce osadzenia widza w obrazie, zblizone w zamysle do
znanych z obrazôw C.D. Friedricha (.Mnich nad brzegiem morza) „plat-
form widokowych”, na ktôrych stojg samotnie patrzgcy. Pokrewienstwo