DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Kowalski, Jacek: Gotycka kolegiata w Szamotułach: nieznane dzieje i nowe interpretacje
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.29067#0061
GOTYCKA KOLEGIATA w SZAMOTUŁACH
59
Najważniejsza nieregularność tego prostego planu to niewielkie za-
wężenie i skrócenie północnej nawy chóru. W jej oba przęsła wstawiona
została niska zakrystia, której piętro zajmuje empora kolatorska. Nale-
2. Rzut kolegiaty w Szamotułach. Wg Architektura gotycka w Polsce, red. Mroczko, M. Arszyń-
ski, A. Włodarek, Warszawa 1995, t. II, s. 466, ryc. 266
żałoby od razu zaznaczyć, że pierwotna empora i zakrystia zajmowały
niegdyś tylko jedno, wschodnie przęsło, podczas gdy drugie za pośrednic-
twem luku tęczowego łączyło się płynnie za pomocą arkady z północną
nawą korpusu i główną nawą chóru; obecnie łuk ten jest zamurowany.
Powiększenie zakrystii miało miejsce w latach międzywojennych. Z kolei
zachodnie przęsło korpusu na całej szerokości wypełnia empora muzycz-
na, murowana i zapewne barokowa w partii nawy głównej, w nawach
bocznych drewniana, późniejsza.
ELEWACJE WEWNĘTRZNE
Wewnętrzne elewacje świątyni cechuje wielka jednolitość. Gładkie
powierzchnie ścian nawy głównej korpusu i chóru artykułowane są służ-
kami o przekroju mało plastycznego, płaskiego trójliścia. Wyrastają one
wprost z posadzki, pnąc się ku kielichowatym, zapewne kamiennym ka-
pitelom. Podobne, lecz odpowiednio cieńsze służki i kapitele znajdziemy
na wewnętrznych ścianach naw bocznych. W narożach nawy głównej
chóru i korpusu, a także przy łuku tęczowym i na lateralnych murach
naw bocznych występują same wsporniki bez służek, o kształcie niemal
identycznym z kapitelami, zakończone od dołu formą niewielkiego, od-
wróconego półstożka.
59
Najważniejsza nieregularność tego prostego planu to niewielkie za-
wężenie i skrócenie północnej nawy chóru. W jej oba przęsła wstawiona
została niska zakrystia, której piętro zajmuje empora kolatorska. Nale-
2. Rzut kolegiaty w Szamotułach. Wg Architektura gotycka w Polsce, red. Mroczko, M. Arszyń-
ski, A. Włodarek, Warszawa 1995, t. II, s. 466, ryc. 266
żałoby od razu zaznaczyć, że pierwotna empora i zakrystia zajmowały
niegdyś tylko jedno, wschodnie przęsło, podczas gdy drugie za pośrednic-
twem luku tęczowego łączyło się płynnie za pomocą arkady z północną
nawą korpusu i główną nawą chóru; obecnie łuk ten jest zamurowany.
Powiększenie zakrystii miało miejsce w latach międzywojennych. Z kolei
zachodnie przęsło korpusu na całej szerokości wypełnia empora muzycz-
na, murowana i zapewne barokowa w partii nawy głównej, w nawach
bocznych drewniana, późniejsza.
ELEWACJE WEWNĘTRZNE
Wewnętrzne elewacje świątyni cechuje wielka jednolitość. Gładkie
powierzchnie ścian nawy głównej korpusu i chóru artykułowane są służ-
kami o przekroju mało plastycznego, płaskiego trójliścia. Wyrastają one
wprost z posadzki, pnąc się ku kielichowatym, zapewne kamiennym ka-
pitelom. Podobne, lecz odpowiednio cieńsze służki i kapitele znajdziemy
na wewnętrznych ścianach naw bocznych. W narożach nawy głównej
chóru i korpusu, a także przy łuku tęczowym i na lateralnych murach
naw bocznych występują same wsporniki bez służek, o kształcie niemal
identycznym z kapitelami, zakończone od dołu formą niewielkiego, od-
wróconego półstożka.