DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Gawlik, Zygmunt: Kościół św. Salwatora na Zwierzyńcu w Krakowie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.37712#0017
(11)
Kościół św. Salwatora
11
Ryc. 9. Wspornik.
na Zwierzyńcu równolegle klasztor żeński i męski. Tradycja Norbertanek ani
zapiski zmarłych nie zachowały jednak o nim pamięci. W każdym jednak
razie przy kościele byli Norbertanie, chociażby dla zarządu i służby kościelnej.
Dla pomieszczenia przy kościele św. Salwatora ocalałych w napadzie tatarskim
Norbertanek i co najmniej kilku Norbertanów zbudowano drewniany klasztor 9)
z chórem, z trzech stron obejmujący kościół św. Salwatora.
Do nowego przeznaczenia, jako kościoła klasztornego, został on odpowied-
nio przerobiony. Zbudowano dwa portale, jeden dla Norbertanek, drugi dla
Norbertanów. Chór drewnianego klasztoru połączono dużym półkolistym otwo-
rem z kościołem, tak jak się to jeszcze dzisiaj praktykuje. Belki, na których
opaiłto krokwie klasztoru, spoczęły na kamiennych kroksztynach. 10)
Budowa nad Wisłą kościoła i klasztoru norbertańskiego trwała kilkana-
ście lat. Sądzić o tym można na tej podstawie, że w czasie kiedy klasztor mieścił
się przy św. Salwatorze, chowano zmarłe zakonnice na cmentarzu przy tym
kościele, zaś po przeniesieniu się do nowego klasztoru chowano je już w ko-
ściele Norbertanek na dole.
Dnia 9 marca 1255 r. zmarła świętobliwa Judyta i została pochowana przy
św. Salwatorze, podobno w ten czas kiedy jeszcze kościół i klasztor po ruinie
tatarskiej nie powstał.11) Natomiast bl. Bronisławę, która zmarła w 1259 r.
pochowno już na dole przy odbudowanym kościele Norbertanek. Możemy
więc przyjąć, że około siedemnastu lat klasztorek przy św. Salwatorze mieścił
») KRASZEWSKI, o. c.
10) Stanisław TOMKOWICZ (Teka Grona Konserwatorów III 280) sądził, że na
kroksztynach tych opierał się jakiś szczyt. Widoczne od strony północnej jest również
wysunięcie kamieni, pod które podchodził dach klasztoru.
1* 1) KRASZEWSKI, o. c.
Kościół św. Salwatora
11
Ryc. 9. Wspornik.
na Zwierzyńcu równolegle klasztor żeński i męski. Tradycja Norbertanek ani
zapiski zmarłych nie zachowały jednak o nim pamięci. W każdym jednak
razie przy kościele byli Norbertanie, chociażby dla zarządu i służby kościelnej.
Dla pomieszczenia przy kościele św. Salwatora ocalałych w napadzie tatarskim
Norbertanek i co najmniej kilku Norbertanów zbudowano drewniany klasztor 9)
z chórem, z trzech stron obejmujący kościół św. Salwatora.
Do nowego przeznaczenia, jako kościoła klasztornego, został on odpowied-
nio przerobiony. Zbudowano dwa portale, jeden dla Norbertanek, drugi dla
Norbertanów. Chór drewnianego klasztoru połączono dużym półkolistym otwo-
rem z kościołem, tak jak się to jeszcze dzisiaj praktykuje. Belki, na których
opaiłto krokwie klasztoru, spoczęły na kamiennych kroksztynach. 10)
Budowa nad Wisłą kościoła i klasztoru norbertańskiego trwała kilkana-
ście lat. Sądzić o tym można na tej podstawie, że w czasie kiedy klasztor mieścił
się przy św. Salwatorze, chowano zmarłe zakonnice na cmentarzu przy tym
kościele, zaś po przeniesieniu się do nowego klasztoru chowano je już w ko-
ściele Norbertanek na dole.
Dnia 9 marca 1255 r. zmarła świętobliwa Judyta i została pochowana przy
św. Salwatorze, podobno w ten czas kiedy jeszcze kościół i klasztor po ruinie
tatarskiej nie powstał.11) Natomiast bl. Bronisławę, która zmarła w 1259 r.
pochowno już na dole przy odbudowanym kościele Norbertanek. Możemy
więc przyjąć, że około siedemnastu lat klasztorek przy św. Salwatorze mieścił
») KRASZEWSKI, o. c.
10) Stanisław TOMKOWICZ (Teka Grona Konserwatorów III 280) sądził, że na
kroksztynach tych opierał się jakiś szczyt. Widoczne od strony północnej jest również
wysunięcie kamieni, pod które podchodził dach klasztoru.
1* 1) KRASZEWSKI, o. c.