Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (10.1948)

Krucyfiks warszawski

241


sunek widza do dzieła sztuki i związane z nim przeżycie mają charakter jak
najbardziej intymny i emocjonalny.
Krucyfiks śląski z kościoła Bożego Ciała posiada wszystkie te cechy, ponad-
to to w ogólnym schemacie kompozycyjnym widoczna jest zdecydowana ten
dencja do symetrii, głównie w dolnej jego części, oraz do dekoracyjno-orna
mentalnych układów (rombowa siatka żył ułożonych ze sznura). Ścisła sy-
metria, skłonność do układów dekoracyjnych, tłumaczenie organicznych form
na abstrakcyjno-ornamentalne, to zespół charakterystyczny cech rzeźby ślą-
skiej, które w sposób widoczny wystąpią w dalszym jej rozwoju. Następne
etapy krucyfiksu śląskiego to rzeźba z kościoła św. Barbary we Wrocławiu,20)
Grupa Ukrzyżowania z kaplicy Dumlosiego, 21) krucyfiks ze Złotoryji 22) i z ko-
ścioła Bożego Ciała we Wrocławiu23). Zachowana tu jest zasada symetrii, wy-
stępuje stopniowe złagodzenie okrucieństwa cierpienia lirycznym wątkiem,
stłumienie realizmu formy a w miejscu tego coraz wyraźniejsza chęć oddania
20. BRAUNE — W1ESE o. c. nr 23 tabl. 18.
21. BRAUNE — W1ESE o. c. nr 38 tabl. 38.
22. BRAUNE — W1ESE o. c. nr 73 tabl. 54.
23. BRAUNE — WIESE o. c. nr 74 tabl. 55.