De Dietsche warande: tijdschrift voor kunst en Zedegeschiedenis (3.Ser. 3.1890)

DOORNEN IN DEN LAUWERKRANS.

ik mij, in den laatsten tijd, op den wensen dat ik
vroegtijdig heen mocht gaan, om u vrij toe te laten
het bestaan op nieuw te beginnen. Wellicht zal die
hoop niet onvervuld blijven; soms komt het mij voor
dat ik niet oud zal worden, en den dag waarop ik
niet meer zijn zal, is alles tusschen ons vergeten en
vergeven, Mary, om alleen bij u de herinnering achter
te laten aan iets als uwe goede, trouwe vriendschap,
die slechts een weinig onhandig zocht u gelukkig te
maken. Ik moet u thans verlateneer is nog een portret
af te maken, waarover ik niet geheel en al tevreden ben,
en ik heb beloofd stipt op mijn tijd te wezen. Tot
later. »

Hij had haar bij deze laatste woorden niet aan-
gezien. Hij wilde niet in de verzoeking komen haar
medelijden als liefde te beschouwen, en zich tevreden
te stellen met hetgeen slechts eene pijniging te meer
voor zijn hooghartige teederheid was. Haastig verliet
hij het atelier, en toen de jonge vrouw naar het venster
trad en hetzelve opende om hem na te staren, zag zij
hoe juist een sierlijk rijtuig, waarin twee jonge, schoone
hertoginnen gezeten waren, stilhield, enkel en alleen
opdat de beide dames hem de hand mochten drukken;
hij hield het fraaie hoofd ontbloot zoolang hij tot haar
sprak, op zijne lippen speelde een glimlach die zijn
gansche gelaat verlichtte; maar de oude overmoed
was daaruit verdwenen; er lag eene afmatting in dit
eertijds zoo stralende oog, welke Mary trof als een
verwijt, te scherper omdat hij zich onmogelijk door
haar bespied kon wanen. Geen sekonde zelfs dwaalde
zijn blik naar de ramen zijner woning af; hij wist
■ daartoe te goed dat niemand zich ooit om zijn uitgaan
ol terugkeer bekommerde, en terwijl hij aan de twee
vriendinnen woorden toevoegde, die haar deden schater-