De Dietsche warande: tijdschrift voor kunst en Zedegeschiedenis (3.Ser. 3.1890)

DOORNEN IN DEN LAUWERKRANS. 3oi

Zij dacht terug aan Walter Bruce, naar wien zij
nimmer vroeg, maar van wien men haar van tijd tot
tijd wel eens vertelde om haar het een of ander be-
wijs zijner roekeloosheid te geven. Hij ook hij leed
nog altijd, en in een man als hij moest de droefheid
vreeselijk wezen; waarom mocht zij hem geen troos-
tenden engel zenden, die hem geleerd zou hebben dien
eersten geluksdroom zijner jeugd te vergeten?

Het was zoo vreemd te denken dat twee zulke uit-
eenloopende naturen haar even teêr, even blijvend konden
liefhebben. Wederom vergeleek zij beiden, zij had zulks
reeds zoo dikwijls te voren gedaan, met die onbewuste
wreedheid welke het menschelijk hart eigen is en steeds
verdiend of onverdiend, de weegschaal doet overhellen
. ten gunste van het beminde wezen; maar ditmaal
voor het eerst scheen het haar toe dat er in de ziel
van haar echtgenoot hoedanigheden sluimerden, die zij
te vergeefs bij haar jongen hooglander zou hebben ge-
zocht. Deze had haar altijd pijn gedaan met zijne
woorden; in alles kwam steeds de woestheid van zijn
ontembaar karakter uit, terwijl de schilder zelfs in zijne
smart geen verwijt voor haar kon vinden, en haar van
den morgen tot den avond met tal van kiesche op-
lettendheden omringde, op eene wijze die het bijna deed
vergelen dat zij van hem kwamen.

Thans zag zij hoe hij afscheid nam van de beide
vrouwen; diep werd de breede hoed op het voorhoofd
gedrukt en hij verwijderde zich met die bevalligheid in
houding en bewegingen, welke zoo goed voegde bij
zijn schilderachtig uiterlijk. Peinzend blikte zij hem na,
tot hij geheel en al uit het oog verdwenen was, en
daarop trad zij een voor een, met lange tussehenpoo-
zingen, al zijne aldaar vereenigde werken langs. Het
was slechts al te waar dat de vroegere bezieling er aan