DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.24588#0427
4ii
schap. En wanneer ons kind geboren is zal er een
gelukkiger tijd voor u aanbreken. »
« Maar voor u ook, niet waar? O! zeg mij, voor
u ook? » smeekte zij, zich aan hem vastklemmende.
« Ja, voor mij ook, lieve, » sprak hij zacht; « voor
mij vooral. »
Tevreden gesteld liet zij zich naar hare vertrekken
terugvoeren, en terwijl hij terugkeerde naar zijne werk-
plaats, sliep zij in met duizenderlei droomen over de
toekomst.
Den volgenden morgen vonden de leerlingen des
meesters hem op een rustbank in zijn atelier uitgestrekt.
« Ik ben een weinig vermoeid van de reis, » zeide
hij met vriendelijken glimlach; « gij moogt er met niemand
over spreken, want ik wil niet dat mijne vrouw zich
verontruste; maar ik zal mij heden vergenoegen u te
zien werken. »
Weken gingen aldus voorbij, zonder dat hij bij
machte was zelf weder het penseel ter hand te nemen;
doch hij smeekte zoozeer om geheimhouding dat er niets
van ter ooren kwam aan Mary Ruthven. Buitengewone
drukten voorwendende liet hij zich telkens bij haar
verontschuldigen, doch aan het middagmaal verscheen
hij, dank zij eene ijzeren wilskracht, . die slechts één
doel voor oogen had : haar de waarheid te verbergen.
Wel vond zij hem anders dan gewoonlijk; maar de
koortsachtige blos op zijne kaken, de buitengewone glans
der oogen, misleidden haar, en zoo brak de dag aan
waarop zij het licht schonk aan haar kind.
Dien avond sleepte haar echtgenoot zich nog voor
het laatst naar hare kamer. Hij liet zich het kind
brengen dat hij teeder kuste, en zette zich daarop
naast de moeder neder, wier hand hij in de zijne klemde.
« Gevoelt gij u nu gelukkig? » vroeg hij den blik
schap. En wanneer ons kind geboren is zal er een
gelukkiger tijd voor u aanbreken. »
« Maar voor u ook, niet waar? O! zeg mij, voor
u ook? » smeekte zij, zich aan hem vastklemmende.
« Ja, voor mij ook, lieve, » sprak hij zacht; « voor
mij vooral. »
Tevreden gesteld liet zij zich naar hare vertrekken
terugvoeren, en terwijl hij terugkeerde naar zijne werk-
plaats, sliep zij in met duizenderlei droomen over de
toekomst.
Den volgenden morgen vonden de leerlingen des
meesters hem op een rustbank in zijn atelier uitgestrekt.
« Ik ben een weinig vermoeid van de reis, » zeide
hij met vriendelijken glimlach; « gij moogt er met niemand
over spreken, want ik wil niet dat mijne vrouw zich
verontruste; maar ik zal mij heden vergenoegen u te
zien werken. »
Weken gingen aldus voorbij, zonder dat hij bij
machte was zelf weder het penseel ter hand te nemen;
doch hij smeekte zoozeer om geheimhouding dat er niets
van ter ooren kwam aan Mary Ruthven. Buitengewone
drukten voorwendende liet hij zich telkens bij haar
verontschuldigen, doch aan het middagmaal verscheen
hij, dank zij eene ijzeren wilskracht, . die slechts één
doel voor oogen had : haar de waarheid te verbergen.
Wel vond zij hem anders dan gewoonlijk; maar de
koortsachtige blos op zijne kaken, de buitengewone glans
der oogen, misleidden haar, en zoo brak de dag aan
waarop zij het licht schonk aan haar kind.
Dien avond sleepte haar echtgenoot zich nog voor
het laatst naar hare kamer. Hij liet zich het kind
brengen dat hij teeder kuste, en zette zich daarop
naast de moeder neder, wier hand hij in de zijne klemde.
« Gevoelt gij u nu gelukkig? » vroeg hij den blik