DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.24588#0595
iDucr bm uiitoenMgsm norm 5cr
door AüG. GlTTÉE.
EEN vak der letteren deed, in de laatste jaren, meer van
zich spreken dan dat der folklore. Op talrijke punten, niet
alleen van Europa, doch ook in de overige werelddeelen,
zag men /o/Wore-maatschappijen tot stand komen; nagenoeg
in alle landen werden folkloristische tijdschriften gesticht ; en,
gelijk men zich germanist of romanist, slavist of arabist noemt,
betitelt men zich tegenwoordig folklorist.
Wat deze vreemde lerm beduidt, weet thans wel iedereen;
ook, dat het Engelsche woord folklore, alles aanduidt, wat door
overlevering bij 't volk bekend is, en die beschaving omvat, tot
welke de menigte, zonder den invloed der wetenschap, gekomen
is. Het woord is zeer elastisch, en daarom eenigszins vaag.
Terwijl onder folklore moet worden verstaan, alles wat tot
het hedendaagsch volksleven behoort met pjn historisi h verband tot
het heidendom en jijn ontwikkeling door de middeleeuwen heen,
begrijpen velen onder folklore, op concreeter wijze, den schat der
sprookjes, sagen en vertellingen, rijmpjes, raadsels, liederen,
spreekwoorden, enz., welke nog bij het volk bekend zijn.
Men heeft dan ook twee klassen onder degenen welke zich
met folklore bezig houden. De meesten vergenoegen zich met
sprookjes, rijmpjes, enz. te verzamelen. Bij velen is dit slechts een
gemakkelijk middel om, zonder moeite, als auteur op te treden.
De andere klas van « folkloristen » zijn zij, wier kennis
der stof zich niet bepaalt bij hetgeen zij, meestal bij toeval, van
het volk afluisterden : hunne kennis berust meer op wat zij,
door ernstigen en volhardenden arbeid, uit talrijke werken leerden
omtrent de geschiedenis van het volksleven in hun eigen land
en in den vreemde. De folklorist dient zich in vele talen, in de
volksgeschiedenis van den ouden en van den nieuwen tijd, alsmede
in de geschiedenis der letterkunde op zijn gemak te gevoelen.
door AüG. GlTTÉE.
EEN vak der letteren deed, in de laatste jaren, meer van
zich spreken dan dat der folklore. Op talrijke punten, niet
alleen van Europa, doch ook in de overige werelddeelen,
zag men /o/Wore-maatschappijen tot stand komen; nagenoeg
in alle landen werden folkloristische tijdschriften gesticht ; en,
gelijk men zich germanist of romanist, slavist of arabist noemt,
betitelt men zich tegenwoordig folklorist.
Wat deze vreemde lerm beduidt, weet thans wel iedereen;
ook, dat het Engelsche woord folklore, alles aanduidt, wat door
overlevering bij 't volk bekend is, en die beschaving omvat, tot
welke de menigte, zonder den invloed der wetenschap, gekomen
is. Het woord is zeer elastisch, en daarom eenigszins vaag.
Terwijl onder folklore moet worden verstaan, alles wat tot
het hedendaagsch volksleven behoort met pjn historisi h verband tot
het heidendom en jijn ontwikkeling door de middeleeuwen heen,
begrijpen velen onder folklore, op concreeter wijze, den schat der
sprookjes, sagen en vertellingen, rijmpjes, raadsels, liederen,
spreekwoorden, enz., welke nog bij het volk bekend zijn.
Men heeft dan ook twee klassen onder degenen welke zich
met folklore bezig houden. De meesten vergenoegen zich met
sprookjes, rijmpjes, enz. te verzamelen. Bij velen is dit slechts een
gemakkelijk middel om, zonder moeite, als auteur op te treden.
De andere klas van « folkloristen » zijn zij, wier kennis
der stof zich niet bepaalt bij hetgeen zij, meestal bij toeval, van
het volk afluisterden : hunne kennis berust meer op wat zij,
door ernstigen en volhardenden arbeid, uit talrijke werken leerden
omtrent de geschiedenis van het volksleven in hun eigen land
en in den vreemde. De folklorist dient zich in vele talen, in de
volksgeschiedenis van den ouden en van den nieuwen tijd, alsmede
in de geschiedenis der letterkunde op zijn gemak te gevoelen.