DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.26592#0119
DE OUDNOORDSCHE BESCHAVING. 107
deurschilderingen, ontleend aan de legende der Völsungs.
Schier nergens vindt men op geestelijk gebied zulke
schoone opvattingen van ziel en godheid als bij de
Noormannen. In de Voluspa zien wij dat de ziel,
de fylga (volgster), aan het lichaam overleeft, dat de
goeden in eene plaats van geluk voortleven, terwijl de
kwaden in eene andere plaats geteisterd worden of
elders in lichamen voortbestaan. Vandaar de feesten op
de graven der overledenen, de eetmalen waaraan de ziel,
zoo ’t scheen, deelnam en waartegen pausen en conciliën
zoo hevig zijn opgekomen. Dn Noren erkenden één
opperwezen, den hoogen God, Tiwas Nauwelijks zijn
de helden, de dwergen geschapen, of zij richten outaren
op; meermaals in het jaar worden er offers aan de góden
opgedragen door priesters en priesteressen, die in wel-
versierde tempels of « hoven » hun ambt van waarzegger,
offeraar en scheidsman uitoefenen.
Vooral op Redelijk gebied dwingt de Oudnoordsche
beschaving bewondering af. In deze gedachte deelt ook
prof. W. JORDAN (1) : « Diese Spruchsammlung (Hav.)
widerlegt siegreich die immer noch landlaufige Fabel
von der Barbarei unserer heidnischen Vorfahren. Zwar
stöszt man zuweilen auch auf Ratschlage von hart-
anmutender Selbstsucht; überwiegend aber ist eine gesunde
Lebensklugheit, eine Sittenlehre von edlem Kern, die
in Mahnungen zu weisern Maszhalten und in oft über-
raschend feinen Gesellschafts- und Anstandsregeln ihren
Ausdruck findet. »
Inderdaad, onder andere, leeren we uit de Edda’s,
dat de Noren den roem in vreemde landen hoog op prijs
stelden :
(i) Die Edda, 210 aufl. Frankfurt a. M. 1890, .y. 227.
deurschilderingen, ontleend aan de legende der Völsungs.
Schier nergens vindt men op geestelijk gebied zulke
schoone opvattingen van ziel en godheid als bij de
Noormannen. In de Voluspa zien wij dat de ziel,
de fylga (volgster), aan het lichaam overleeft, dat de
goeden in eene plaats van geluk voortleven, terwijl de
kwaden in eene andere plaats geteisterd worden of
elders in lichamen voortbestaan. Vandaar de feesten op
de graven der overledenen, de eetmalen waaraan de ziel,
zoo ’t scheen, deelnam en waartegen pausen en conciliën
zoo hevig zijn opgekomen. Dn Noren erkenden één
opperwezen, den hoogen God, Tiwas Nauwelijks zijn
de helden, de dwergen geschapen, of zij richten outaren
op; meermaals in het jaar worden er offers aan de góden
opgedragen door priesters en priesteressen, die in wel-
versierde tempels of « hoven » hun ambt van waarzegger,
offeraar en scheidsman uitoefenen.
Vooral op Redelijk gebied dwingt de Oudnoordsche
beschaving bewondering af. In deze gedachte deelt ook
prof. W. JORDAN (1) : « Diese Spruchsammlung (Hav.)
widerlegt siegreich die immer noch landlaufige Fabel
von der Barbarei unserer heidnischen Vorfahren. Zwar
stöszt man zuweilen auch auf Ratschlage von hart-
anmutender Selbstsucht; überwiegend aber ist eine gesunde
Lebensklugheit, eine Sittenlehre von edlem Kern, die
in Mahnungen zu weisern Maszhalten und in oft über-
raschend feinen Gesellschafts- und Anstandsregeln ihren
Ausdruck findet. »
Inderdaad, onder andere, leeren we uit de Edda’s,
dat de Noren den roem in vreemde landen hoog op prijs
stelden :
(i) Die Edda, 210 aufl. Frankfurt a. M. 1890, .y. 227.