DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.26592#0314
RUDOLF BAUMBACH.
299
in den hemel zouden laten : ze zouden zich heel fatsoen-
lijk gedragen.
De engelen hadden medelijden met hen, en daar
de kleine zwarte kereltjes hun bevielen, meenden ze,
dat ze die arme duivels wel dat onschuldig genoegen
mochten gunnen. Een van hen wist, waar de jakobs-
ladder staat; die sleurden ze uit de rommelkamer (Sl Pieter
was gelukkig nog niet ontwaakt), heschen ze boven de
omheining en lieten ze in de hel af. Aanstonds klau-
terden de staartdragende kereltjes op de sporten gelijk
apen naar omhoog, de engelen reikten hun de handen,
en zoo kwamen de duivels op de hemelwei.
In ’t begin gedroegen ze zich zeer fatsoenlijk. Ze
stapten zeer beleefd voort en droegen hun staarten als
slepen op den arm, gelijk hun grootmoeder, die zeer
op fatsoen gesteld is, het hun geleerd had. Lang duurde
het echter niet of ze werden uitgelaten, maakten kuren
en bokkesprongen en schreeuwden daarbij als echt
duivelsgebroed De brave maan, die vriendelijk uit een
hemelvenster keek, lachten ze uit, staken de tong naar
haar uit en zetten haar lange neuzen, en eindelijk
begonnen ze de bloemen, die op de weide groeiden,
uit te rukken en beneden op de aarde te gooien.
Thans werden de engeltjes bang, en ze berouwden
het bitter, dat ze de leelijke gasten in den hemel gelaten
hadden. Ze smeekten en dreigden, maar de duivels
bekreunden zich om niets en gedroegen zich nog erger.
Toen wekten de engelen in hun angst den heili-
gen Petrus en bekenden hem, wat ze gedaan hadden.
Deze sloeg van verwondering de handen in elkaar, toen
hij het wangedrag van de duivels vernam. « De poort
in ! » donderde hij, en de kleine slopen met hangende
vleugelen door de poort in den hemel. Dan riep S1 Pieter
een paar sterke engelen tot zich. Deze vingen het
299
in den hemel zouden laten : ze zouden zich heel fatsoen-
lijk gedragen.
De engelen hadden medelijden met hen, en daar
de kleine zwarte kereltjes hun bevielen, meenden ze,
dat ze die arme duivels wel dat onschuldig genoegen
mochten gunnen. Een van hen wist, waar de jakobs-
ladder staat; die sleurden ze uit de rommelkamer (Sl Pieter
was gelukkig nog niet ontwaakt), heschen ze boven de
omheining en lieten ze in de hel af. Aanstonds klau-
terden de staartdragende kereltjes op de sporten gelijk
apen naar omhoog, de engelen reikten hun de handen,
en zoo kwamen de duivels op de hemelwei.
In ’t begin gedroegen ze zich zeer fatsoenlijk. Ze
stapten zeer beleefd voort en droegen hun staarten als
slepen op den arm, gelijk hun grootmoeder, die zeer
op fatsoen gesteld is, het hun geleerd had. Lang duurde
het echter niet of ze werden uitgelaten, maakten kuren
en bokkesprongen en schreeuwden daarbij als echt
duivelsgebroed De brave maan, die vriendelijk uit een
hemelvenster keek, lachten ze uit, staken de tong naar
haar uit en zetten haar lange neuzen, en eindelijk
begonnen ze de bloemen, die op de weide groeiden,
uit te rukken en beneden op de aarde te gooien.
Thans werden de engeltjes bang, en ze berouwden
het bitter, dat ze de leelijke gasten in den hemel gelaten
hadden. Ze smeekten en dreigden, maar de duivels
bekreunden zich om niets en gedroegen zich nog erger.
Toen wekten de engelen in hun angst den heili-
gen Petrus en bekenden hem, wat ze gedaan hadden.
Deze sloeg van verwondering de handen in elkaar, toen
hij het wangedrag van de duivels vernam. « De poort
in ! » donderde hij, en de kleine slopen met hangende
vleugelen door de poort in den hemel. Dan riep S1 Pieter
een paar sterke engelen tot zich. Deze vingen het