Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1886)

•ό

ΜΟΓΣΙΚΗ ΕΡ1Σ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΠΡΟΣ ΜΑΡΣΥΑΝ

4

Απόλλωνα συμμετρικώς άντιστοιχοΟσα, ή του
Απόλλωνος αδελφή Άρτεμις, έν στικτώ ποδήρει
χιτώνι μετά διπλοΐδος, φαρέτραν όπισθεν φέρουσα
και δάδα άνημμένην έν τη δεξιά ίσταται έπι του
δένδρου έρειδομένη, παρ' ω ο Μαρσύας, κοσμείται
δέ διά στροφίου περί τήν κόμην, περιδεραίου και
ψελλίων περί τους βραχίονας.Εικονίζεται και αΰτη
μετά προσοχής τοΟ αύλοΰντος άκροωμένη. Έν τω
μέσω της παραστάσεως ακριβώς και πρό της Αθη-
νάς ιπταμένη Νίκη, έν ποδήρει διαφανεί χιτώνι,
τη θεά ταινίαν ώσεί προσφέρουσα. Ή προς τήν
ΆΟηνάν της Νίκης πτήσις εις άλλοίαν δλως της
παραστάσεως έρμηνείαν θα ήγεν, εάν ήδύνατό πως
νά στηριχθή ή ύπόΟεσις δτι ούχΐ ή προς τον Απόλ-
λωνα έ'ρις έν τή εΐκόνι παρίσταται, άλλ ή το Μυ-
ρώνειον έργον έκεΓνο προκαλέσασα της Αθηνάς
προς τον Μαρσύαν- αλλά περι τούτου πλείω έν
τοϊς έξης. Επίσης δέ και έάν το δεύτερον έν τή
εΐκόνι ημών ή τό τρίτον της έριδος στάδιον εΐκονί-
ζετο, διότι παράδοξον όντως τότε Οά ήτο έάν άλλος
τις ή ο νικών θεός ύπο της Νίκης έστεφανοΟτο.
Και τέλος έάν μή γνωστόν ήτο δτι οι αρχαίοι γρα-
φείς ούχ_ί σπανίως τήν παράδοσιν, δπου αΰτη δεν
έκινδύνευεν ολοσχερώς, της συμμετρίας χάριν ή
άλλου τίνος τεχνικού λόγου, παρέβλεπαν. Και αλη-
θώς έν τή ήμετέρα εΐκόνι ή συμμετρία έτηρήΟη
όσον σπανίως έπιτυχώς. Εχομεν τήν Νίκην έν τώ
μέσω και εκατέρωθεν άνά δύω καΟημένας και δύω
ίσταμένας μορφάς. Ή δλη παράστασις έκκλίνει
από της Νίκης εκατέρωθεν ούτω συμμετρικώς ώσα-
νεί ήτο έν άετώματι. Δι δμοιον λόγον προφανώς έν
τή ωραία εΐκόνι τή δημοσιευθείση έν Μοη. οΐβΐΐ'ϊηβΐ.
VIII 42, ένθα παρεμφερής ύπόΟεσις εικονίζεται, ή
Νίκη ί'σταται όπισθεν της Αθηνάς και πρό του
Έρμου, ώσανεί πράς τούτον διελέγετο ! Άλλαι περι
τούτου έρμηνεϊαι ολίγον πείΟουσι.

Άλλ' επανέλθω μεν έπι τήν ήμετέραν παράστα-
σιν ήν και ούτως μεν ούδόλως ήθέλομεν όκνήση
εις τάς παραστάσεις έκείνας νά κατατάξωμεν τάς
είκονιζούσας τήν πράς τόν'Απόλλωνα τοΟΜαρσύου
μουσικήν έριδα και ύπαγάγη ταύτην εις τήν πρώ-
την τών παραστάσεων τούτων κατηγορίαν, άσφα-
λέστερον δμως εις τούτο χωροΟμεν άφοΰ ετερός
τις πρό ήμών, δεξιώτερος ερμηνευτής, τήν δδον
προελείανεν. Όμοία δηλαδή περίπου είκών, ήν, ΐ'να

τήν σύγκρισιν ΰποβοηθήσο^μεν, και άναδηυ.οσιεύο-
μεν έν πίνακι παρενΟέτω, φέρεται και επί άγγείου
τίνος έκ τών της κάτω Ιταλίας, δημοσιευθείσα
κατ' έπανάληψιν (1) και έρμηνευΟείσα διαφοροτρό-
πως. Τήν ομοιότητα της ημετέρας παραστάσεως
προς τήν του άγγείου τούτου θεωροΟμεν ίκανώς
δρατήν, δπως έμπιστευθώμεν εις τήν άπλήν της
εικόνος παράΟεσιν.

"Οτι οί γραφείς άμφοτέρων τών εικόνων τούτων
τήν αυτήν παράστασιν άντέγραφον φαίνεται ήμίν
και έξ άλλων δήλον, άλλά και έκ τών μικρών
παραλλαγών αί'τινες άπαντώσι έπι τών δύω τού-
των ομοίων σχεδόν άντιγραφών. Ή έ'λλειψις της
Νίκης λ. χ. έπι τοΟ έκ της κάτω Ιταλίας άγγείου
δεν Οά παράσχη πράγματα τοίς γινώσκουσιν δπό-
σαι συνήθως άπαντώσι παραλλαγαί έπι άντιγραφών
μιάς και της αύτής πρωτοτύπου εικόνος. Και έν
τώ ήυ.ετέρω αύΟω μεν (ιδία έπι τών παραστάσεων
του δευτέρου της άμίλλης σταδίου) δραταί είσι
τοιαυται πάμπολλαι' άλλ' έξόχ_ως αίσΟηταί είσι έπι
άλλων παραστάσεων ώς λ. χ. έπι τών είκονιζου-
σών τόν Άδην («ϋίβ ϋηίβρνβΐΐ») ών πλείονα τοΟ
ένάς διεσώθησαν ήμίν ενός πρωτοτύπου άντίγραφα.
Εξαιρέσει της έλλείψεως της Νίκης και της δια-
φόρου της Αθηνάς στάσεως, κατά τά άλλα εχομεν
εντελώς δμοίαν παράστασιν. Ή είκών αΰτη τοΰ* ές"
Ιταλίας άγγείου, ήρμηνεύΟη, ώς είπομεν, κατά
οιάφορον εκάστοτε τρόπον, δι 6 και Οά έπιτραπη
ίσως ήμίν ή έν συντόμω έρμηνειών τίνων άνα-
Οεώρησις.—Οί γάλλοι λ. χ_. έρμηνευταί ί,εηοΓ-
πηιηΐ και (3β νϊΐΐθ—και παραλείπομεν τών άρχαιο-
τέρων τάς έρμηνείας — ούγ\ τήν ερ.ιν έν τή εΐκόνι
βλέπουσι,τήν τοΟ Απόλλωνος προς τόν Μαρσύαν,
άλλά τήν της Αθηνάς προς τόν Σιληνόν «Μί-
η&ννβ δβιτιΐοΐβ νοιιΐοίι· ίταρρβΓ ΜαΓ«γα&, οοπιπιβ
(3αη8 1β ^ΐΌαρβ ρΐάοβ α ΓΑοτοροΙβ (ΓΑίΙιβηβδ» (2).
Οί γάλλοι άρχαιολόγοι άνευρίσκουσι και ένταΰΟα

(1) ΗαηοΛΓνίΠβ: άηΐ. ΕΙγ.Τ. IV. ρΐ. 64. ΡάδδβΓΪ: ΡΐοΙ. ΕΙγ.
Ταν. 235. ΙηξΙηΓαιηί: ναδ. ΓιΙΙ. Ταν. 328. ΙιβιιοπηαηΙ <3ΐ οίο
νίΙΙβ: ΕΠίβ 0<5ι·αιτιυ£ΐ'. Τ. II. Ρ1. 69 έξ οΖ έγένετο] και ή ημετέρα
ανατύποϋσις.

(2) Καιά τό -ολυΟρΰλητον εκείνο το·ϊ Παυσ. χωρίον (I. 24. 4 )
« Ενταύθα 'ΑΟηνϊ πεποίηται τόν Σιληνόν Μαρσύαν παίονσα οτι δη
τούς αυλούς άνέλοιτο ερρϊφΟαι σφας της Οεου βουλομένης » ένθα τά
ουσερμη'νευτον «παίουσα» και «έπιοΰσα » (ΒΐΊΙήη) έγένετο' ποτε και
«πτοούσα» (Η) επ' έσχατων δέ και «άναπαΰουσα» (Ννίεκοΐβΐ') «Μαρ-
σύαν αΰλοΰντα άναπαύουσα» ΝλοΙπ'. (1. 1ί. §. (ΙοΓ λνίδδβηδοΙίαΓίεη

ζα αοΙΙίη^βη Ν. 10. 1885.