DOI article:
Kumanudēs, Stephanos A.: Epigraphai Athēnōn, Amorgou kai Gytheiou
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.14590#0037
53
ΕΠΙΓΡΑΦΑΙ ΑΘΗΝΩΝ, ΑΜΟΡΓΟΥ ΚΑΙ ΓΥΘΕΙΟΥ
54
των πάντων διέλαβεν δχι παρέργως δ της ενταύθα
Γαλλικής σχολής διευθυντής Ρ. ΡοιιοίΐΓί, έν Βιιΐΐ.
ιΐο οοιτ. ΚθΙΙ. του έτους 1883, (σελ. 506 και ες.)
και έπεβάλετο ν' απόδειξη, οτι ή λατρεία του μει-
λιχίου Διός ήτο έν Πειραιει1 δχι δημοσία, άλλα
ιδιωτική σωματείων τινών (ήτοι αδελφάτων) ώς
ξένη έλθοΰσα εκ της Συρίας και ή αυτή τή του
Βάαλ-Μιλίκ, Μελέκ, Μολόχ, δ δνομα ένορα και
έν τω Έλληνικώ επιθέτω μειίίχιοο^ σκοπίμως
υ.ετειληα.υ.ένω υπό των ξένων, άφομοιούντων τάς
Οεότητάς των προς τάς των Ελλήνων- εικάζει δε
ταΰτα έξ άλλων τε τεκμηρίων ά παρέχουσιν έπι-
γραφαι της Δήλου, 'Ρόδου και Κύπρου, τόπων δε-
δομένων ξένους πολλούς κατ'έμπορίαν, και μάλι-
στα έκ του δ'τι ουδείς των άναΟέντων τά εν Πει-
ραιεϊ' ευρεθέντα μαρμάρινα άναΟήματα έχει εις τό
ίδιον δνομά του προσκείμενον και δημοτικόν της
Αττικής. — Αλλά δ Άλιμούσιος Θουκυδίδης (1,
126) ιστόρησε τάδε, ά αδύνατον βέβαια νά ήγνόει
Ό κ. ΡοιιοαιΊ, παρέδραμε δε εκών" « ε'στι γάο και
Άθηναίοις Διάσια ά καλείται Διός εορτή Μειλιχίου
μεγίστη, εξω της πόλεως, έν ή τζανόη^εί θύουσι »
κτλ. ωσαύτως και το οτι ό Ξενοφών ό Έρχιεύς
έ'Ουέ ποτε τώ Μειλινίω Δι'ί' έν Αθήναις, (ίδε Ανάο.
7, 8, 4). Ταΰτα θάήτο σκόπιμον νά συνόυασΟώσι
πρός τε τά ανωτέρου παρ ημών παρατεΟέν χωρίον
του Παυσανίου περί «αρχαίου βωμού» και πρός
τον νυν έκδιδόμενον ό'ρον, τον ευρεθέντα δ'χι έν
ΙΙειραιεί, τόπω έπιδημούντων ξένων, προς δέ τού-
τοις νά ληφΟή ύπ όψιν και τό έπίθετον αυτό
μει7α'χιος και μείλιχος, όπερ ήδη παρ Ομήρω και
Ησιόδω ον συχνόν κατά τήν γνωστήν σημασίαν
του, άπεδίδετο και εις άλλους παρά τον Δία Ελ-
ληνικούς θεούς, επί πάσι δέ νά συμπαραληφθώσιν
εις τήν του πράγματος έξέτασιν τά άνωτέρω εις ά
παρεπέμψαμεν χωρία του Παυσανίου (Κορινθ. 9,
6 και 20, 1) ιδίως δέ και τά έν Άχαϊκοις 19,22
ίστορούμενα περι Μειλίχου του παρά τάς Πάτρας
ποταμού και τών εκεί ποτε τελουμένων ανθρωπο-
θυσιών, ίνα φανή ούτως, αν μία μόνον λατρεία
' Εϊ δε και έν ~άστ; Άττικί) και τϊ) αλλτ) Ελλάδι, δεν εκφρά-
ζεται ό συγγραφεύς της πραγματεία;, μάλιστα δε γράφει· ηοΐΐδ Ιαϊδ-
*6Γοηδ άβ οόΐέ 1β5 ίηΐ6Γρι·έΙαΙϊοη8, ςαβ Ιβδ ΓθΠςϊοηδ ΙιβΙΙέηϊ-
ίμίθδ (Ιοηη&ϊβηΙ αιι ηοπι άβ ΜΠίοΙιϊοδ; ηοαδ ηουδ βοΓηβΓοηδ
βυχ Γβηδεϊ^ηεηιβι Ιδ ςυο ίΌαπιι'δδβηΙ Ιβδ ιηοηαπιβηΐδ ϋα Ρΐτέβ,
ροιιν τεεΗετεΙιεν Γοηοίηβ εϊ Ια ηαΐηνε άε εε ειιΙΙε.
Μειλιχίου Διός ύπήρχεν έν Αττική και τή άλλη
Ελλάδι, ή δύο διαφόρου φύσεως και καταγούγής.
Άλλά ταύτα συντόμως ήμεΓς ενταύθα έκθέντες
και πολλά παραλείψαντες, δεν φανταζόμεθα, οτι δι'
αυτών δριστικήν τινα διαλεύκανσιν έπηνέγκαμεν.
Αυτός δ κ. ΡοιιοιίΓΐ είναι μάλλον δίκαιος νά γράψη
περιληπτικώτερον και άγάγη τό ζήτημα ό έ'θεσεν
εις λύσιν τινά ευλόγως άποδεκτήν.
9
Η I Ε Ρ Ο . . .
Α ί Ο Π...
Στήλης λίθου πεντελικου τεμά/ιον πάντοθεν ελ-
λιπές, ύψους 0/11, πλάτους 0,10, πάχους 0,0ο,
εύρεθέν έν Αθήναις περί τήν Άκρόπολιν, έδωρήθη
τή Αρχ. Εταιρία ύπό Νικολάου Αύδή. 'χ\νο:>τάτω
σώζει μέρος μικρόν γείσου μετά κυματίου και υπ7
αυτό έχει τάς αρχάς δύο μόνον στίχο_>ν, ώς όρών-
ται ένταυθα, όπερ βέβαιον, διότι προ τοΟ Η και
του Α μένει ετι μικρόν μέρος του λίθου κενόν.
Ύπο τά γοάυ.υ.ατα έν Βαθύτερα ολίγον επιφάνεια
υπάρχει άνάγλυπτός τις και κυκλοτερής έξοχή
ωσάν ταινία, ην κατά πρώτην πρόσοψιν εκλαμβά-
νει τις ώς υπόλειμμα τοξοειδούς ποτέ καυάοας,
αλλά προσέ/ων εις άλλην λοξώς προς τ' αριστερά
τω δρώντι ραβδοειδη έξοχήν χωροΟσαν άνω μέχρι
της πρώτης κεραίας του Α, πείθεται (εγώ τουλά-
χιστον έπείσθην], δ'τι αύτη μεν είναι άκρον δόρα-
τος, ή δέ κυκλοτερής γλυφή μέρος λοφιάς κρά-
νους1, και ούτω υποθέτει ευλόγως, δ'τι Αθηνά τις
πιθανώς ήτό ποτε επί του λίθου εικονισμένη, βλέ-
πουσα πρός τά δεξιά,και ποιουσά τι,ή έν σχέσει ούσα
πρός τινα άλλην έκλιπουσαν μορφήν, και ότι άνα-
θηματικήν τινα στήλην ή ψηφίσματος Αττικού*
άνω μέρος μετά γλυφής έ'χομεν ενώπιον μας, και
κατά ταύτα συυ,πληρωτέοι οί δύο κολοβοί στίχοι,
δ'περ δ'μως δυσχερέστατον, ή μάλλον ειπείν, αδύ-
νατον" δι'ό ούδ' επιχειρώ τινα συμπλήρωσιν έγώ,
καθ' όσον ουδέν ωφελεί1 νά συμπληρωθώσι τά ΑΙ_ΟΡ
Άλωπ(εκήθεν) φέρ'ειπείν, ή τι άλλο, άφοΰ τά μέν
Α1_0 δύνανται νά είναι και τέλος λέξεως τίνος ή
' Γλυφή καμάρας έν λίθω ε/οντι προευκλείδεια γράμματα δεν άπαντα,
δσον ενθυμούμαι, συχνότατα δέ έν έπιτυμβ'αις στη'λαις τών "Ρωμαϊκών
χρονών.
ΕΠΙΓΡΑΦΑΙ ΑΘΗΝΩΝ, ΑΜΟΡΓΟΥ ΚΑΙ ΓΥΘΕΙΟΥ
54
των πάντων διέλαβεν δχι παρέργως δ της ενταύθα
Γαλλικής σχολής διευθυντής Ρ. ΡοιιοίΐΓί, έν Βιιΐΐ.
ιΐο οοιτ. ΚθΙΙ. του έτους 1883, (σελ. 506 και ες.)
και έπεβάλετο ν' απόδειξη, οτι ή λατρεία του μει-
λιχίου Διός ήτο έν Πειραιει1 δχι δημοσία, άλλα
ιδιωτική σωματείων τινών (ήτοι αδελφάτων) ώς
ξένη έλθοΰσα εκ της Συρίας και ή αυτή τή του
Βάαλ-Μιλίκ, Μελέκ, Μολόχ, δ δνομα ένορα και
έν τω Έλληνικώ επιθέτω μειίίχιοο^ σκοπίμως
υ.ετειληα.υ.ένω υπό των ξένων, άφομοιούντων τάς
Οεότητάς των προς τάς των Ελλήνων- εικάζει δε
ταΰτα έξ άλλων τε τεκμηρίων ά παρέχουσιν έπι-
γραφαι της Δήλου, 'Ρόδου και Κύπρου, τόπων δε-
δομένων ξένους πολλούς κατ'έμπορίαν, και μάλι-
στα έκ του δ'τι ουδείς των άναΟέντων τά εν Πει-
ραιεϊ' ευρεθέντα μαρμάρινα άναΟήματα έχει εις τό
ίδιον δνομά του προσκείμενον και δημοτικόν της
Αττικής. — Αλλά δ Άλιμούσιος Θουκυδίδης (1,
126) ιστόρησε τάδε, ά αδύνατον βέβαια νά ήγνόει
Ό κ. ΡοιιοαιΊ, παρέδραμε δε εκών" « ε'στι γάο και
Άθηναίοις Διάσια ά καλείται Διός εορτή Μειλιχίου
μεγίστη, εξω της πόλεως, έν ή τζανόη^εί θύουσι »
κτλ. ωσαύτως και το οτι ό Ξενοφών ό Έρχιεύς
έ'Ουέ ποτε τώ Μειλινίω Δι'ί' έν Αθήναις, (ίδε Ανάο.
7, 8, 4). Ταΰτα θάήτο σκόπιμον νά συνόυασΟώσι
πρός τε τά ανωτέρου παρ ημών παρατεΟέν χωρίον
του Παυσανίου περί «αρχαίου βωμού» και πρός
τον νυν έκδιδόμενον ό'ρον, τον ευρεθέντα δ'χι έν
ΙΙειραιεί, τόπω έπιδημούντων ξένων, προς δέ τού-
τοις νά ληφΟή ύπ όψιν και τό έπίθετον αυτό
μει7α'χιος και μείλιχος, όπερ ήδη παρ Ομήρω και
Ησιόδω ον συχνόν κατά τήν γνωστήν σημασίαν
του, άπεδίδετο και εις άλλους παρά τον Δία Ελ-
ληνικούς θεούς, επί πάσι δέ νά συμπαραληφθώσιν
εις τήν του πράγματος έξέτασιν τά άνωτέρω εις ά
παρεπέμψαμεν χωρία του Παυσανίου (Κορινθ. 9,
6 και 20, 1) ιδίως δέ και τά έν Άχαϊκοις 19,22
ίστορούμενα περι Μειλίχου του παρά τάς Πάτρας
ποταμού και τών εκεί ποτε τελουμένων ανθρωπο-
θυσιών, ίνα φανή ούτως, αν μία μόνον λατρεία
' Εϊ δε και έν ~άστ; Άττικί) και τϊ) αλλτ) Ελλάδι, δεν εκφρά-
ζεται ό συγγραφεύς της πραγματεία;, μάλιστα δε γράφει· ηοΐΐδ Ιαϊδ-
*6Γοηδ άβ οόΐέ 1β5 ίηΐ6Γρι·έΙαΙϊοη8, ςαβ Ιβδ ΓθΠςϊοηδ ΙιβΙΙέηϊ-
ίμίθδ (Ιοηη&ϊβηΙ αιι ηοπι άβ ΜΠίοΙιϊοδ; ηοαδ ηουδ βοΓηβΓοηδ
βυχ Γβηδεϊ^ηεηιβι Ιδ ςυο ίΌαπιι'δδβηΙ Ιβδ ιηοηαπιβηΐδ ϋα Ρΐτέβ,
ροιιν τεεΗετεΙιεν Γοηοίηβ εϊ Ια ηαΐηνε άε εε ειιΙΙε.
Μειλιχίου Διός ύπήρχεν έν Αττική και τή άλλη
Ελλάδι, ή δύο διαφόρου φύσεως και καταγούγής.
Άλλά ταύτα συντόμως ήμεΓς ενταύθα έκθέντες
και πολλά παραλείψαντες, δεν φανταζόμεθα, οτι δι'
αυτών δριστικήν τινα διαλεύκανσιν έπηνέγκαμεν.
Αυτός δ κ. ΡοιιοιίΓΐ είναι μάλλον δίκαιος νά γράψη
περιληπτικώτερον και άγάγη τό ζήτημα ό έ'θεσεν
εις λύσιν τινά ευλόγως άποδεκτήν.
9
Η I Ε Ρ Ο . . .
Α ί Ο Π...
Στήλης λίθου πεντελικου τεμά/ιον πάντοθεν ελ-
λιπές, ύψους 0/11, πλάτους 0,10, πάχους 0,0ο,
εύρεθέν έν Αθήναις περί τήν Άκρόπολιν, έδωρήθη
τή Αρχ. Εταιρία ύπό Νικολάου Αύδή. 'χ\νο:>τάτω
σώζει μέρος μικρόν γείσου μετά κυματίου και υπ7
αυτό έχει τάς αρχάς δύο μόνον στίχο_>ν, ώς όρών-
ται ένταυθα, όπερ βέβαιον, διότι προ τοΟ Η και
του Α μένει ετι μικρόν μέρος του λίθου κενόν.
Ύπο τά γοάυ.υ.ατα έν Βαθύτερα ολίγον επιφάνεια
υπάρχει άνάγλυπτός τις και κυκλοτερής έξοχή
ωσάν ταινία, ην κατά πρώτην πρόσοψιν εκλαμβά-
νει τις ώς υπόλειμμα τοξοειδούς ποτέ καυάοας,
αλλά προσέ/ων εις άλλην λοξώς προς τ' αριστερά
τω δρώντι ραβδοειδη έξοχήν χωροΟσαν άνω μέχρι
της πρώτης κεραίας του Α, πείθεται (εγώ τουλά-
χιστον έπείσθην], δ'τι αύτη μεν είναι άκρον δόρα-
τος, ή δέ κυκλοτερής γλυφή μέρος λοφιάς κρά-
νους1, και ούτω υποθέτει ευλόγως, δ'τι Αθηνά τις
πιθανώς ήτό ποτε επί του λίθου εικονισμένη, βλέ-
πουσα πρός τά δεξιά,και ποιουσά τι,ή έν σχέσει ούσα
πρός τινα άλλην έκλιπουσαν μορφήν, και ότι άνα-
θηματικήν τινα στήλην ή ψηφίσματος Αττικού*
άνω μέρος μετά γλυφής έ'χομεν ενώπιον μας, και
κατά ταύτα συυ,πληρωτέοι οί δύο κολοβοί στίχοι,
δ'περ δ'μως δυσχερέστατον, ή μάλλον ειπείν, αδύ-
νατον" δι'ό ούδ' επιχειρώ τινα συμπλήρωσιν έγώ,
καθ' όσον ουδέν ωφελεί1 νά συμπληρωθώσι τά ΑΙ_ΟΡ
Άλωπ(εκήθεν) φέρ'ειπείν, ή τι άλλο, άφοΰ τά μέν
Α1_0 δύνανται νά είναι και τέλος λέξεως τίνος ή
' Γλυφή καμάρας έν λίθω ε/οντι προευκλείδεια γράμματα δεν άπαντα,
δσον ενθυμούμαι, συχνότατα δέ έν έπιτυμβ'αις στη'λαις τών "Ρωμαϊκών
χρονών.