Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1889)

ΕΠΙΓΡΑΦΑΙ

ΑΘΗΝΩΝ, ΑΜΟΡΓΟΥ ΚΑΙ ΓΥΘΕΙΟΥ

ι.

Η I Ε Ρ Ο Η:
Δ I Ο 5 .· Μ I
V I Χ I Ο.Α
Η *:Α Θ Η Η
5 Α I Α $

Στήλη τετραγωνική λίθου ΠεντελικοΟ, ύψους
0,78, πλάτους 0,2ο, πάχους 0,14, δλως άκό-
σμητος άρχιτεκτονικώς και λελαςευμένη τραχέως
τάς τεσσάρας πλευράς, μόνον οέ άνωτάτω της
πρόσθιας όψεως, ενθα τά γράμματα, λελειασμένη,
άλλα και έκεί ντεπ^ (καθώς λέγουν οί σημε-
ρινοί παρ'ήμιν λιθοκόποι), ε/ει τά ανωτέρω ώς
πιστότατα άποδεδομένα προευκλείοεια γράμματα.

Ευρέθη παρά τους βορειοανατολικούς των Αθη-
νών Αμπελοκήπους, εν τή περιοχή του έριουρ-
γείου του Σπυρίδ. Πυρόή, έντος φρέατος παλαιού,
και έδωρήθη πάνυ προθύμως τή Άρχαιολ. Έται-
ρια ύπο του ιοιοκτητου. Σώζεται οε αολαοής, και
τό "/άραγμα των γραμμάτων κανονικώτατον έπ αύ-
τη; όοάται και άκριβέστατον" μόνον δε αί όχι πολύ
εμφανείς διπλαϊ" στιγμαί, αί έν τοΐ'ς στίχοις β , γ
και δ' δεν είναι, όπως έν τω α στίχω ακριβώς
κάθετοι, άλλ'ολίγον τι λοξώς τεθειμέναι και ώσάν
στενοχωρημεναι. Έτι λέγω , ότι μετά τό Α τοΟ
γ' στί/ου ύπάρ/ει ώς ενός γράμματος δεκτική επι-
φάνεια λίθου δλως κενή.

Έπολυλόγησα οέ ούτω παρά τήν συνήθειάν μου,
περί τούτων, διότι μεταγραφομένη ή όλη επιγραφή
μικροίς γράμμασι και λέγουσα"

Η'.ερον:
Διός:ΐΑΐ-
λιχίο/α-
γ;ς.· 'Αθην-
5 αίας.

φανερώνει μεν σαφώς, ότι ό έ'χων αύτήν λίθος είναι
όρος, (ήτοι όρόσημον, ώς λέγομεν τήν σήμερον)
ιερού τίνος, κοινού τω μειλιχίω Δι'ί' και τή 1 Αθήνα,

ώς συννάοις ή συμβώμοις θεοΐς, άφίνει δε όλοος
ακατάληπτα και αίνιγματώδη τά τρία εκείνα γράμ-
ματα α-ης, και πρέπει δια τούτο άλλοι, έχοντες
παρ'έμοΰ τάς δοθείσας πληροφορίας,νά κοπιάσωσιν
άκόμη προς τελείαν αυτής κατάληψιν, καθ'οσον
τό μόνον ό'περ ευκόλως ήδύνατο νά ρηθή, ότι Γσως
σφάλεις ό χαράκτης άντι ΚΑΙ, έχάραςεν Α-Η£, δέν
μ,οι φαίνεται εύαπόδεκτον, έ'τι δε όλιγώτεοον, ότι
έν τώ Α-Η£ κρύπτεται (πάλιν κατά σφάλμα) έπί-
θετόν τι των άπο Α αρχομένων ή και άλλοίων γνω-
στών επιθέτων της Αθηνάς, έχόντων τήν γενικήν
εις ?](;, τεθειμένον δ1 ες αρχής άνευ τού συνδετικού

Περι τού πότε άκριβώς και ώρισμένως έναοά-
χθη ό βεβαίως πάνυ παλαιάς ούτος όρος, δέν απο-
φαίνομαι ένεκα της έν αύτώ συνυπάρξεως τού 5 και
τού Η (ώς φωνήεντος) και τού ί-. Παλαιογραφικώ-
τεροι έμού άνδρες ας εί'πωσι τό δοκούν αύτοϊς. Γνω-
στόν δέ άλλως, ότι δχι πρώτην ταύτην φοράν πα-
ρουσιάζονται συνυπάρχοντα επί τού αυτού λίθου
γράμματα της προ Εύκλείδου και της μετ' Ευκλεί-
δη ν χρήσεως.

Περι δέ τοιούτου, οίον ό όρος εμφαίνει, ίεροΰ
των δύο θεών κατά τους τόπους ενθα εύρέθη Ό λί-
θος, ουδέν εκ βιβλίων παλαιών ή επιγραφών παρα-
δεδομένον ήςεύρομεν. Ό Παυσανίας έν τοΓς Άττι-
κοϊς, κεφ. 37, §4, αναφέρει α βωμόν αρχαίο ν Μει-
λιχίου Διός» έν άλλϊ] όλως θέσει, κατά τήν όδόν
τήν έπ' "Ελευσίνα και δή « διαβάσι τον Κηφισόν1 ».
Έπιγραφαι όμως άλλαι Άττικαί, άναφερόμεναι εις
τόν αυτόν θεόν, ευρέθησαν πρό ετών τινών όχι όλί-
γαι και δή έν Πειραιεί παρά τάς οικίας τού Τσίλ-
λερ έπι λίθων άναθηματικών, εξ ών εις μεν έχει
άνάγλυπτον τον Δία μειλίχιον έπι θρόνου σκηπτρο-
φορούντα και απέναντι του λατρευτάς, οί δ'άλλοι
μόνον όφιν ορθόν ή οφιν και λατρευτάς. Περι τού-

1 Τά δύο άλλα του περιηγητοΐ» χωρία, τά εν Κορινθιακών 9, Ο και.
20, 1, εν οί; μνεία του αϋτου Οεοϋ, ώς εν Σικυώνι και "Αργεί λα-
τρευομε'νου, ουδέν το'γε νυν πρό; ήαά;, οντο; του λογού περί το'που εν
Άττικϊ).