Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1897)

199

ΣΤΜΜ1ΚΤΑ

200

στράτου. Άλλα κατά τά σωζόμενα έν τω λίθω ήτο δυνατόν νά ταυτισθή ό Τιμαρχίδης ούτος προς
ίχνη του μ.ετα το Ε γράμματος, το γράμμα τούτο τονέντψύπ αρ. 14 στεφάνω Τιμαρχίδην Αυσιστρά-
ού μόνον δεν εινε δυνατόν νά είνε Γ αλλ ουδέ Χ. του Χαλκιδέα,έ'δει νά δεχθώμεν ότι ό σταδιοδρόαος
Βεβαίως τοΰτο είνε Λ. Μετά δέ τό Λ μέχρι του Ε ούτος ήτο και λιθοξόος και ώς τοιούτος το έπάγγελμα
ύπάρχει κενόν, έν ω χωροΟσι τρία μέν γράμματα έλάξευσε τά προκείμενον μνημεΐον. Τήν πράς κατα-
άνέτως, τέσσαρα δέ ολίγον τι συμπεττυκνωμένα. σκευήν καί άνίδρυσιν του μνημείου δαπάνην κατέ-
Τών γραμμάτων δέ τούτων το τελευταϊον έδύνατο βαλε πάντως ό άγωνοθέτης Δημήτριος'Ανδρομάχου.
νά εινε Γ ή Υ ουχί δέ Ξ, ώς πείθεται τις έπιστα- Τέλος σημειωτέον ότι κατά τάς πληροφορίας
μένως έξετάζων τον λίΟον. Σημειωτέον δέ προς αύτοΟ κ. Μάτσα πλησίον τοΟ χώρου έν ω εν-
τούτοις ότι προ του πρώτου σωζόμενου έν τω λίθω ρέθη ή προκειμένη επιγραφή διακρίνονται έπί του
γράμματος Ε ουδέν άλλο γράμμα ύπήρχεν. Άνα- βράσου λελαξευμέναι οκτώ σειραϊ έδωλίων. Φαί-
γνωστέον άρα 'Ε^ά^ε^ε. —Ώς προς δέ τήν λ. νεται άρα ότι έκεϊ είνε τά στάδιον της πόλεως, έν
£ίθ[ν]οο παρατηρητέον ότι καί των δυο Ο σώζον- ώ έτελέσθησαν οί έντή προκειμένη έπιγραφή αγώνες,
ται ίχνη έν τω λίθω, έσώζετο δέ κατά τήν άνακά- Η έν Χαλκίδι ί'δρυσις των ΉρακΛείων, καθ'ήν
λυψιν του λίθου και τά Ν , ώς δηλοΟται έκ του αγωνιστική ν έορτήν έτελέσθησαν οί περί ων ό λόγος
αντιγράφου του κ. Μάτσα και έξ αύτου του λίθου, άγώνες, φαίνεται ότι ήτο έπακολούθημα της ύπά
προσφάτως φθαρέντος, βεβαιουται' ή άνάγνωσις τ(^ν Χαλκιδέων καθιερώσεως γυμνασίου Τίτω τω
άρα μ'ό[ν]θ(; εινε βεβαία. — ΤοΟ άνόματος Τιμαρ- Φλαμινίνω,τψ εαυτών σωτηρι,και Ήρακλεϊ (Π2ού-
χίδ[ης έλλείπουσι μόνον τά δύο τελευταία γράμ- ζαΡΧ0<^ έν ^· Τίτου, 16). Τότε δηλ. σύν τή καθιε-
ματα' των δυο προηγουμένων σώζονται ίκανά ίχνη ρώσει του γυμνασίουθά ίδρύθησαν καιτάΉράκλεια.
έντώ λίθω.—Ώς πράς δέ τά έπόμενον όνομα παρα- Έν τω στεφάνω ύπ' άρ. 32 αναγράφεται ώς νι-
τηρητέον ότι σώζονται ίχνη του Υ' πρό τούτου δέ κητής ρωμαίος άνήρΠόπλιοςΚοιγκτιοςΤίτου.Εινε
μέχρι του Σ της λ. Τιμαρχίδης ύπήρχε χώρος διά περίεργον τούτο" άνήρ ουτω ονομαζόμενος δύ-
τρια εισέτι γράμματα ή καί διά τέσσαρα ίσως, άν νατάν νά άνήκη τή οικογένεια τοΰ σωτήρος των
έν τούτων ήτο I, ώστε άναγνωστέον Τιμαρ/ίδ[ης Χαλκιδέων Τίτου Κοΐντίου Φλαμινίνού,δυνατόν νά
. . .]υσιστράτου. Δέν δικαιολογείται άρα ή συμ- είνε υιός τούτου. Π. Κβδ.
πλήρωσις Α]υσιστράτου, έκτος άν όεχθώμεν ότι

μεταξύ των δύο ονομάτων κατελείπετο κενός χώ- ΠΡΟΣΘΗΚΗ
ρος δύο τούλάχιστον γραμμάτων, ό'περ δέν είνε Όμιλών άνωτέρω σ. 119 περί της προελεύσεως

ευλογον. Έν τοιαύτη περιπτώσει προτιμητέα είνε το0 τύπου του ξίφους πίν. 8 άρ. 3 καί των, συγγενών

συμπλήρωσις Να]νσοστράτου. αύτω δέν ένεθυμούμην,ότι ήδη ό 8. Κβίη&οη, ΜΪΓα^β

Κατά τά ε'ιρημένα ή ορθή καί ώς πράς τήν πρώ- οπβηίαΐ σ. 37, είχε κρίνει ομοίως περί του ζητήμά-
την λέξιν ή μάλλον πιθανή άνάγνωσις τοΟ στίχου τος τούτου αποκρούων τήν περί αιγυπτιακής κατα-
τούτου είνε αύτη : γωγήςγνώμην του ΙΙηα'δβΙ, συμπληρών δέ νυν τήν-

Ελ[άξε,υ]ε μό[ν]ος Τιμαρχίδ[ης^§]υσιστράτου. έ'λλειψινέκείνην παραθέτω τήν. οίκείαν περικοπήν έκ

Δεκτής γενομένης της αναγνώσεως καί συμπλη- της διατριβής τοΰ ΚβϊηειοΙι: ΙΙηάδθΙ δ'βδΐ ϊοηάβ βυν

ρώσεως έΐΙ[άξεν]έ, εύνόητον είνε ότι ό προκείμενος ίΓοίβ ου ηααΐΓβ βρββδ άβ ϋΓυηζβ, άθ ρΓονβη&ηοβ-

στίχος, δ παρέργως ώς είπομεν γεγραμμένος, εινε β£γρΙίβηηβ άουίβυδβ, οοηδβΓνββδ ά ΒβιΊίη, α Ι^οη-

ή υπογραφή του τεχνίτου, ή ύπογραφή δηλ. τοΰ <]γ68 βΐ έ δαίηΐ - Οβπηαίη. Μαίδ οβδ (,ΓΟΪδ βρββδ, ά

λιθοξόου Τιμαρχίδου τοΟ γλύψαντος τον λίθον καί δυρροδβΓ ηιΓβΙΙβδ 3ΪβηΙ νΓ&ϊπιβηΙ βίβ Ιτοανββδ βη

χαράξαντος προς τούτοις καί τήν έπιγραφήν, όστις Ε§γρ1β, ηβ ρβανβηΐ γ ανοΐΓ βίβ ϊιιΙγο(3ϋϊΐβδ ηυβ ρ&γ

άποθαυμάζων, ώς φαίνεται, το έαυτου έργον, έ'γρα- Ιβδ ρΓβηιίβΓδ βοΐοηδ β§ββηδ ; ΙβιίΓ &Π3ΐο§ίβ θνβο Ιβδ

ψεν ό'τι μόνος έξετέλεσεν αύτό,άνευ συνεργάτου.— Ι^ρβδ πιγοβηίβηδ ηβ 1β (3βηιοηΐΓβ ρ&δ ιηοίηδ ςιιβ \ά

'Αλλά καί άν έδικαιολογεΐτο ή άνάγνωσις Τιμαρχί- άΐδδβηιοίβηοβ ΐΓβδ δβηδίϋΐβ ηυϊ βχίδΐβ βηίΓβ βΐΐβδ βΐ

δ[ης Α]υσιστρά.του, καί άν κατ' άκολουθίαν τούτου Ιβδ ροϊ§η&γ·ϋδ (]β ίϋΟΓΪοαίίοη β^ρΐϊβηηβ. Χ. Τ.

Εξεδόθη τγ, 15 Δεκεμβρίου 1897