Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1897)

ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΘΗΝΩΝ

ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΑΙΝ ΑΝΑΣΚΑΦΑΣ

(Πιν. 1 -4)

Άπό των μέσων του λήξαντος έτους 1896 έγέ-
Ύέτο έ'ναρξις, δαπάναις της αρχαιολογικής Εται-
ρείας, ανασκαφών περί τήν 'Ακρόπολιν. Αί άνα-
σκαφαί αύται θέλουσιν έπεκταθή κατά τήν δυτι-
κήν και καθ'όλην τήν άρκτικήν κλιτύν της' Ακρο-
πόλεως και Οέλουσι διεξαχθή κατά το αύτό σύ-
στημα καθ' δ διεξήχθησαν και αί έντάς της Ακρο-
πόλεως άπό του 1885-1891 ένεργηθεϊσαι άνα-
σκαφαί, θέλει δηλ. προχωρήσει ή σκαφή μέχρι
τοΟ φυσικοΟ βράχου, άκολούθως δέ τό έδαφος θέ-
λει έπιχωσθή εν μέρει (ό'που δέν άποκαλυφθώσιν
άρχαϊα οικοδομήματα) και Ίσοπεδωθή.

Των άνασκαφών τούτων ήρξάμην άπό του με-
ταξύ του βράχου του Αρείου Πάγου,και της Α-
κροπόλεως χώρου. Προχωρήσασα δ' εκείθεν ή σκα-
φή μετά τινα χρόνον έπ' αύτών των βράχων της
Ακροπόλεως ήνεγκεν εις φώς,λήγοντος του 1896,
εύρήματα σπουδαία ύπό τοπογραφικήν κυρίως ε-
ποψιν. Περί τών ευρημάτων και άποτελεσμάτων
τούτων τών άνασκαφών εν σχέσει προς τά συναφή
τοπογραφικά και άλλα ζητήματα θέλω πραγμα-
τευθή ένταυθα.

Τά. σηήλα,εοί. τοΰ Απόλλωνος
κα,ε τοΰ Οανός.

Ό Παυσανίας κατερχόμενος έκ τής Ακροπό-
λεως διευθύνεται προς βορραν και άναφέρει άμέ-
σως ύπο τά Προπύλαια το και νυν εκεί σωζόμενον
ύδωρ τής Κλεψύδρας και ττίησίον Απόλλωνος
ίερόν έν σπηλαίω και ιερόν του Πανός. Τό κείμε-
νον του Παυσανίου (I, 28, 4) έχει ούτως: «Κα-
ταβασι δέ ούκ ές τήν κάτω πόλιν, άλλ' ό'σον ύπό
τά Προπύλαια, πηγή τε υδατός έστι και πλησίον
Απόλλωνος ίερόν έν σπηλαίω. Κρεούση δέ θυγα-

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ 1897.

τρί Ερεχθέως Απόλλωνα ένταυθα συγγενέσθαι νο-
μίζουσι * * * ώς πεμφθείη Φιλιππίδης ές Λακεδαί-
μονα άγγελος άποβεβηκότων Μήδων ές τήν γήν,
έπανήκων δέ Λακεδαιμονίους ύπερβαλέσθαι φαίη
τήν έ'ξοδον* είναι γάρ δή νόμον αύτοΐς μή πρότε-
ρον μαχουμένους έξιέναι πριν ή πλήρη τον κύκλον
τής σελήνης γενέσθαι, τον δέ Πανα ό Φιλιππίδης
έλεγε περί τό όρος έντυχόντα οί τό Παρθένιον φά-
ναι τε ώς εύ'νους Άθηναίοις είη και ό'τι ές Μαρα-
θώνα ήξει συμμαχήσων. ούτος μέν οδν ό θεάς έπί
ταύτη τή άγγελία τετίμηται». Τό μεταξύ τών έν
τω κειμένω τούτω λέξεων νομίζονσο και ώς πεα~
(ρθείη κενόν (ό'περ άναπληρωτέον πως διά τών :
ενταύθα και τον Πανό(; ίερόν. ψααι δε) δέν έ-
νοήθη καλώς κατ' αρχάς· έπειτα εν τισι χειρογρά-
φοις μετά τήν λέξιν σπηίαίω υπήρχε και ή λ. και
Πανός' τά πλείστα ό'μως και κάλλιστα τών χει-
ρογράφων δέν εχουσι τήν λέξιν ταύτην. Έκ του
ουχί ορθώς ένοηθέντος τούτου κειμένου του Παυ-
σανίου όρμηθέντες κυρίως ό ίβ&ΐίβ (Τορο^ΐΊίρΙιίβ
Αίΐιβηδ, σ.120), ό Ο.ΜϋΙΙβΓ (ΕΓβοη-Οι-ιώβΓ Επο.
I, τόμ. VI, σ. 229), ό Ββυΐβ (ΓΑοΓοροΙβ ά'Αίΐιβ-
ηβκ I, σ. 153) και ό ΒυΓδϊαη (Οθθ§γ&ρ1ιίβ νοη
Οπβοΐιβηίαηο1 I, σ. 294) ύπέλαβον ό'τι δ τε Απόλ-
λων και ό Πάν έλατρεύοντο έν τφ αύτώ σπη-
λαίω ι. Πρώτος ό ΟόΜΐίη§ (Κη. Μυδ.νΐΙ, (1850),
σ. 1: ίδε 6βδ. Α1»1ι. I, 100) και μετά τούτον ό 0.
ΒόΙΐίοηβΓ (Ρηίΐοΐ. XXII (1865), σ. 69, ίδε καί
ΒβΓΪοΙιΙ ϋ!»βΓ (Ιίβ ϋηΙθΓδαοΗυη^βη εαιί α"βΓ ΑΙ(γο-
ροϋδ, σ. 222), ό \ν&ο1ΐδπιιι(;η (ϋίβ δΐ&άΐ ΑΛβη, I
σ.249), ό ΟυΓίϊοδ (ϋίβ 8ί,&άΐ§βδοΗϊο1ιΙθ νοη Αΐΐιβη,
σ. 134), ό ΜϋοΙιΗοίβΓ (Αΐΐιβη, έν Β&ιιηΊβίδΙ,βΓδ
ϋβηΙίΐΏ&Ιβηι, σ.208), ό ^ο11ίη§ (Οο(,ΐίη§. Οβί. Αηζ.

* Ταύτην τήν γνώμην δποστηρίζει καί ό Περβάνογλους (Νβΐΐβ

3ά\ιγϊ>. ί. Ρίιϋοΐ. υηά Ραβ(ΐ£ΐ£θ£. 1873, σ. 498).

1