DOI Artikel:
Hartwig, Paul: Epinētron ex Eretrias
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14646#0075
ΕΠΙΝΗΤΡΟΝ ΕΞ ΕΡΕΤΡ1ΑΣ
(Πίν. 9-10).
Τό έπι των πινάκων 9-10 άπεικονιζόμενον
σκεύος, πήλινον έπίνητρον ή όνος, ευρέθη έν Ερέ-
τρια τφ 1891 έν ταΐς άνασκαφαΐς τοΐί I. Λάμ-
πρου. Ό κ. Στάης έν τω Δελτίω του έ'τους 1892
σελ. 77 έποιήσατο πρώτος μνείαν περί τούτου"
και ούτος δέ ώς και ό κ. ί,. Ροΐΐδΐί (ΑγοΙι. Ερί§ι\
ΜϊΙΐΙι. Οβδί,βιτβίοΐι 1895 σ. 21) χαρακτηρί-
ζουσι το σκεΟος δικαιότατα ώς έν τών καλλίστων
κειμηλίων τοΰ ΈθνικοΟ Μουσείου (Αριθ. 1629).
Χάριτας οφείλω τφ κ. Μυλωνά δια τήν φιλι-
κήν παρότρυνσιν προς δημοσίευσιν του καλλιτε-
χνήματος, ομοίως δέ και τοις κκ. Καββαδία και
Στάη δια τήν αδειαν της δημοσιεύσεως και τφ κ.
Οίΐΐίβΐ'οη δια τήν έξαίρετον άπεικόνισιν τών έπ' αύ-
τοΟ παριστανομένων.
Τό σχήμα του έπινήτρου, ό'περ αναπαριστά ή
ημετέρα εϊκών 3 πίν. 9 τό μέγεθος αύτοΰ (0,28
μήκ.) ώς και ό τρόπος της διακοσμήσεως ούδεμίαν
ούσιώδη παρουσιάζουσι διαφοράν πράς τά άλλα
του αύτοϋ είδους σκεύη, ών ό σκοπός άγνωστος
πρότερον και αμφισβητούμενος (Ββηηάοΐ'ί' §ι\ ιιηά
δϊοίΐ. ν&δθηΐ3. σ. 70 κέ., δΐυάηϊοζίία, Ιαίιτί). 1887
σ. 60 κέ., ϋιιΐΉοηΙ - Οΐι&ρίαϊη, Ιβδ οβΓ&ηιίηυβδ άβ
13, Οΐ'βοβ ρτορΓβ I σ. 381) έγνώσθη ακριβώς δια
της λαμπρας άνακαλύψεως του Κοββιΐ, (Έφη-
μερις 1892, σελ. 247 κέξ.). Κατά τό κάλλος
τών γραπτών εικόνων, της πλαστικής παραστά-
σεως και του λοιπού" διακόσμου, ώς και κατά τήν
λεπτότητα της τεχνικής έπεξεργασίας ύπερβάλλει
τό ήμέτερον έπίνητρον πάντα τά μέχρι τούδε γνω-
στά του είδους τούτου τεχνουργήματα 1 .Τό σκεύος
1 Ό ΒβιΐηάοτΓ ε. ά. αναφέρει 9 κατά τό μάλλον ή' ήττον καλώς
διατηρούμενα έπίνητρα, άλλά μόνον τά'Εθνιχόν Μουσεϊον Αθηνών κα-
τείχε τω 1895 12 αντίτυπα τά μεν έρυθρομορφα τά δέ μελανόμορφα.
ΕΦΗΜΕΡΙΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ 1897.
είνε σχεδόν άρτιον, διότι μόνον εις δύο σημεία
εΐνε 6ί.τ.θ7.εχρουσ[λίνον. Ή φέρουσα τάς έγχαρά-
κτους φολίδας προς τρΐψιν τών έρίων άνω έπι-
-φάνεια έχει τά ^ρώμα του πηλού , ή δ' έσωτε-
ρική έπιφάνεια εινε κατ' έξαίρεσιν διά μέλανος γε-
γανωμένη. Εις τό χείλος, παρ' ω ό έξ άνθεμίων
στέφανος, ύπάρχουσι δύο μικραί όπαί, ό'πως δύνη-
ται το σκεΟος νά αναρτάται άπό τούτων διά νή-
ματος.
Αί έπιγραφαί ήσαν έπιγεγραμμέναι δι' έρυθρο-
λεύκου λίαν παχέος χρώματος, ούτως ώστε έξέ-
χουσιν έν μέρει ώς άνάγλυπτοι άπό του έδάφους
τοΟ σκεύους. Έπι τών γραφών προσετέθησαν πλα-
στικώς οί κοσμουντες τά διαδήματα τών γυναικών
πολύτιμοι λίθοι, έπίσης δέ έπι της πλευράς γ (πίν.
10, 2) έδηλώθησαν πλαστικώς τινα τών καθ' έκα-
στον ώς ή λαβή τοΟ κατόπτρου, τό κιονόκρανον,
ώσαύτως τά περίαπτα, τά ένώτια και τά ψέλια.
Πλαστικώς δηλοΟνται προς τούτοις και αί έν τω
κέντρω τών άνθεμίων στιγμαί.
"Οτι τά εξέχοντα ταΰτα μέρη ήσαν αρχικώς κε.
χρυσωμένα δυνάμεθα άσφαλώς νά συμπεράνωμεν
έκ του ό'τι έπι της κόμης της έκτύπου μεγάλης
κεφαλής της προσόψεως του σκεύους σώζονται
τμήματα έκ λεπτών φύλλων χρυσού*.
Τό καλύπτον τό έδαφος μελανωπόν γάνωμα εινε
πολλαχοΰ λελωβημένον, εινε δέ τούτο ή μόνη
Έπι της Ακροπόλεως ευρέθησαν 31 θραύσματα έπινη"τρων, εν.α δέ
έν τω 'Ελευσινίω ίερώ (πρβλ. Έφημερίς, 1886, πίν. 8), και ά'λλα
έν ταϊς παρά τόν "Αρειον Πάγον άνασκαφαΐς του Γερμανικού Ινστι-
τούτου τοΰ παρόντος έτους. "Ολίγα τινά αντίτυπα ύπάρχουσι διε-
σπαρμένα έν τοις μεγάλοις Ευρωπαϊκοί; μουσείοις (πρβλ. Έφημ.
1892, σ. 247, σημ. 1)."Έν μελανόμορφον ευρίσκεται εις τήν κατοχήν
τοΰ κόμητος Μίοΐΐ. Τ3'5ζ1αβ\νίζ έν Βόννη. "Εν τεμάχιον τοΰ Ιν πα-
ρακμή άττικοΰ ρυθμού μετ' ερυθράς μορφής ευρίσκεται έν τη συλλογή
μου δειγμάτων τών τεχνοτροπιών της αρχαίας κεραμευτικής.
9
(Πίν. 9-10).
Τό έπι των πινάκων 9-10 άπεικονιζόμενον
σκεύος, πήλινον έπίνητρον ή όνος, ευρέθη έν Ερέ-
τρια τφ 1891 έν ταΐς άνασκαφαΐς τοΐί I. Λάμ-
πρου. Ό κ. Στάης έν τω Δελτίω του έ'τους 1892
σελ. 77 έποιήσατο πρώτος μνείαν περί τούτου"
και ούτος δέ ώς και ό κ. ί,. Ροΐΐδΐί (ΑγοΙι. Ερί§ι\
ΜϊΙΐΙι. Οβδί,βιτβίοΐι 1895 σ. 21) χαρακτηρί-
ζουσι το σκεΟος δικαιότατα ώς έν τών καλλίστων
κειμηλίων τοΰ ΈθνικοΟ Μουσείου (Αριθ. 1629).
Χάριτας οφείλω τφ κ. Μυλωνά δια τήν φιλι-
κήν παρότρυνσιν προς δημοσίευσιν του καλλιτε-
χνήματος, ομοίως δέ και τοις κκ. Καββαδία και
Στάη δια τήν αδειαν της δημοσιεύσεως και τφ κ.
Οίΐΐίβΐ'οη δια τήν έξαίρετον άπεικόνισιν τών έπ' αύ-
τοΟ παριστανομένων.
Τό σχήμα του έπινήτρου, ό'περ αναπαριστά ή
ημετέρα εϊκών 3 πίν. 9 τό μέγεθος αύτοΰ (0,28
μήκ.) ώς και ό τρόπος της διακοσμήσεως ούδεμίαν
ούσιώδη παρουσιάζουσι διαφοράν πράς τά άλλα
του αύτοϋ είδους σκεύη, ών ό σκοπός άγνωστος
πρότερον και αμφισβητούμενος (Ββηηάοΐ'ί' §ι\ ιιηά
δϊοίΐ. ν&δθηΐ3. σ. 70 κέ., δΐυάηϊοζίία, Ιαίιτί). 1887
σ. 60 κέ., ϋιιΐΉοηΙ - Οΐι&ρίαϊη, Ιβδ οβΓ&ηιίηυβδ άβ
13, Οΐ'βοβ ρτορΓβ I σ. 381) έγνώσθη ακριβώς δια
της λαμπρας άνακαλύψεως του Κοββιΐ, (Έφη-
μερις 1892, σελ. 247 κέξ.). Κατά τό κάλλος
τών γραπτών εικόνων, της πλαστικής παραστά-
σεως και του λοιπού" διακόσμου, ώς και κατά τήν
λεπτότητα της τεχνικής έπεξεργασίας ύπερβάλλει
τό ήμέτερον έπίνητρον πάντα τά μέχρι τούδε γνω-
στά του είδους τούτου τεχνουργήματα 1 .Τό σκεύος
1 Ό ΒβιΐηάοτΓ ε. ά. αναφέρει 9 κατά τό μάλλον ή' ήττον καλώς
διατηρούμενα έπίνητρα, άλλά μόνον τά'Εθνιχόν Μουσεϊον Αθηνών κα-
τείχε τω 1895 12 αντίτυπα τά μεν έρυθρομορφα τά δέ μελανόμορφα.
ΕΦΗΜΕΡΙΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ 1897.
είνε σχεδόν άρτιον, διότι μόνον εις δύο σημεία
εΐνε 6ί.τ.θ7.εχρουσ[λίνον. Ή φέρουσα τάς έγχαρά-
κτους φολίδας προς τρΐψιν τών έρίων άνω έπι-
-φάνεια έχει τά ^ρώμα του πηλού , ή δ' έσωτε-
ρική έπιφάνεια εινε κατ' έξαίρεσιν διά μέλανος γε-
γανωμένη. Εις τό χείλος, παρ' ω ό έξ άνθεμίων
στέφανος, ύπάρχουσι δύο μικραί όπαί, ό'πως δύνη-
ται το σκεΟος νά αναρτάται άπό τούτων διά νή-
ματος.
Αί έπιγραφαί ήσαν έπιγεγραμμέναι δι' έρυθρο-
λεύκου λίαν παχέος χρώματος, ούτως ώστε έξέ-
χουσιν έν μέρει ώς άνάγλυπτοι άπό του έδάφους
τοΟ σκεύους. Έπι τών γραφών προσετέθησαν πλα-
στικώς οί κοσμουντες τά διαδήματα τών γυναικών
πολύτιμοι λίθοι, έπίσης δέ έπι της πλευράς γ (πίν.
10, 2) έδηλώθησαν πλαστικώς τινα τών καθ' έκα-
στον ώς ή λαβή τοΟ κατόπτρου, τό κιονόκρανον,
ώσαύτως τά περίαπτα, τά ένώτια και τά ψέλια.
Πλαστικώς δηλοΟνται προς τούτοις και αί έν τω
κέντρω τών άνθεμίων στιγμαί.
"Οτι τά εξέχοντα ταΰτα μέρη ήσαν αρχικώς κε.
χρυσωμένα δυνάμεθα άσφαλώς νά συμπεράνωμεν
έκ του ό'τι έπι της κόμης της έκτύπου μεγάλης
κεφαλής της προσόψεως του σκεύους σώζονται
τμήματα έκ λεπτών φύλλων χρυσού*.
Τό καλύπτον τό έδαφος μελανωπόν γάνωμα εινε
πολλαχοΰ λελωβημένον, εινε δέ τούτο ή μόνη
Έπι της Ακροπόλεως ευρέθησαν 31 θραύσματα έπινη"τρων, εν.α δέ
έν τω 'Ελευσινίω ίερώ (πρβλ. Έφημερίς, 1886, πίν. 8), και ά'λλα
έν ταϊς παρά τόν "Αρειον Πάγον άνασκαφαΐς του Γερμανικού Ινστι-
τούτου τοΰ παρόντος έτους. "Ολίγα τινά αντίτυπα ύπάρχουσι διε-
σπαρμένα έν τοις μεγάλοις Ευρωπαϊκοί; μουσείοις (πρβλ. Έφημ.
1892, σ. 247, σημ. 1)."Έν μελανόμορφον ευρίσκεται εις τήν κατοχήν
τοΰ κόμητος Μίοΐΐ. Τ3'5ζ1αβ\νίζ έν Βόννη. "Εν τεμάχιον τοΰ Ιν πα-
ρακμή άττικοΰ ρυθμού μετ' ερυθράς μορφής ευρίσκεται έν τη συλλογή
μου δειγμάτων τών τεχνοτροπιών της αρχαίας κεραμευτικής.
9