DOI Artikel:
Jamróz, Józef Stanisław: Czy refektarz w klasztorze Dominikanów w Krakowie jest oratorium klasztornym, czy kościołem przeddominikańskim?
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.20405#0041
daje temu wnętrzu charakter sakralny, tym bar-
dziej że powyższe okno wiąże się kompozycyjnie
z mensą ołtarzową postawioną na tle tego okna.
Widoczne też są tutaj wpływy budownictwa cy-
sterskiego.
Z kolei wypadnie przejść do omówienia po-
mieszczenia położonego na zachód od refektarza
(ryc. 1 D i 12). I to pomieszczenie wolno uznać za
część skrzydła z okresu Iwonowskiego. Stykało
się ono bowiem pod kątem prostym z budynkiem
z tego samego okresu (ryc. 1 E). Oczyszczona z
tynków ściana wschodnia pomieszczenia D (ryc.
12 i 13) ukazała umieszczony pośrodku otwór
drzwiowy, obmurowany w glifach i w partii skle-
pienia odcinkowego cegłą gotycką. Ponadto w
ścianie tej po stronie prawej znajdują się jeszcze
dwa otwory — jeden nisko zasklepiony cegłą i
drugi pomiędzy portalem a wymienionym już
otworem prostokątnym, obmurowanym ciosem, w
formie otworu okiennego nie komunikującego się
z kryptą. Otwory te znajdują się w murze kamien-
nym o fakturze identycznej ze ścianami wewnę-
trznymi refektarza. Z powyższego widać, że
obydwa otwory — środkowy i skrajny — są wej-
ściowymi, przy czym środkowy posiada wymiary
1,60 m szerokości i 2,10 m wysokości, a skrajny
1,06 m szerokości i 1,56 m wysokości. Ich równo-
czesność z murami refektarza zdają się potwier-
dzać odkryte spody ich ościeży w czasie obniżania
w r. 1943 posadzki w refektarzu 30. Obliczona róż-
nica między poziomem refektarza a pomieszcze-
niem D wynosi 72 cm. Spód więc otworów wej-
ściowych zakryło założone później sklepienie piw-
niczne pomieszczenia D.
Z kolei przejdźmy do omówienia muru stano-
wiącego zachodnie przedłużenie ściany południo-
12. Rzut przyziemia pomieszczenia D klasztoru OO. Dominikanów w Krakowie (oprać. J. Jam-
roz, 1978)
30 Ościeża obydwu portali wykonane zostały z cio- ru światła tego otworu nie udało się odczytać na skutek
sów, w tym światło narożnego wyniosło 1,28 m, a odstęp uszkodzenia węgarów.
do następnego (środkowego) otworu — 1,03 m; wymia-
3 — Folia Historiae Artium t. XVI
33
dziej że powyższe okno wiąże się kompozycyjnie
z mensą ołtarzową postawioną na tle tego okna.
Widoczne też są tutaj wpływy budownictwa cy-
sterskiego.
Z kolei wypadnie przejść do omówienia po-
mieszczenia położonego na zachód od refektarza
(ryc. 1 D i 12). I to pomieszczenie wolno uznać za
część skrzydła z okresu Iwonowskiego. Stykało
się ono bowiem pod kątem prostym z budynkiem
z tego samego okresu (ryc. 1 E). Oczyszczona z
tynków ściana wschodnia pomieszczenia D (ryc.
12 i 13) ukazała umieszczony pośrodku otwór
drzwiowy, obmurowany w glifach i w partii skle-
pienia odcinkowego cegłą gotycką. Ponadto w
ścianie tej po stronie prawej znajdują się jeszcze
dwa otwory — jeden nisko zasklepiony cegłą i
drugi pomiędzy portalem a wymienionym już
otworem prostokątnym, obmurowanym ciosem, w
formie otworu okiennego nie komunikującego się
z kryptą. Otwory te znajdują się w murze kamien-
nym o fakturze identycznej ze ścianami wewnę-
trznymi refektarza. Z powyższego widać, że
obydwa otwory — środkowy i skrajny — są wej-
ściowymi, przy czym środkowy posiada wymiary
1,60 m szerokości i 2,10 m wysokości, a skrajny
1,06 m szerokości i 1,56 m wysokości. Ich równo-
czesność z murami refektarza zdają się potwier-
dzać odkryte spody ich ościeży w czasie obniżania
w r. 1943 posadzki w refektarzu 30. Obliczona róż-
nica między poziomem refektarza a pomieszcze-
niem D wynosi 72 cm. Spód więc otworów wej-
ściowych zakryło założone później sklepienie piw-
niczne pomieszczenia D.
Z kolei przejdźmy do omówienia muru stano-
wiącego zachodnie przedłużenie ściany południo-
12. Rzut przyziemia pomieszczenia D klasztoru OO. Dominikanów w Krakowie (oprać. J. Jam-
roz, 1978)
30 Ościeża obydwu portali wykonane zostały z cio- ru światła tego otworu nie udało się odczytać na skutek
sów, w tym światło narożnego wyniosło 1,28 m, a odstęp uszkodzenia węgarów.
do następnego (środkowego) otworu — 1,03 m; wymia-
3 — Folia Historiae Artium t. XVI
33