DOI Artikel:
Kozłowski, Janusz Krzysztof; Kuczman, Kazimierz: Włoska fundacja krakowskiego malodwidła cechowego: Epitafijny obraz Ainolfa Tedaldiego w Muzeum Diecezjalnym w Tarnowie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20538#0064
16. Fragment fasady Palazzo Vecchio z widocznymi herbami
Florencji (wg Lenzia)
Warunkom tym odpowiada osoba Ainolfa Pie-
rozzi-Tedaldi, którego rysy twarzy na wybitym na
jego cześć medalu (ryc. 19, 20) są w zasadzie
zgodne z podobizną klęczącego mężczyzny 61. Uro-
dzony w r. 1428 we Florencji, był synem Pieroz-
za di Talento Tedaldi i Octavii Pazzi. Do Polski
przybył prawdopodobnie jako pełnomocnik spółki
bankierskiej Medyceuszów w r. 1458. W tym bo-
wiem roku papież Pius II, pożyczywszy od Medy-
ceuszów 200 dukatów, polecił im odebrać ten dług
w Polsce. Ainolfo Tedaldi po spełnieniu swej mi-
sji d ściągnięciu długu w r. 1461 nie wrócił do
Włoch, osiadł w Polsce i nawiązał ścisłe kontakty
z innymi włoskimi imigrantami. Mieszkał na prze-
mian w Krakowie i we Lwowie. Zaczął zajmować
się handlem, z czasem stał się dzierżawcą żup sol-
nych i ceł.
Przez wiele lat Ainolfo był dostawcą sukien
61 Fournier (o.c., s. 216) pisze, iż na nagrobku
Ainolfa Tedaldiego w kaplicy Różańcowej kościoła Domi-
nikanów w Krakowie oprócz inskrypcji widniał herb:
na tarczy z trzema wstęgami wspięty lew. S. C i a m p i
(Bibliografia critica, III, Firenze 1842, s. 83) opisuje herb
Ainolfa Tedaldiego ukazany na jego portrecie znajdują-
cym się w zbiorach rodzinnych oraz na nagrobku w kra-
kowskim kościele Dominikanów. A. H e i s s (Medailleurs
de la renaissance, II, Paris 1892, s. 211) opisuje medal
wybity na cześć Ainolfa i reprodukuje jego herb. L.
Lepszy (Pomnik Kallimacha (Rocznik Krakowski, XX,
florenckich i jedwabi. Z ramienia króla wypłacał
suknem zaległy żołd żołnierzom, a do mennicy
królewskiej z własnych funduszów zakupił sre-
bro od kupców krakowskich, Jana i Jerzego Tu-
rzonów. Za długi, nie zwrócone przez Skarb kró-
lewski Tedaldiemu, jego spadkobiercy otrzymali
na własność żupy ruskie. Dowodem wysokiej po-
zycji Ainolfa w Polsce było poślubienie córki stol-
nika przemyskiego, Mikołaja Herburta, Doroty,
właścicielki Felsztyna.
Działalność Tedaldiego zaznaczyła się również
wyraźnie ma polu kulturalnym. To właśnie on
sprowadził do Polski w r. 1469 Filippa Buonac-
corsi, którego skontaktował ze swym wielkim
przyjacielem, biskupem Grzegorzem z Sanoka62.
Dzięki wstawiennictwu tego biskupa d Tedaldie-
go Kazimierz Jagiellończyk odmówił wydania Kal-
limacha papieżowi Pawłowi II, wbrew uchwale
1926), s. 140 i n.) — opierając się na odlewie gipsowym
tego medalu, otrzymanym z British Museum — reprodu-
kuje go i opisuje, zwracając uwagę na widniejący na
rewersie herb. J. Ptaśnik (Kultura wioska wieków
średnich w Polsce, Warszawa 1922) jako pierwszy z pol-
skich badaczy zajął się osobą Tedaldiego; na jego pra-
cy oparto tu większość danych dotyczących osoby Ainol-
fa.
62 Por. J. Skoczek, Legenda Kallimacha w Polsce
(Archiwum Towarzystwa Naukowego we Lwowie, XXIII
z. 2, Lwów 1939), s. 10.
56
Florencji (wg Lenzia)
Warunkom tym odpowiada osoba Ainolfa Pie-
rozzi-Tedaldi, którego rysy twarzy na wybitym na
jego cześć medalu (ryc. 19, 20) są w zasadzie
zgodne z podobizną klęczącego mężczyzny 61. Uro-
dzony w r. 1428 we Florencji, był synem Pieroz-
za di Talento Tedaldi i Octavii Pazzi. Do Polski
przybył prawdopodobnie jako pełnomocnik spółki
bankierskiej Medyceuszów w r. 1458. W tym bo-
wiem roku papież Pius II, pożyczywszy od Medy-
ceuszów 200 dukatów, polecił im odebrać ten dług
w Polsce. Ainolfo Tedaldi po spełnieniu swej mi-
sji d ściągnięciu długu w r. 1461 nie wrócił do
Włoch, osiadł w Polsce i nawiązał ścisłe kontakty
z innymi włoskimi imigrantami. Mieszkał na prze-
mian w Krakowie i we Lwowie. Zaczął zajmować
się handlem, z czasem stał się dzierżawcą żup sol-
nych i ceł.
Przez wiele lat Ainolfo był dostawcą sukien
61 Fournier (o.c., s. 216) pisze, iż na nagrobku
Ainolfa Tedaldiego w kaplicy Różańcowej kościoła Domi-
nikanów w Krakowie oprócz inskrypcji widniał herb:
na tarczy z trzema wstęgami wspięty lew. S. C i a m p i
(Bibliografia critica, III, Firenze 1842, s. 83) opisuje herb
Ainolfa Tedaldiego ukazany na jego portrecie znajdują-
cym się w zbiorach rodzinnych oraz na nagrobku w kra-
kowskim kościele Dominikanów. A. H e i s s (Medailleurs
de la renaissance, II, Paris 1892, s. 211) opisuje medal
wybity na cześć Ainolfa i reprodukuje jego herb. L.
Lepszy (Pomnik Kallimacha (Rocznik Krakowski, XX,
florenckich i jedwabi. Z ramienia króla wypłacał
suknem zaległy żołd żołnierzom, a do mennicy
królewskiej z własnych funduszów zakupił sre-
bro od kupców krakowskich, Jana i Jerzego Tu-
rzonów. Za długi, nie zwrócone przez Skarb kró-
lewski Tedaldiemu, jego spadkobiercy otrzymali
na własność żupy ruskie. Dowodem wysokiej po-
zycji Ainolfa w Polsce było poślubienie córki stol-
nika przemyskiego, Mikołaja Herburta, Doroty,
właścicielki Felsztyna.
Działalność Tedaldiego zaznaczyła się również
wyraźnie ma polu kulturalnym. To właśnie on
sprowadził do Polski w r. 1469 Filippa Buonac-
corsi, którego skontaktował ze swym wielkim
przyjacielem, biskupem Grzegorzem z Sanoka62.
Dzięki wstawiennictwu tego biskupa d Tedaldie-
go Kazimierz Jagiellończyk odmówił wydania Kal-
limacha papieżowi Pawłowi II, wbrew uchwale
1926), s. 140 i n.) — opierając się na odlewie gipsowym
tego medalu, otrzymanym z British Museum — reprodu-
kuje go i opisuje, zwracając uwagę na widniejący na
rewersie herb. J. Ptaśnik (Kultura wioska wieków
średnich w Polsce, Warszawa 1922) jako pierwszy z pol-
skich badaczy zajął się osobą Tedaldiego; na jego pra-
cy oparto tu większość danych dotyczących osoby Ainol-
fa.
62 Por. J. Skoczek, Legenda Kallimacha w Polsce
(Archiwum Towarzystwa Naukowego we Lwowie, XXIII
z. 2, Lwów 1939), s. 10.
56